Buiten is het koud en kil, maar gelukkig heeft Julia Jacklin haar Australische lente opgegeven voor een tournee aan onze herfstige kant van de aardbol. Da’s meteen goed voor een knusse avond in Trix: spaart lekker uit op de verwarming thuis, en zo kunnen we meteen oordelen of Pre Pleasure ook werkt in een live-omgeving.
Eerst krijgt Erin Rae McKaskle, die zonder achternaam door het muzikale leven gaat, het woord. In een niet zo ver verleden deed de Amerikaanse singer-songwriter (uit Nashville, Tennessee) nog haar ding als Erin Rae & The Meanwhlies, maar tegenwoordig toert ze solo, zoals nu in het voorprogramma van Julia Jacklin. Hoewel haar albums (twee stuks, waarvan de laatste, Lighten Up, eerder dit jaar uitkwam) met een volledige band gearrangeerd zijn, draagt Erin Rae haar lieflijke indiefolk met een zekere country twang ook op haar eentje met een doeltreffende zelfzekerheid die het publiek voorbeeldig respectvol en aandachtig aanschouwt.
De handvol songs die ze speelt uit haar laatste album Lighten Up, “meer een herinnering om mijzelf niet zo serieus te nemen dan een imperatief voor jullie”, doet belletjes rinkelen, zo ongeveer ter hoogte van Joni Mitchell, bijvoorbeeld. Geef ons wat onnodig slechte wil en we zouden Erin Rae kunnen wegzetten als was ze dertien in een dozijn, maar haar oprechte performance die zich graag laat lenen voor mijmeringen, is bovenal efficiënt als palate cleanser na de monotonie van een herfstige werkdag.
De set van Julia Jacklin start op de tonen van Céline Dions “My Heart Will Go On”, terwijl de Australische zelf nog wacht met opkomen. Zit ze te gniffelen in de schaduw bij zo’n geinige vondst, of gebruikt ze die intro om te focussen? Wat er ook van zij, het plaatje klopt wel, en voor we het weten ebt het welkomstapplaus weg in “Don’t Let The Kids Win”, dat naadloos overgaat in “Be Careful With Yourself”. Da’s twee keer een imperatief, en in tegenstelling tot de meer bescheiden Erin Rae durft Jacklin dat wel.
Na “To Perth, Before The Border Closes” volgt het smachtende “Love, Try Not To Let Go”, waarin het refrein met zijn drammende drumlijn voor het eerst alle registers open trekt. Jacklin laveert beheerst door haar tekst en haalt gepast uit als die erom vraagt. Het tragere “Good Guy” uit Crushing haalt het tempo weer wat naar omlaag, en nu kan ze haar stem alle ruimte geven. Een vrij routineus gebracht “Moviegoer” blijft meer op de vlakte, terwijl de song gerust meer ruimte kon gebruiken.
“Body”, een song zo verkillend als de midnovembernacht, blijft anderzijds wonderwel plakken. Op “Lydia Wears A Cross”, misschien wel Jacklins beste song totnogtoe, verkent ze met verve haar plek op het podium, of zeg maar tussen de sterren: de instrumentatie laat haar toe haar gitaar even opzij te leggen, en daar maakt ze gretig gebruik van. “Ignore Tenderness” volgt, en zelfs zonder de versieringen van de albumversie kan deze imperatieve song (blijkbaar iets van een stokpaardje) bekoren.
Dat ze een stuk van The Weather Station mee op zwier heeft, valt het sterkst op tijdens “Eastwick”, die ze vooraf als “over Steve Irwin” aankondigt. De pre-Pre Pleasure-song krijgt dezelfde stijl aangemeten die de Canadese tegenhanger van Jacklin populariseerde. Jammer, want Jacklins eigen versie heeft meer dan genoeg eigenheid. Er is ook een zekere onevenwichtige willekeur in het gebruik van dat gitaargeluid: soms is het er en pakt het niet, soms kan een song er zijn voordeel mee doen, maar ontbreekt het.
Neem nu “Don’t Know How To Keep Loving You”, die ze opdraagt aan “de verliefden in de zaal”: daar lijkt iets te ontbreken. “I Was Neon” is zonder meer vlot en leuk, maar ook gewoon verplichte kost die iets te veel naar “Pressure To Party”, Jacklins ware feestsong, neigt, ook live. Dan is het zonde dat “Head Alone” tussen die twee kleppers steekt, al maakt dat #metoo-activistische mantra “Say it till he understands / You can love somebody without using your hands” veel goed.
“Encore!”, roept Jacklin zelf na “Pressure To Party”, en het is niet alleen zij die na een uur en een kwartier nog zin heeft in meer. Ze geeft ons het plan – even minuutje rusten, dan is ze terug – mee, en haalt dan met “Hay Plain” een opnieuw ingetogener bisnummer aan, dat finaal toch nog eens alles uit de kast haalt. Julia Jacklin heeft Trix dan wel niet uitverkocht, maar haar hart zal Céline Dion-gewijs doorgaan.
