‘Of hij is gek, of hij is geniaal’. Dat dacht de platenbaas van MayWay Records toen Joachim Liebens hem dik twee jaar geleden een mailtje stuurde. Het moet voor beiden een gok zijn geweest, maar dinsdagavond was het moment dat de winst werd geïnd. The Haunted Youth liet in de AB horen dat de toekomst hen voor het grijpen ligt.
Nog een citaatje, deze keer dichter bij huis. ‘Was ik 17, ik liet The Haunted Youth op mijn bil tatoeëren’, deelde kersverse enola-muziekchef (mla) – personeelswissels hier, u wilt het niet weten – ons recent mee. En natuurlijk had hij gelijk. Liebens, ondertussen ook al bijna dertig, is voor honderd procent opgetrokken uit tienerverdriet, en op het net verschenen debuut Dawn Of The Freak zweet hij al zijn jeugdtrauma’s uit. Waarom staan hier niet meer pubers dan? Omdat het dinsdagavond is, en Brussel ver van moeders, vaders en Bommerskonten Bachten De Kupe is.
En dat is jammer, want het is die jeugd waar Liebens het voor doet. Omdat hij zelf zo’n puber was die in muziek zijn ziel en zaligheid vond, voor wie een song levensveranderend kon zijn. Vandaag is hij degene die de levens moet omgooien, en je ziet dat het hem deugd doet om dat te beseffen. De triomfantelijke vingertjes als hij het podium opwandelt zijn die van Liam Gallagher. Het idiote vissershoedje ook: eindelijk heeft Vlaanderen een rockster die niet al op voorhand ‘sorry dat ik hier ben’ zegt.
Het is tegelijk ook niet écht raar dat The Haunted Youth zijn plaat voorstelt voor een publiek dat over de jaren negentig, en wie weet zelfs over de jaren tachtig, straffe anekdotes kan vertellen. Liebens smeert zijn hartenpijn uit over smachtende synths, kristalheldere gitaartjes uit tijdperken die lang vervlogen zijn. In “I Feel Like Shit And I Want To Die” denken we: ‘The Cure, maar dan met fluisterzang’. “House Arrest”? Synths die M83 al eens heeft gebruikt, maar die was nu eenmaal van de nu-gaze, ook maar shoegaze dat zijn naam nog niet durfde uitspreken.
De baslijn die deze slowburner halverwege naar zijn epische finale begeleidt doet een beetje pijn. Meanderend kondigt ze aan wat zal komen. Stef Castro legt er zijn hele leven in, en wanneer dat “Take me awaaaaayy / I don’t belong here” dan toch losbarst, voelt het als een bevrijding. Ook geleerd vanavond: Top Gun-referenties (very Berlin, denk je niet?) gaan dertigjarigen los over het hoofd. Oud, wij? Neen, mijnheer. Zij zijn gewoon jong.
Halverwege wordt de boel stilgelegd door “Fist In My Pocket”, een kaal nummer waarin Liebens meer dan ooit zijn ziel blootlegt. “Make a fist inside your pocket everytime they make you wanna fight / Put it in a safe and lock it, ‘cause you’re only causing trouble now” zingt hij, en je hoort hoe zijn stem breekt, zelfs een snik lost. Boven zijn hoofd zakken een paar geknutselde vleermuizen neer; aan alles is gedacht.
Twaalf dagen na de release van zijn eerste plaat, brengt The Haunted Youth iets dat lijkt op een greatest hits. Vijf singles werden uit Dawn Of The Freak getrokken, en ze zijn de ruggengraat vanavond. “Broken” was de opmaat die het optreden in gang trapte, “Teen Rebel” het voorspelbare gloriemoment. Het is echter “Coming Home” dat in de bisronde voor de euforische eindnoot zorgt. “Dit gaat over alles waar The Haunted Youth over gaat: thuiskomen”, kondigt Liebens aan en eindeloos melkt de groep het uit, om uiteindelijk op de tonen van Kelly Clarksons “Since You Been Gone” dansend afscheid te nemen: een triomf moet gevierd worden, een backstagefeestje kan ook frontstage beginnen.
De freak is wakker, de rottige jeugd is een wapen geworden. Joachim Liebens is The Haunted Youth, en dat zijn we allemaal. Krap een uur duurde dit optreden, en dat moest niet langer zijn. Het was niet perfect, het voelde soms wat afstandelijk, maar het was ook mooi. Het is nog vroeg voor deze band, maar toch: we willen nu al weten wat de toekomst van hen brengt.