Er valt veel in te brengen tegen Black Sea Dahu. Hun bandnaam bekt werkelijk voor geen meter, ze houden van ellenlange verkoopspraatjes om zelfgenaaide pochettes aan de man te brengen, en dan komen ze ook nog eens uit Zwitserland. Wie met dat soort achterstand de AB Club kan laten vollopen, doet duidelijk iets goed.
De indiefolkband kan daarvoor minstens één niet zo geheim wapen inzetten: Janine Cathrein, frontvrouw en songschrijfster, met haar wonderlijk androgyne, lage stem die zelfs boodschappenlijstjes zou omtoveren tot een ontroerend verhaal. Alleen laat die stem – en niet alleen de hare – het na intensief touren, en een misschien iets te wild verjaardagsfeest, vandaag wat afweten. “This is my sister Vera. She will only be talking in Swiss German sign language today”, kondigt Janine aan. Ze zal verder niet veel meer zeggen, en de mannen, anders stille krachten in de achtergrond, verplicht het woord laten voeren, terwijl zij in haar nummers nog een tikje heser en kwetsbaarder zal klinken dan anders. In opener “Human Kind” moet ze een paar zinnen fluisteren, maar dat is hier bepaald geen zwakte.
En lukt het zingen toch echt niet, zoals bij Vera, dan is er altijd nog een dwarsfluit om het over te nemen. Of een klarinet, of een viool: bij Black Sea Dahu is het ofwel hélemaal naakt – dat zal in de bissen nog blijken – of net zorgvuldig georkestreerd, met tussen “One And One Equals Four” (onhandige bindtekst van gitarist Pascal Eugster: “this is a song about polyamory. That’s the way some people choose to live”) en “Transience” bovendien een glansrol voor een ouderwetse bandrecorder.
“In Case I Fall For You” is waarschijnlijk de grootste crowdpleaser van de band – een haast zwijmelend liefdesliedje dat tot meezingen uitnodigt. Het tekent voor een schoon moment, maar toch zit het echt mooie bij Black Sea Dahu eerder in de onvoorspelbaarheid, de momenten waarop de melodie net niet doet wat je had verwacht en Janine in haar zanglijn een bocht neemt die je niet zag komen. Dat maakt van “I Am My Mother” bijvoorbeeld een ontroerend rommeltje, met een knullig orgeltje dat onverhoeds opduikt en een gitaar die volstrekt zijn eigen ding lijkt te willen doen, om uiteindelijk alsnog samen te vallen in een prachtig walsende ode aan onontkoombare erfelijkheid en familiebanden – inclusief knipoog van de ene zus naar de andere.
Niet alleen die zusterliefde maakt Black Sea Dahu zo innemend, het knettert zichtbaar tussen alle bandleden. Dat merk je nog het meest in het lichtvoetige “White Creatures”, met voorsprong het mooiste nummer van vanavond. De huppelende Graceland-baslijn van Vera, Eugster die van op zijn plek achteraan stiekem de fraaiste gitaarlijntjes tevoorschijn tovert, de zoete toetsen van Ramon Ziegler en zachte roffels van Silvan Schmid, een breed lachende Janine. Noem het chemie, als je wil, wat het vooral uitdrukt: Black Sea Dahu is hun leven, maar kunnen leven van een band blijkt echter lastig, in dit 2022 van na corona: enter het vreemde, wat opdringerige tv-shoppingintermezzo (aanstekers, echt?) waarin ook de Duitse variant van Patreon aangeprezen moet worden. Ze doen het, zoals alles, met een aandoenlijk vleugje humor en dat blijkt te werken: de merchandisestand wordt na afloop van het concert net niet bestormd.
Voor de bisnummers moet het podium even gereorganiseerd worden: na een kleine verhuis staat de hele bende op een kluitje vooraan en wie de akoestische video al eens zag, weet dat dat het signaal is voor “Le Temps Se Fuit” – het nummer is gelukkig beter dan Janines Frans – en later ook nog “How You Swallowed Your Anger”, allebei in een min of meer unplugged versie, met het publiek net niet tegen de band aan geplakt. Het is klein en groots tegelijk, en daarmee het meest passende einde dat dit concert kan krijgen. “How good would it feel just to feel”, klinkt het keer op keer in “Le Temps Se Fuit”. Behoorlijk goed, zo bleek vanavond.