Wat een jaar heeft Stien Den Hollander achter de rug. Ze zorgde in onze eigen taal voor de authentiekste minuten die het Eurovisiesongfestival de afgelopen jaren gekend heeft, en schoot zo van de periferie naar het hart van de mooiste en boeiendste Nederlandstalige pop die vandaag gemaakt wordt. Met haar uitstekende en gewoonweg bloedmooie derde album Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Me Denkt zet ze de kroon op haar recente traject.
S10 is een buitenbeentje in het legioen talentvolle dames (Eefje De Visser, Merol, Meau, Maan, S10’s zielenzus Froukje …) die het Nederlands muzikaler maken dan ooit tevoren. “Misschien ben ik wat te vaag voor België”, zegt ze zelf. Een gesprek lang beklemtoont ze dat ze dat wil blijven. Vanuit haar hiphopachtergrond evolueert ze steeds meer naar een artieste die met genres jongleert ten dienste van de gevoelens die ze met haar muziek wil overbrengen. En dat zijn er wel wat, blijkt weer uit dit gesprek. Moed is er zeker één van. Weemoed ook.
Den Hollander is een oprechte, warme, enthousiaste praatvaar die op de juiste momenten lang nadenkt over wat ze precies wil zeggen. We spreken haar vlak voor haar uitverkochte liveshow in Trix, drie weken voor haar derde plaat uitkomt en quasi dag op dag een jaar na haar eerste clubshow in België in de Botanique. Sindsdien is er ontzettend veel veranderd. Ze lacht luidop wanneer ze eraan terugdenkt.
S10: “Er waren toen dertig tickets verkocht. Gelukkig was het toen corona en mochten er maar veertig mensen ofzo komen (lacht). Maar ik heb best wel veel gespeeld dit jaar. Ik denk dat ik daar iets comfortabeler in ben geworden.”
enola: Heb je het gevoel dat je met de heisa rond “De Diepte” een hoofdstuk hebt afgesloten of net een nieuw bent begonnen?
S10: “”De Diepte” staat er eigenlijk los van. Ik ben ergens wel een ander mens geworden dit jaar, maar dat heb je ergens altijd wel met jezelf en met persoonlijke groei, toch? Dus ik sta altijd wel anders in iets ‘nieuws’. Ik heb bijvoorbeeld best wel wat oude muziek ondertussen die ik nog steeds vet vind, maar die niet zo goed meer bij me past.”
Enola: Je uitte in een vroeger interview je bewondering voor Kanye West omdat hij zich telkens heruitvindt en vervelt. Dat ben jij op amper vijf jaar tijd ook wel stevig aan het doen als je je vorige albums met je nieuwe werk vergelijkt.
S10: “Dat klopt, ja. Ik denk dat het vet is als artiest om zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven, maar om daarin wel keuzes te maken zodat je niet telkens in herhaling valt. Dat heb ik dus zelf ook geprobeerd. Ik heb de afgelopen twee jaar heel veel muziek gemaakt en ook veel meegemaakt. Na “Adem Je In” en “De Diepte” wou ik bijvoorbeeld weer nieuwe keuzes maken, in plaats van dingen te blijven doen die bij die songs in de buurt komen. Het moet immers leuk blijven.”
Enola: Wat is het grootste verschil tussen de S10 op de drempel van de vorige plaat Vlinders twee jaar geleden en de S10 nu, vlak voor Ik Besta Voor Altijd …?
S10: “(denkt lang na) Meer volwassen? Me veel bewuster van muziek maken. Eigenlijk zijn al mijn vorige platen in een opwelling ontstaan. Er kon een liedje op een uur tijd ontstaan of zes liedjes op drie uur tijd, zo had ik voor ik het wist twintig liedjes. Ik koos er dan enkele uit en dan had ik plots een album. Dus vroeger was ik veel onzorgvuldiger en roekelozer. Toen Vlinders uitkwam eind 2020 – toen was ik nog maar 19 – voelde het door corona alsof ik het album in een zwart gat gooide en niemand ernaar heeft geluisterd omdat ik het niet echt live kon spelen. Daarna heb ik een jaar lang bijna geen inspiratie gehad om muziek te maken, waardoor ik in 2021 amper vijf liedjes ofzo heb gemaakt. Een van die liedjes was “Adem Je In”, een ander was “De Diepte” en twee andere liedjes komen op mijn album nu. Dat zijn allemaal bruikbare liedjes geweest die ik ook heel cool vond, dus ik voelde absoluut niet de behoefte om mezelf meer te pushen om muziek te maken, omdat ik helemaal niet wist waarover. Maar toen besefte ik dat er weer een album moest komen, dat vond ik toen zo’n grote opgave … Ik wist echt niet waarover en waarom. Ik dacht dat niemand ernaar ging luisteren, ik had geen inspiratie …”
enola: De verlossing bleek in Zweden te zitten, las ik.
S10: “Klopt. Ik ben er met Sam (Lawalata, die onder nom de plume Sim Fane de vaste producer van S10 is, pn.) twee weken geweest om op zoek te gaan naar wat ik vet vond, om met schrijvers, producers te werken … Daar is bijvoorbeeld “Dans Mij Naar Huis” uit gekomen met producer August en Léon Paul Palmen. Ik vond het echt jammer dat het met ons vieren maar bij één dag was gebleven, want ik voelde dat er veel meer in zat. Dus ik heb August nadien een berichtje gestuurd met de vraag of ik terug kon komen om verder samen te werken. Hij spreekt immers onze taal niet en daardoor vond ik weer de vrijheid in het schrijven. August is heel veelbetekenend voor me geweest, om gewoon weer muziek te maken zonder rekening te houden met verwachtingen of angsten dat ik mezelf te veel herhaalde. Ik voelde de druk om een hit te maken ook best wel stijgen. Maar na die sessies met August kwam alles in een stroomversnelling, er kwamen weer nieuwe liedjes met Sim Fane en met andere producers in Nederland. Toen had ik ineens weer veel inspiratie en durfde ik weer … De hele plaat maken heeft eigenlijk twee jaar geduurd omdat ik alles door veel handen heb laten gaan. Ik heb ook heel kritisch naar mezelf gekeken: wat zeg ik, wat wil ik vertellen, hoe wil ik dat het klinkt … En dát is nu sinds gisteren allemaal gemixt en gemasterd, ingepakt en onderweg naar Spotify (lacht). Dat is dus allemaal wel heel vet geweest en heel verrijkend voor mijn eigen ontwikkeling als mens om zo serieus te kijken naar muziek. Nu is het nog van mij en straks is het uit en is het van iedereen.”
enola: Ben je daar bewust mee bezig, dat je je diepste zielenroerselen deelt met een anonieme meute daarbuiten?
S10: “Nee, want ik zie het altijd als een boekje dat je koopt in een winkel. Ik heb dat boekje geschreven dus ik heb daar heel veel tijd aan besteed in mijn computerkamer met het typen, spellingfouten eruit halen (lacht), het nadenken, of het wel interessant genoeg is wat ik zeg, of de kaft wel mooi is … Maar als ik eenmaal dat boekje uitbreng, is het gewoon niet meer mijn boekje. Dan gaat dat verhaal voor mij dicht. Dan gaat het naar de rest van de wereld en gaat het pas echt leven. Maar dan sluit ík het wel af. Ik heb nu weer alles eruit geschreven wat ik wilde, zeg maar.”
enola: Maar je hebt dat hele proces dus met meer mensen doorlopen dan met je vorige platen die toch wat individualistischer waren. Hoe voelde je je daarbij?
S10: “(resoluut) Superleuk. Ik heb met superveel mensen met superveel muziekexpertise gewerkt. Dat is echt supercool. Het voelde ergens heel volwassen aan om dat samen met Sam te ontdekken. En als een liedje eigenlijk af was, had ik zelf alles nog wel wat onder controle. Dus ik kon altijd nog dingen veranderen als het moest. Ik heb ook een synthesizer gekocht die Jupiter heet en die heeft op het laatst ook nog wel wat dingetjes toegevoegd … Voor de vocalen hebben we bijvoorbeeld ook veel gekeken naar de laatste plaat van Post Malone. Het is fantastisch om te horen hoe kleine details in geluiden of met een stem een plaat helemaal af kunnen maken. We hebben dus vooral kritisch gekeken naar hoe we de vocalen echt heel vet kunnen maken. En ik zing eigenlijk heel veel.”
enola: Dat wou ik net vragen. Op je vorige platen gebruikte je heel vaak de vocoder, rapte je meer dan je zong. Dat is op je laatste nummers inderdaad helemaal veranderd.
S10: “Ik heb pas toen ik “De Diepte” heb gemaakt, beseft dat ik misschien toch wel een zangeres ben (lacht). Ik heb altijd gedacht dat ik nooit een zangeres wilde zijn. Maar ik zing natuurlijk wel gewoon mijn liedjes. En eigenlijk … hou ik gewoon erg van zingen. Ik heb ook zangles gehad en dat vind ik superleuk om te doen. Ik zing dus veel, maar wel op mijn manier. Het hoeft niet perfect te zijn, want ik heb echt niet de behoefte om een heel goede zangeres te zijn. Maar wel om een heel goede liedjesmaakster te zijn.”
enola: Je bent als liedjesmaakster ontzettend veel samenwerkingen aangegaan. Van Lijpe over Blof en Zwangere Guy tot Bazart. Dat is heel uiteenlopend, maar toch slaag je erin om een constante daarin te bereiken: met je stem, met je inbreng tout court, voeg je altijd een flinke scheut weemoed toe.
S10: “Ja, en dat is heel onbewust. (lacht) Maar dat is het wel een beetje, ja … (glimlacht en denkt na) Ik schrijf ook nooit bewust een liedje. Ik denk nooit van “hier ga ik nu eens liedje over schrijven”. Op een gegeven moment zijn er woorden, en dan zijn er zinnen en dan is het af. Ik vertel achteraf wel eens een verhaaltje over een liedje, maar liever niet. Want het heeft niet altijd een heel sterke betekenis, het is gewoon wat er toevallig op dat moment ontstaat, bestaat of gewoon staat. (stilte)”
enola: Ben je ondertussen een andere schrijfster geworden?
S10: “Dat weet ik dus niet zo goed, omdat ik daar nooit zo bewust mee bezig ben. (denkt na) Ik ben tijdens het schrijven altijd wél heel overtuigd geweest van wat ik doe, ik wil honderd procent het gevoel hebben van “dit moet het zijn”. Maar ik weet nooit zo goed wat ik precies doe, dus ik vind het heel moeilijk om te duiden of ik een andere schrijfster ben geworden.”
enola: Dat is het beste antwoord dat je kunt geven denk ik. Veel artiesten zouden wel een zekere druk beginnen ervaren tijdens of na het parcours dat je dit jaar hebt afgelegd. Je zou niet de eerste zijn die door een avontuur als het Songfestival net creatief verlamd raakt. Bij jou is eigenlijk net het omgekeerde gebeurd. Je ongedwongenheid bij het schrijven lijkt me essentiëler dan ooit.
S10: “Ik kies dat ook wel. Ik heb heus wel m’n twijfels gehad over hoe ik het schrijven weer moest oppakken na nummers als “Laat Me Los” met Blof. Want het is best wel groot geworden en eerlijk gezegd ook vrij commercieel. Ik word heel zenuwachtig wanneer tijdens het overlopen van de lijst liedjes voor het album de vraag wordt gesteld welke op de radio kunnen. Vandaar dat ik er voor deze plaat bewust voor heb gekozen om voldoende weirdness toe te laten, om die afslag te nemen na het commerciëlere pad. Ik heb gemerkt dat dat me niet gelukkig maakt. Dat houd ik totaal niet vol. Vandaar dat de liedjes op Ik Besta … niet heel commercieel zijn. Er staan een aantal popliedjes op, maar het is best wel een alternatieve plaat. Ik wil gewoon vette liveshows geven en beseffen terwijl ik naar m’n plaat luister dat dit het allervetste is wat ik op dat moment kon maken. Daar heb ik wel moed voor moeten verzamelen.”
enola: In welke zin?
S10: “(denkt lang na) Dat ik bij de commerciëlere muziek niet voelde dat ik het leuk vond. Ik denk dat ik voor en na “De Diepte” het best nog een weird liedje had uitgebracht, en pas daarna “Laat Me Los”, het duet met Blof. Dat is een mooi liedje waar ik trots op ben, maar een rustig nummer met een mooi gitaarlijntje is niet iets wat ik per se altijd heel cool vind. Maar mensen vinden dat altijd heel mooi. Dus het is altijd een zoektocht naar wat ik cool vind en wat mensen cool vinden. Maar het is vooral altijd zoeken naar: wat wil ik?”
enola: Door je deelname aan het Songfestival en die commerciëlere nummers heb je inderdaad een heel nieuw publiek aangeboord. Maar die ontdekken op Spotify ook je allereerste nummers van vijf jaar geleden waarin je heel open was over je psychische problemen. Voor jou is dat hoofdstuk duidelijk afgesloten, maar ik kan me voorstellen dat veel mensen je nog steeds aanklampen met hun eigen problemen en jou zien als een soort therapeute.
S10: “Precies, ja … Ik probeer me daar heel erg voor af te sluiten. Daarnet nog stond er een fan buiten toen ik hier toekwam. Een heel lief iemand, echt wel, maar hij vertelde dat hij me op tv had gezien waar ter sprake kwam dat ik bipolair was, net als hij, en dat hij ook kampte met angststoornissen. Maar ik ben helemáál niet bipolair en ik héb geen angststoornis. Dat staat op Wikipedia maar dat is dus helemaal niet waar. Ik kan het heel vervelend vinden en ik wil het daar eigenlijk ook niet over hebben. Iedereen die me kent, kent deze Stien, weet wie ik ben en wie dat niet weet daarbuiten: dat is niet erg. (denkt na) Onlangs kreeg ik een leuke brief van een meisje waarin ze schreef dat ze autisme had. Ze vroeg me niets, maar ze wilde wel even kwijt dat ik er voor haar was op verschillende bepalende momenten in haar leven met m’n liedjes. En dat vind ik wel heel erg mooi. Dus ondanks dat ik er niet over wil praten en vooral verder wil in m’n leven, is er wel een meisje dat elke dag met de fiets naar school rijdt en het moeilijk heeft, een liedje van me opzet en denkt: “wow, dit helpt mij”. Dat heb ik zelf ook gehad met muziek die ik luister. Dat is het vette aan muziek … (denkt na) Kijk, muziek die ik uitbreng is niet meer van mij. Het is weer dat beeld van het boekje dat ik daarstraks heb gebruikt. Ik breng dat boekje uit, het gaat scheuren en ál die blaadjes gaan alle kanten op. En iedereen gaat dat op z’n eigen manier invullen, het doet mensen denken aan momenten en gevoelens waar ik niks mee te maken heb. En dat vind ik net heel cool.”
enola: Als artiest ben je wel bereikbaarder dan ooit, via social media als Instagram. Hoe ga jij daar mee om?
S10: “Dat is zeker waar, ja. Ik probeer er van weg te blijven, denk ik. Als het kan blijven bij de muziek die ik maak, vind ik het perfect. (lacht zachtjes)”
enola: Over die muziek gesproken: is er een overkoepelend thema op de nieuwe plaat?
S10: “Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik durf wel zeggen dat het vrij positief is, voor mijn doen toch (lacht en denkt vervolgens lang na). Ik denk dat deze plaat echt gaat over volwassen worden. Het gaat erover dat ik aan de ene kant nog een kind ben en voor altijd een kind blijf zoals iedereen dat ergens wel blijft. Aan de andere kant word je natuurlijk ook volwassener, maak je keuzes in dat proces van volwassen worden. Daar gaat het ook over.”
enola: Muzikaal word je in elk geval telkens weer volwassener. Volgend jaar sta je voor 6.000 mensen te spelen in Afas Live in Amsterdam. Weer een mijlpaal.
S10: “Weet je, ik wil gewoon heel goed zijn. Ik weet nog niet zo goed wat ik daarvoor moet doen, want ik twijfel wel vaak van “is dit goed genoeg”. Ook over de show vanavond denk ik ook al weer dat het niet goed genoeg meer is, ik wil iets beters. Dat is altijd zo, daar ben ik ook wel hard in. Maar heel eerlijk: ik moet ook niet per se in de Afas Live staan voor 6.000 man. Ik wil wel heel graag met dit album een productie opzetten die groots kan zijn. Ik ken dat nog niet, ik ben het gewoon om in zaaltjes te spelen waar mensen m’n gezicht nog kunnen zien. Want ik vind dat belangrijk. Maar ik vind het ook vet om te ontdekken wat ik als artiest kan op een podium. Misschien ben ik wel groot genoeg om als klein meisje op zo’n groot podium te staan en om de achterste persoon te raken. Want dat lukt in zo’n kleine zaal wel. Dat hoop ik. En ik kijk er echt naar uit om hopelijk op grote festivals te staan met dit album en met een nieuwe show die duidelijk is. Dat mensen weten wat ze kunnen verwachten als ze naar mij komen kijken. Ik hoop echt dat mensen luisteren en bepaalde gevoelens van op deze plaat gewoon snappen.”
U kan zelf testen of u alle emoties van S10’s derde prachtplaat snapt. Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Me Denkt is net uit. Het album is te beluisteren op Spotify. De vinylversie komt uit op 24 maart 2023.
