Van het Songfestival in Turijn naar Trix in Antwerpen. Een grote stap voor de mensheid, maar een kleine stap voor S10. Met haar ronduit uitstekende set voor 500 in plaats van 500 miljoen man, bewees ze wederom een onwaarschijnlijk getalenteerde en bovenal authentieke muzikale kameleon te zijn die weigert zich in hokjes te laten duwen.
Quasi een jaar geleden stond S10 nog in de Botanique in Brussel – “Er waren amper 40 tickets verkocht”, zei ze daar lachend over eerder op de dag tijdens een gesprek met enola (dat u over een drietal weken op deze pagina’s kan lezen). Dat er in dat jaar ontzettend veel gebeurd is, is een eufemisme. Maar als er iets is dat haar show in Trix bewees, is het dat het Eurosongavontuur haar eigengereidheid alleen maar heeft aangesterkt. Waar talloze andere artiesten daarop zouden teren, begint S10 te spookrijden op de weg van de evidentie. Het tekent haar.
Die eigengereidheid van Stien den Hollander is geënt op haar eigen brede muzieksmaak, die gaat van Ramses Shaffy tot Kanye West. Ze omarmt hiphop, terwijl ze slowt met pure singer-songwritercomposities en flirt met dance die eender welk decor op Tomorrowland al eens in de hens kan zetten. Ze heeft uitstékende duetten uit met Zwangere Guy (“Achter Ramen”) én Bazart (“Onderweg”), terwijl in Vlaanderen beide kampen elkaar met verbaal terrasmeubilair bekogelen.
Door dat Vlaamse hokjesdenken mag het niet verbazen dat de beste, meest uitdagende en prikkelende Nederlandstalige muziek in letterlijk àlle genres uit Nederland komt. Recentelijk met de nieuwe golf uitstekende artiesten als Froukje, Merol, Meau, Maan en S10 zelf. Merol vindt in Vlaanderen wel vaste grond door haar acte de présence in De Slimste Mens en haar behapbare pop (kijk, een hokje), Meau met een wereldnummer dat griezelig efficiënt darts speelt met herkenbare emoties als pijltjes. Froukje en S10 zijn dan weer bloedzusters die een onwaarschijnlijk sterk taalgevoel (ze verdienen aparte lessen die door élke leerkracht Nederlands gegeven moeten worden) aan muzikaal, rotaanstekelijk eclecticisme.
Daarin grossierde S10 dus ook weer in Trix. Het werd een muzikale rollercoaster die iedereen vastgeklikt gedwee volgde. Het was ook een avond van afscheid. Het was de laatste show in de huidige setting en tour die al sinds het album Vlinders uit 2020 loopt. Maar ook afscheid van de artieste S10 zoals ze nu is. Op 28 oktober verschijnt immers het nieuwe, bloedmooi getitelde “Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt” dat op het eerste gehoor een nieuwe lat kan leggen voor popmuziek in onze taal, zoals Eefje De Visser recentelijk deed met Bitterzoet. Op basis van de nummers die al verschenen en die een zelfzekere vuurdoop kregen tijdens de set, wordt de plaat een menage à trois van schoonheid, rauwheid en muzikale weirdness. “Nederlandstalig” is geen genre, S10 is dat zelf stilaan wel.
Een nummer als “Soms” evolueert van mistroostig dansen op één tegel naar een weemoedig en tegelijk uitgelaten “dancing on my own”. De meer akoestische pareltjes “Jupiter” en “Eenzame Hoogte” (toepasselijk getiteld) zoeken én geven troost tegelijk. Het getuigt van (terecht) zelfvertrouwen in het nieuwe materiaal dat de nieuwe songs in het hart van de set zaten. De opwarming gebeurde met nummer als “Sorry” uit het échte debuut Snowsniper en “Achter Ramen”, dat nu Zwangere Guy-loos werd gebracht, beide gelukzalig rollend in de hiphop als een kat in een bos kattenkruid. In hetzelfde bedje gezond en wel: “Snowsniper”, dat live een “sicke drop” meekrijgt die op aangeven van S10 de hele club in Trix mee doet bouncen. Zo veel kleuren een regenboog heeft, zo veel genres haalt S10 door de mangel.
En dat doet ze niet alleen. Samen met vriend en producer Sim Fane vormt ze een soort Billie Eilish en Finneas, een Batman en Robin die peper in het gat van de popmuziek steken. Dat levert vuurwerk op dat niet hoeft te knallen om een zware impact te hebben. Maar als het knalt, zoals in “Dans Mij Naar Huis”, dan dansen ze de concurrentie in onze lage landen met een manische lach daadwerkelijk naar huis. Trix danst, bouncet, zingt mee met songs als “Vleugels” en “Maria”, beide uit Vlinders – de beste plaat die Vlaanderen nog niet gehoord heeft. Een kwestie van tijd, daar zal de nieuwe plaat en het Spotify-algoritme wel voor zorgen.
Diezelfde Trix zwijgt ook als verdoofd tijdens breekbaardere songs als het bloedmooie “Handen Van Mijn Moeder” en “Jupiter”, twee nummers met twee jaar tussen maar waar een luchtbrug van fragiele schoonheid tussen loopt. Dat is het ‘m net met S10: in alle verschillende genres waarin ze uitwaaiert, is oprechte weemoed een soort van viaduct dat alle songs met elkaar verbindt. Zie ook het vorig jaar uitgebrachte “Adem Je In”, dat op het schild van een moderne classic wordt geheven op een avond als dit.
S10 bracht zo’n sterke set dat “De Diepte” al bijna als mosterd na de maaltijd voelt. Met die nieuwe plaat, die op 28 oktober verschijnt, heeft ze duidelijk goud in handen. Hoorbaar aan de songs zelf, aan de uitgelaten bijval in de zaal en in het spelplezier op het podium zelf. Dat is het enige dubbele gevoel aan deze avond: S10 is een zaal als deze Club in Trix gigantisch ontgroeid. Volgend jaar staat ze voor 6.000 man in de Afas Live in Amsterdam. Een zaal haar status waard, maar oprechtheid valt niet in bezoekersaantallen te meten. Dat bewees S10 voor 500 man, met een set en songmateriaal die de troon van koningin van de Nederlandstalige muziek alvast voor haar afstoften.
