Masks off – of toch sommige: op de release van Sault’s nieuwste single “Angel”, treedt de Britse producer Inflo uit de duisternis en bekent lid te zijn. Al vertelt de release zoveel meer. In tien epische minuten maken we kennis met een rastafarian krijger, zijn harde tijd op de straat en zijn herrijzenis als engel. Zeshonderd seconden, een volledige levensduur.
Wederom een nieuw werk van het Brits collectief Sault, nog geen half jaar na het vorige, en de fora staan weer roodgloeiend. Jammer genoeg niet enkel met ervaringen bij het beluisteren van de muziek, maar eerder bij het bekijken van de lijst van contributing artists op de achterflap. Wie zit er nou toch achter deze geniale groovemachine? Deze geruchtenmolen dient vaker gesmeerd worden dan de fietsketting van de heer Evenepoel.
En omdat eeuwig stilzwijgen in de duisternis ook snel vervelen gaat, werd het een en ander toch al duidelijk. Achter de knoppen zit – zoals al vaker gesuggereerd – de Britse producer Inflo. De stem op de huidige track is die van reggae artiest Chronixx, en ook Jack Peñate wordt meegegeven als ondersteunend muzikant. Dat weten we dus al. Goed, genoeg geroddeld, over naar de track zelf.
Want daar valt zeker ook genoeg over te zeggen. Tien minuten van onze tijd vraagt de groep. En jazeker, die krijgt het, want wat een epische tocht is dit wederom. Het begint als een uitgekleed reggaenummer met enkel stem, rockgitaar en minimalistische drum. We worden geïntroduceerd in het leven van een op de straat levende rebel, het grauwste boefje on the block.
Maar zijn jeugdig adagium om nooit op te geven wreekt zich snel. Enkele geweerschoten later is onze rebel enkel nog een koud karkas. Hierbij stopt het verhaal niet, we vervolgen de tocht van zijn uitgetreden ziel richting het beloofde land Zion. Hemelse piano en dito koortje wijzen ons de weg. Aangekomen aan de poorten van dit paradijs horen we een parlando van een eeuwige en absolute schepper. Ongeacht onze aardse verschillen en daden, zo klinkt het, komen we allen op dezelfde manier aan op deze eeuwige rustplaats. Wees je van deze wijsheid bewust, aardelingen, en laat het je levenspad op die blauwe bol bepalen.
We eindigen met opnieuw een meditatief reggaeritme. Wat tijd nemen voor introspectie aan het eind van deze saga is het enige wat ons rest. We merken dat we al vanaf de eerste noot de ogen sloten, tot bij de subtiele fade-out. Jazeker, het collectief doet het weer: van zodra ze hun mond en hart openen zweven we enkele centimeters boven het oppervlak, om bij de laatste klank zachtjes weer te worden neergezet. Als een pluizige knuffel in de grijpmachine van een lunapark. Laat dit gevoel het enige zijn waar de internetfora bol van staan, beste digitale Sherlocks.
