“Grenzen aan de groei”, kent u dat rapport nog? Het werd in 1972 door de Club van Rome aan de wereld voorgesteld, en stelde dat de aardse rijkdommen eindig waren en dat we er dus zuinig mee moesten zijn. De babyboomers houden tot op vandaag vol dat ze niet beter wisten toen ze bleven vervuilen en consumeren; dit is een generatie die groot is geworden in overvloed en ten onder zal gaan in excessen. En de soundtrack zal worden verzorgd door Fleetwood Mac.
Verspilling is immers het woord dat nog het beste past bij Rumours, de plaat die de groep in 1977 de muziekgeschiedenis in schoot. Maar liefst een jaar werd aan de songs gesleuteld, terwijl de zak met cocaïne onder de mengtafel duchtig werd aangesproken en twee huwelijken en één relatie ten onder gingen. Ook vanavond in het Sportpaleis is de beperking weer geen meester.
Een mindere band zou om te beginnen bissen met een dubbelslag zo krachtig als “Second Hand News” en “The Chain”; twee sterkhouders op Rumours die hier erg potig worden gebracht. Fleetwood Mac gooit ze pocherig als openers het publiek in, maar ook zij moeten daarna tot de vaststelling komen dat het moeilijk is om daar nog een schepje bovenop te doen, zelfs niet als dat een “Dreams” is dat Stevie Nicks’ door de jaren en het drugsgebruik getaande stem een pak doorleefder doet klinken dan de gepolijste plaatversie.
Er wordt op het gemak een nieuwe plaat opgenomen, zo laat gitarist Lindsay Buckingham weten, en dus is er ook nieuwe muziek. Eerder dit jaar was er de EP Extended Play, en daaruit wordt meteen een erg rockend “Sad Angel” opgevist; aardig, maar geen hoogvlieger. En God, wat is die frontman irritant belerend in zijn bindteksten zoals hij ter aankondiging van “Not That Funny” vertelt hoe ze op Tusk, een album dat vanavond in het zonnetje zal worden gezet, hun formule wat wilden saboteren. Dat blijkt vooral uit de bezwerende titeltrack van die dubbelplaat — Exces, iemand? — waardoorheen per projectiescherm een fanfare Romeinse soldaten (We kid you not) komt gemarcheerd. “Not That Funny” is stevige hardrock, maar te weinig subversief — ook toen niet — om zo over te stoefen.
Maar die uitspattingen dus; ze laten zich nog het meest zien in het opgezwollen ego van Buckingham wanneer hij ter aankondiging van “Big Love” een eind weglult over de diepte van die tekst. Natuurlijk missen we de ploegende ritmesectie van Mick Fleetwood en John McVie, die even naar de coulissen zijn gestuurd, maar gelukkig is deze soloversie in tegenstelling tot vier jaar geleden op dezelfde plek wel straf; één en al razendsnelle fingerpicking en stuwende kreten. En over de drummende bandleider gesproken; die mag zich onnodig uitleven op zijn trommels in bisnummer “World Turning”; zelden is een drumsolo meer plompverloren in een nummer geplaatst.
De prijs voor tenenkrullendste moment gaat echter naar Stevie Nicks die “Without You” aankondigt met een eeuwig aanslepend verhaal over hoe het nummer in 1971 nog maar een gedicht was, uiteindelijk een paar jaar later een song, om dan verloren te gaan, en pas onlangs te worden herontdekt als bootleg door haar zonen op YouTube. Of zoiets; onze aandacht was halverwege gaan wandelen. Het nummer staat ook op Extended Play en is verre van de verloren parel die de zangeres ervan wil maken.
Vooraleer u ons een even excessieve zeurpiet vindt: natuurlijk schitterde Fleetwood Mac bij momenten. Naast dat openingsduo was vooral het slotkwartier van de reguliere set om bij naar adem te happen. Van het pakkende “Gipsy” tot een euforisch afsluitend “Go Your Own Way” is dit puur goud. “Gold Dust Woman” van Nicks wordt in al zijn bluesy glorie uitgesponnen, “I’m So Afraid” is een krachtig Buckingham-moment. En dan is er nog “Stand Back”, een solohit van de zangeres uit de eighties, dat in een minder gedateerde uitvoering nog sterker aanvoelt dan toen.
In de bisnummers valt nog “Don’t Stop” op, een nummer dat Bill Clinton ooit verkozen kreeg, en ook vanavond al even onstuitbaar is. Publieksfavoriet “Silver Springs” wordt vanavond echter van de setlist geschrapt; waarschijnlijk had Nicks die tijd verspild met haar uitleg over “Without You”. Het besluit is dan echter al lang genomen, en het is hetzelfde als vier jaar geleden: we willen Fleetwood Mac nog altijd op een zomerse avond TW Classic zien headlinen, maar dan stevig aan banden gelegd: de setlist moet korter, en Buckinghams ego aan de ketting. De vraag is maar of ze die lessen nog zullen trekken. Babyboomers zijn geboren om te zwelgen in de overvloed en te oud om nog iets te leren.
