‘Geen gedoe’. Wie had gedacht dat we die omschrijving nodig zouden hebben bij een nieuwe plaat van The Mars Volta, de Amerikaanse psychedelic, prog-, kraut-en-nog-wat-rockband? Hun parcours slingerde de afgelopen twintig jaar langs conceptplaten, nummers die vlot over het half uur afklokken en teksten in vijf talen tegelijk. Maar kijk: na hun abrupte stop in 2012 komen ze nu terug met een nieuw album, simpelweg The Mars Volta getiteld. Ook al worden de nummers vaak gevuld met bedrieglijk wringende gitaar- en drumlijnen, het geheel klinkt vooral erg normaal en soms zelfs positief of berustend. En net daarom ook een tikkeltje saai, helaas.
We vermoeden dat de heren van The Mars Volta geen stappenteller dragen. Moeite om aan die tienduizend stuks per dag te komen hebben ze waarschijnlijk niet: de centrale tandem Omar Rodriguez-Lopez (gitaar) en Cedric Bixler Zavala (zang) kan namelijk niet stilzitten. Hun gigantisch vat aan energie – misschien een goede alternatieve bron nu de Russen de kraan dichtdraaien? – loopt steevast over in elfendertig projecten tegelijk. De hoofdactiviteiten met The Mars Volta en vroeger At The Drive-In, op zijn zachtst gezegd toch al bovengemiddeld energieke muziek, worden afgewisseld met enkele andere bands zoals Antemasque of Vato Negro, productiewerk, gastbijdragen op platen van onder andere Red Hot Chili Peppers en een lawine aan soloplaten. Bekijk maar eens het aantal albums dat Rodriguez-Lopez uitbracht in eigen beheer. Hadden wij als kind een verzameling Pokémonkaarten gehad van die omvang, we waren de onbetwiste koning van de speelplaats geweest.
Daarom verbaasde het ons wat dat het na het vorige album, Noctourniquet uit 2012, oorverdovend stil werd rond het duo. Was er ruzie? Waren ze een gezellige B&B begonnen aan de Mexicaanse riviera? Ze zouden toch niet – gruwel – vermoeid zijn geraakt? Journalisten speelden om de haverklap belletje-trek om te hengelen naar hun ambities. Elke allusie op nieuw werk werd echter glimlachend de kop in gedrukt. Dan toch, na tien jaar wachten mochten de Volta-junkies opnieuw uitkijken naar een nieuwe batch want plots kwamen ze op de proppen met die nieuwe, The Mars Volta. En zo onvoorspelbaar als ze zijn, kon het geluid van die plaat werkelijk alle kanten uitgaan. Terug naar de oude roots of iets totaal anders, bijvoorbeeld een kinderplaat of carnavalsknaller?
We gaven het antwoord eigenlijk al weg in de intro: de nieuwe klinkt vooral erg gewoon. Relatief korte, radiovriendelijke nummers. Wilde uitspattingen maken plaats voor voornamelijk kalme, beheerste muziekstukjes. Akkoord, een meer precies beluisteren ontplooit de bedrieglijke complexiteit van de verschillende partijen, maar het geheel past toch netjes in je muzikale boterhammendoos. Zanger Cedric gilt ook niet meer een half octaaf boven zijn kunnen zoals weleer, maar klinkt daarentegen bijna bedeesd. Op zich aangenaam, al missen sommige nummers daardoor die venijnige angel die ze vroeger zo hard deden binnenkomen. Dit is bijvoorbeeld te horen bij de opener van de plaat met de vooruitgeschoven nummers “Blacklight Shine” en “Graveyard Love”, al blijft dit verder ook de teneur op bijvoorbeeld “Flash Burns For, Flashbacks” of “Palm Full Of Crux”. Onnodig hierbij te zeggen dat een andere constante wel nog steeds aanwezig is: waar de nummers tekstueel over gaan, we hebben er echt geen flauw idee van.
Andere songs klinken dan weer erg zomers en Latino, zoals “Que Dios Te Maldiga Mi Corazon”, hetgeen de groep – niet toevallig, gezien hun muzikale achtergrond in de traditionele Latijns-Amerikaanse muziek – erg goed afgaat. Wat een stuk minder werkt zijn de ronduit vrolijke nummers “Vigil” en “Collapsible Shoulders”. We vrezen dat dit de boosdoeners zijn die sommige fans een woedende protestmars zal doen organiseren, marcherend richting arme Omars studio. Om ze toch wat gerust te stellen: de psychedelische staart van de plaat is dan weer meer indringend. Zeker “Tourmaline” grijpt ons nog eens vast met dezelfde strotdichtnijpende vuist die we ook ervoeren bij “Cygnus… Vismund Cygnus” van Frances The Mute.
Gemengde gevoelens dus. Breken met de band is zeker niet nodig, al lijkt de bende definitief een nieuwe weg ingeslagen te zijn. Een weg waarvan we minder wakker liggen. Geen ramp op zich. Kunnen we eens werken aan die indrukwekkende wallen die we overhielden aan de afgelopen volle festivalzomer.
