Eyimofe (This Is My Desire) lijkt op het eerste zicht doordrongen van clichés en een zoveelste film over de ellende die als een tropische donderwolk boven Afrika hangt. Maar dat is hij allesbehalve. De broers Esiri brengen een verhaal dat balanceert op de koord van dualiteit: man versus vrouw, rechtvaardig versus onrechtvaardig, arm versus rijk. En, in het bijzonder, zij bieden ons ruimte voor interpretatie. Precies daarom is Eyimofe geen verslag over miserie, ellende en armoede, maar een film die hoop, leven en schoonheid brengt.
De openingsscène toont ons een chaotisch net van draden dat onmogelijk uit elkaar te halen lijkt. Al snel komt Mofe (Jude Akuwudik) in beeld die het kapotte draadje vindt en het herstelt. Een shot van enkele minuten dat op bijzondere wijze de dualiteit van de film weergeeft. Enerzijds kan het netwerk aan draden staan voor het chaotische leven waar we allemaal mee geconfronteerd worden. Maar anderzijds kunnen de draden ook symbool staan voor de manier waarop mensenlevens met elkaar verstrengeld zijn. Eyimofe vertelt het verhaal van twee mensen die de kijker een persoonlijke blik gunnen in hun leven: Rosa (Temi Ami-Williams) en Mofe. Zij, een jonge vrouw die twee jobs combineert om haar jongere zus Grace (Cynthia Ebijie) een zo goed mogelijk leven te kunnen bieden. Hij, een levenslustige elektricien die niet langer voor zijn zus kan zorgen. Samen bewandelen ze hun eigen afzonderlijke pad dat dankzij de vele hindernissen van ‘Het Systeem’ langzamerhand een gedeeld pad wordt.
Arie en Chuko Esiri focussen met Eyimofe eerder op het inhoudelijke dan op het vormelijke. De mise-en-scène wordt dan wel gedragen door korrelige, maar vitalistische beelden, sappige accenten en charmante druktes, het is toch vooral de fragiliteit van de personages die ertoe doet. De ruwe werkelijkheid wordt getoond zonder enige verbloeming. Maar het is dankzij de nuchtere blikken van Mofe, Rosa en Grace dat hun ijskoude teleurstelling in de maatschappij ruimte maakt voor de warmte die ze zien in subtiele dingen. Door deze levensvisie blijven de protagonisten moedig in het leven staan en blijven ze hopen, ondanks een confrontatie met de dood, ongewenste zwangerschap of geldtekort.
De symboliek blijft een constante doorheen de film en Chuko en Arie weten die op treffende wijze te brengen. Op het moment dat de kist van Mofe’s zus Precious naar buiten wordt gebracht, staat de wereld van Mofes ‘bestaan’ stil, terwijl de wereld eromheen gewoon verdergaat, een idee dat de scène mooi overbrengt. Daarnaast speelt ook de blik een bijzondere rol in Eyimofe. Wanneer de zwangere Grace een glimp opvangt van een spelend kind, wordt haar gevoel zeer goed op de kijker overgebracht: binnenkort zal ze moeder worden, terwijl ze net zelf nood heeft aan een moeder. En hoewel ze gauw het leven zal schenken aan een kind, is ze diep vanbinnen zelf nog een kind.
En precies daarom is Eyimofe niet de zoveelste film over uitbuiting, tristesse en een armoedig Afrika. Neen, het is net een film over de mens, de hoop en het leven in de breedste zin van het woord. Want het leven mag dan wel falen, Eyimofe toont net dat Mofe, Grace en Rosa niet falen in het leven!
