Gebaseerd op een uitzonderlijk populaire bestseller van auteur Delia Owens (een van de best verkopende Amerikaanse boeken van de laatste tien jaar) werd Where The Crawdads Sing in de VS een verrassend zomersucces in de zalen. Geproduceerd door het bedrijf van actrice Reese Witherspoon voor een zuinige 24 miljoen dollar, haalde de prent dat bedrag al in het eerste weekend op en met enkele weken vertraging staat nu ook de internationale release op het programma.
Zoals de oorspronkelijke roman volgt ook de film het verhaal van Kya (de fotogenieke Daisy Edgar-Jones, bekend uit de reeksen Cold Feet en War Of The Worlds), die opgroeide in de desolate moerassen van het Amerikaanse zuiden (‘crawdads’ zijn rivierkreeften). Wanneer een vroeger vriendje dood wordt aangetroffen, keren de verdachtmakingen van de kleine gemeenschap zich op vrij voorspelbare manier tegen de teruggetrokken jonge vrouw. Opvallende verschijning is veteraan David Strathairn (L.A. Confidential, Good Night, And Good Luck, Lincoln), die de welwillende advocaat speelt die het timide meisje moet verdedigen.
In de regiestoel voor dit alles zit Olivia Newman, die buiten de langspeler First Match uit 2018 deed vooral ervaring opdeed in het draaien van series. Haar achtergrond in weinig opvallende reeksen (Dare Me, FBI, Chicago Fire) is helaas wel degelijk een element in Where the Crawdads Sing en dat van bij het eerste beeld: een ‘overhead’ verkenning van de moeraslanden met een klapwiekende vogel als gids. Dit soort voor de hand liggende beelden is de hele prent lang helaas schering en inslag, en wordt eigenlijk alleen maar erger naarmate de plot vordert: romantiek met stemmige zonsopgangen of -ondergangen – uiteraard in tegenlicht – een eerste kus met een opvliegende zwerm moerasvogels op de achtergrond en zacht sfeerlicht voor momenten van verbondenheid. Werkelijk alles in Where The Crawdads Sing lijkt rechtstreeks afkomstig uit een of ander handboek voor goedkope televisiedrama’s.
Als de stijl al behoorlijk ondermaats is, dan is dat zeker het geval voor het narratief. Newman en haar scriptschrijfster Lucy Alibar zitten natuurlijk opgescheept met behoorlijk zwak materiaal. Werkelijk alle mogelijke clichés passeren de revue: huiselijk en ander geweld, vooroordelen, doorzichtige romantiek en dito liefdesrivaliteit, een voorspelbare rechtszaak en een nog veel voorspelbaardere afwikkeling. Je moet behoorlijk wat metier hebben om daar bovenuit te stijgen en dat gebeurt hier helaas niet. Alles blijft steken in het netjes afhandelen van de vereiste plotpunten – dik aangezet zodat we alles zeker goed begrijpen – en slaapverwekkende prentjes zetten bij een weinig inspirerend verhaaltje.
Where The Crawdads Sing is het equivalent van een veel te gesuikerd en van extra’s voorzien stuk patisserie: onschadelijk en draaglijk bij de eerste hap, onuitstaanbaar als je er een tweede moet van nemen. Met een looptijd van 126 minuten leidt dat al gauw tot een martelgang.
