In het jaar dat Tom Cruise de bioscoopzalen uitverkoopt met de ultieme jingoïstische natte droom Top Gun: Maverick doet Chris Pratt er nog een schepje bovenop met The Terminal List. Chris Pratt is echter geen ster zoals Tom Cruise en eerder een middelmatig acteur. Hij doet het goed in komische rollen zoals Parks & Recreations en The Lego Movie, en in Guardians Of The Galaxy blijft hij vooral overeind dankzij die fenomenale introductiescene op de tonen van Come And Get Your Love. Vanaf het moment dat hij een project wat meer moet dragen, zoals in de Jurassic World-trilogie of The Tomorrow War, valt hij door de mand. In The Terminal List brengt hij het er dan ook redelijk vanaf, al blijft hij de zwakke schakel en wordt hij pardoes van het scherm gespeeld door de sterkere acteurs in de bijrollen, Taylor Kitsch op kop.
Het verhaal van The Terminal List is een vreemde mix van Rambo: First Blood met Shooter (het Wahlberghvehikel uit 2007, geregisseerd door Antoine Fuqua), terwijl de vechtersbaas met geheugenproblemen die een samenzwering ontrafelt dan weer aanleunt bij Jason Bourne en XIII. Het morele kompas van het hoofdpersonage speelt ten slotte gretig leentjebuur bij Jack Bauer uit 24: het doel heiligt ‘elk’ denkbaar middel. De plot verliest gelukkig niet te veel schermtijd en in de eerste twee afleveringen is eigenlijk zowat alles al gezegd. Een serie rond een complot is immers doorgaans heel voorspelbaar en de laatste ‘twist’ is van kilometers ver te zien.
Er valt iets te zeggen voor de stelling dat deze hele reeks had verteld kunnen worden in een film van twee uur. Streamingdienst Amazon Prime Video wil zich echter duidelijk richten op de ‘dad show’. Hun vorige reeksen in dit genre bleken uiterst succesvol en The Terminal List bevat de juiste elementen om datzelfde publiek aan te spreken. Net als die andere series (Bosch, Jack Ryan en Jack Reacher) is ook The Terminal List gebaseerd op een rij bestsellers: de reeks rond Lieutenant Commander James Reece – geschreven door Jack Carr, zelf een ex-Navy Seal – telt ondertussen vijf titels. De eerste twee afleveringen van deze adaptatie zijn zeer verdienstelijk en bij momenten heel goed, maar vanaf aflevering drie is het allemaal technische degelijkheid troef volgens het boekje, al gebeurt er op moreel vlak elke keer wel iets dat de wenkbrauwen doet fronsen.
De grote kracht van deze serie is de vakkundigheid. De eerste aflevering werd geregisseerd door Antoine Fuqua, die ook mee in het productieteam zat. Fuqua is niet de minste: eind jaren negentig maakte hij de overstap van videoclips naar het grote scherm met het Hollywooddebuut van ‘Mr. Cool’ zelf, Chow Yun-Fat in The Replacements Killers. Fuqua blinkt uit in films zonder al te veel verhaal, maar met een flinke portie bruut, zelfs goor geweld. Zijn films overstijgen de middenmoot door zijn visuele keuzes en stijl. Zijn beste werk bestaat dan ook uit scherp geregisseerde B-films die mooi ogen dankzij een goede ‘production design’, doeltreffende cameravoering en goede belichting.
Het is dat vakmanschap dat Fuqua ook naar de reeks meebrengt. De introductie raast vol bombast voorbij, al is het allemaal gelukkig net wat terughoudender en overzichtelijker dan pakweg een Bayfilm (The Terminal List tapt uit hetzelfde machotestosteronvat als diens 13 Hours: The Secret Soldiers Of Benghazi). De rest wordt geregisseerd door verschillende ervaren tv-regisseurs die al hun sporen verdienden bij Ozark, Fargo, Person Of Interest, House Of Cards, The Good Place, Bates Motel, Homeland, Lost, Westworld, Watchmen, …
De opvallendste naam op de generiek is die van Ellen Kuras, die aflevering twee inblikte. Sinds begin jaren negentig actief als D.O.P. (Director of Photography) filmde zij een al een oeuvre bij mekaar om ‘U’ tegen te zeggen. Ze stond achter de camera bij Tom Kalin, Spike Lee, Tem Demme, Jonathan Demme, Martin Scorsese, Jim Jarmush, Julian Schnabel, Sam Mendes en Michel Gondry (ja, zij bediende de camera voor Eternal Sunshine Of The Spotless Mind). Vorig jaar nog werkte ze met Spike Lee mee aan David Byrne’s American Utopia en met Scorsese aan Pretend It’s A City (zijn gesprekken met Fran Lebowitz). Niet meteen een naam dus die je verwacht aan te treffen op de generiek van een dergelijke serie, maar in ieder geval een meerwaarde.
Wat het verhaaltechnische betreft, zijn de eerste twee afleveringen vooral boeiend omdat er wordt gespeeld met de vraag: gebeurt dit allemaal echt of speelt alles zich af in het hoofd van Reece? Heeft iemand zijn gezin vermoordt of was hij het zelf? Helaas wordt die boeiende insteek vanaf de derde aflevering volledig ingeruild voor een clichématig samenzweringsplot en wordt elke twijfel over de mentale toestand van de protagonist weggeveegd. Kort samengevat gaat het nog maar eens om een soldaat die verraden wordt bij een opdracht en dus bij thuiskomst verdacht wordt van de moord op zijn eigen gezin. Er is de obligate vroegere vriend die hem wel gelooft en de onderzoeker op de zaak die begint in te zien dat er meer aan de hand is. Het verhaal bouwt op het soort ‘stap-voor-stap’ ontdekkingen, die dan weer gekoppeld worden aan een tekening van de dode dochter waarop de namen van de samenzweerders aangebracht en afgevinkt worden volgens de ontwikkelingen (meteen de ‘terminal list’ uit de titel).
Tussendoor zijn er allerlei zijsprongen die jatten uit ander werk: een trip naar Mexico om huurmoordenaars uit te schakelen doet denken aan Villeneuves Sicario, een episode waarin Reece achtervolgd wordt in de wildernis aan First Blood. De strijd op een zwaarbewaakt privé-eiland lijkt weggelopen uit Splinter Cell van Tom Clancy en er is ook nog een wat onwaarschijnlijke aflevering waarin het hoofdpersonage koelbloedig een bom tot ontsteking brengt in San Francisco om vervolgens wat booswichten af te knallen.
Bij dat alles is het wat jammer dat Chris Pratt de hoofdrol moet dragen. Eigenlijk had hij die beter gelaten aan Taylor Kitsch, die nu kompaan Ben Edwards speelt. Sinds een dubbele flop in 2012 (het ondergewaardeerde John Carter en de Michael Bay rip-off Battleship) is diens carrière niet meer echt van de grond geraakt. Spijtig, want de man verdient betere rollen. Jay Courtney heeft dan weer duidelijk veel plezier in zijn rol als CEO van Capstone en Constance Wu als oorlogsjournalist Buranek kent een goed begin, maar wordt dan herleid tot hulpje van Reece.
Het is allemaal verre van origineel, overdreven macho, overdreven patriottisch, maar tegelijk heeft de reeks ook iets heel ontspannend. Dit is het equivalent van op verlof een boek lezen van Ludlum, Clancy of Cussler, aan de rand van een zwembad. Dat leesvoer is eigenlijk ook een paar honderd bladzijden te lang, maar verveelt geen moment omdat het allemaal net vakkundig genoeg is en omdat het tegelijk je hoofd even volledig leeg maakt. Goed gemaakte actie dus, al wil je na de laatste aflevering heel even geen enkele Amerikaanse vlag meer zien.
