Alsof één niet genoeg was. Na veel verwikkelingen in 1963 eindigde het tweede seizoen van The Umbrella Academy met de onthulling dat er met the ‘Sparrow Academy’ nog een geschifte superheldenfamilie actief is. En daar staan we dan, één aflevering verder. Ook dit derde seizoen bestaat grotendeels uit kinderachtige superheldennijd, gekibbel en veel geheimzinnigheid. En dat werkt best wel.
Die “Footloose”-scene! We zijn nauwelijks tien minuten ver in het nieuwe seizoen, de twee Academy’s staan tegenover elkaar, en dus barst er na eindeloos gebekvecht een dansje los. Het slaat nergens op, het is onnozel, maar meteen weet je weer waarom Umbrella Academy al twee seizoenen een plezier is: het ís gewoon fun. De op de comics van Gerard Way en Gabriel Bá gebasseerde reeks neemt zichzelf nooit al te serieus en de acteurs ademen dat uit. Het mag al eens silly worden.
Waar we ondertussen gebleven waren? Drie seconden na het einde van dat tweede seizoen, toen de zes leden van de Umbrella Academy twee apocalypsen tegelijk hadden gestopt en naar huis waren gekeerd. Om daar te ontdekken dat hun plaats is ingenomen door zeven superhelden van de Sparrow Academy. Want na wat in 1963 was gebeurd, had ‘papa’ Reginald Hargreeves – nog steeds Colm Feore in heerlijke doen – besloten dat hij beter kon doen dan dit zootje.
U kent iets van tijdreizen, u weet: foute boel. Terwijl de twee verschillende Hargreevesclans bikkelen wie de beste is, groeit in de kelder van de residentie een bolbliksem die langzamerhand hun wereld opeet. In verschillende verhaallijnen gaan de Umbrellas op zoek naar hun identiteit, soms meer dan letterlijk, want de makers weten de veelbesproken transitie van vertolker Elliot Page gracieus in het verhaal op te nemen. Niettemin lijkt de acteur soms wat verloren te lopen in de ‘gravitas’ van zijn personage, maar dat is misschien ook de bedoeling. Wat Vanya/Victor overkomt is nu eenmaal verwarrend.
Samen met Five trekt Klaus op zoek naar wie zijn moeder is geweest. Eindelijk mag Robert Sheehan wat extra spectrum in zijn spel steken. Hij is nog altijd demonisch entertainend als dronkaard van de familie, maar in dit seizoen mag hij zijn Klaus eindelijk wat diepte geven. Aidan Gallagher speelt zijn Five, die honderdjarige in een puberlijf, nog steeds met verbluffende autoriteit. Je moet je als negentienjarige maar staande weten te houden tussen al dat acteergeweld, laat staan dat je hun leidende broer moet zijn. Ook Diego (David Castañeda) krijgt genoeg voor zijn kiezen eenmaal knettergek liefje Lila (Ritu Arya op dreef) opnieuw opduikt, met wat in haar kielzog wel eens zijn zoon zou kunnen zijn. En Luther (Tom Hopper)? Die mag verdorie gewoon verliefd worden, op niemand minder dan een van de Sparrows.
Toestanden? Toestanden. In een wereld waarin de meeste filmpersonages superhelden zijn, zijn deze een bende onhandige onnozelaars. Niet dat ze dat willen weten: ze blazen hoog van de toren, pompen zich op, maar struikelen over de eerste steen. En dat is dan ook de kracht van deze serie. Niet de generische plot, maar de personages waar je in al hun knulligheid en onbeholpenheid sympathie voor krijgt. En het spelplezier waarmee ze het uitvoeren. In dit derde seizoen wordt nog meer op dat aspect geleund en dat zorgt soms voor erg sterke momenten. Vooral de rol van Emmy Raver-Lampman als een Allison in rouw is bij momenten erg raak geschreven. De manier waarop in de tweede aflevering wordt gesproken over wat voordien gebeurde, is een heldere weerspiegeling van ‘the black experience’.
En zo zit onder alle nonsens heel veel menselijkheid. Een huwelijksfeest halverwege zorgt voor knappe momenten waarin de personages hun onderlinge geschillen onder ogen nemen. Een karaokescène ontmijnt vervolgens te veel geladenheid, de glimlach blijft uiteindelijk het eerste doel, waardoor het wat jammer is dat in de laatste afleveringen vooral de plot moet worden afgewerkt en er minder ruimte is voor dat soort zaken. Die afwikkeling is dan ook helaas het rommeligste deel, met veel narratieve bokkensprongen en broodnodige kunstgrepen. Uiteraard is er aan het einde niets opgelost. De wereld zal ongetwijfeld nog eens moeten gered worden – dat overkomt James Bond, en al die Marvelhelden nu ook altijd. Benieuwd of dat ook een vierde keer boeiend blijft.
