Het is bijwijlen licht verwarrend dat elke aflevering niet begint met dat geruis van het tv-scherm en de letters HBO, maar met de groene letters Lucasfilm en de robotkoppen vergezeld van die heroïsche blazerspartij. Want op geen enkel moment voelt dit als Star Wars zoals we het kenden. Andor, dat nu met dit tweede seizoen tot een einde komt, behoort zonder twijfel tot een van de toppers van het jaar. Het evenaart moeiteloos de klasbakken die de Peak-tv van de beginjaren van de 21ste eeuw kleur gaven. Het is helaas ook afgelopen. De laatste minuten van de serie vormen de voorbereidingen voor het begin van Rogue One: A Star Wars Story uit 2016. Maar er zit nog zoveel materiaal tussen de voegen dat een goede tv-maker er nog wel iets van kan maken dat op eenzelfde niveau zou kunnen opereren. Het zou jammer zijn als Disney nu de samenwerking met Tony Gilroy stopzette. Er zit nog veel meer in.
Als showrunner heeft hij zich zeer verstandig omringd met de juiste mensen. De cast is om je duimen en vingers bij af te likken. De beeldregie en fotografie zijn van een torenhoog niveau. De special effects en het setdesign zijn state-of-the-art. Natuurlijk komt het meeste wel allemaal uit zijn brein, en de standaard voor de dialogen komt eveneens uit zijn pen. En man man, wat is het met die dialogen in Andor? Dit soort dialogen verwacht je in reeksen als The Sopranos of The Wire en toch duiken die nu duizelingwekkend op in Star Wars. Het universum waar dialogen ooit opgevat werden als een deel van het sounddesign en zogezegd houterig moesten zijn om de Space Opera-invloed op te roepen, en niet als een instrument om relevante informatie op velerlei wijze over te brengen.
Al heeft Gilroy daarbij wel het geluk dat hij topacteurs heeft die weten hoe ze een straffe dialoog goed en geloofwaardig moeten overbrengen. Dat de meeste acteurs niet Amerikaans zijn, zou hier natuurlijk eventueel de meerwaarde kunnen vormen. De mix van Mexicanen, Australiërs, Ieren en Britten werkt wonderlijk goed zonder ook maar ooit een seconde te lijken op de europudding die dit soort internationale casts al eens durven veroorzaken.
De serie is opgebouwd als vier lange tv-films, elke film opgedeeld in drie afleveringen. Elke keer springt het verhaal een jaar vooruit. Van vijf jaar voor tot de dag van Rogue One: A Star Wars Story (dat dan weer eindigt op dezelfde dag als Star Wars: A New Hope begint). In het eerste seizoen was het altijd één regisseur die zo’n volledig blok voor zijn rekening nam, wat uiteraard helpt voor de visuele consistentie (een element waarin de Amerikaanse tv-series trouwens nog steeds ongenaakbaar blijven). Dit seizoen wordt die lijn doorgetrokken. De eerste zes afleveringen werden toevertrouwd aan de Australiër Ariel Kleiman, die buiten een speelfilm vooral wat los tv-werk heeft gedaan. Die ene film, Partisan, was niet meteen een hoogvlieger, maar de desolate en dystopische sfeer die hij wist op te roepen, past dan weer wel optimaal bij Andor. De volgende drie afleveringen, die draaien rond een brutaal neergeslagen volksopstand op de planeet Ghorman, werden geregisseerd door de Deen Janus Metz die sinds zijn meesterlijke Armadillo uit 2009 wat stuurloos leek geworden (Borg McEnroe was niets meer dan een scheet in een fles), maar hier andermaal uit mag pakken met alles wat hem ooit zo groots maakte.
Deze laatste drie afleveringen zijn eveneens ronduit schitterend. Het blok start met de ijzersterke tiende aflevering Make It Stop. Hierin nemen we afscheid van Luthen, Stellan Skarsgård in grootse vorm (en de man is bijna altijd voortreffelijk). Doorheen zijn laatste uren worden enkele flashbacks verweven naar hoe het verzet voor hem begon. En eerlijk is eerlijk, elke fan wil nu onmiddellijk een spin-off over Luthen en de jonge Kleya. Want zij met z’n tweeën zijn het die uiteindelijk de gehele fundering opbouwen voor wat de Rebellion zal worden. Al zouden we het dan moeten stellen zonder Elizabeth Dulau als de volwassen Kleya. En laat Dulau nu net de minst opvallende maar wel meest verdienstelijke MVP wezen in heel de cast.
Andor is een topserie die ook werkt voor zowel alle Star Wars-fans van het eerste uur (ook de zuurpruimen die onterecht The Acolyte vernietigden) als voor al diegenen die Star Wars altijd afwezen als “you know, for kids”, maar wel sci-fi kunnen smaken. Het is misschien zelfs de ideale gateway drug naar de ‘galaxy far far away’ voor de grootste haters. Andor hoort dan ook gewoon thuis in het rijtje van de beste series ever.
