Naar aanleiding van het twintigjarige jubileum van de film, wordt Star Wars: Revenge of the Sith, kortstondig opnieuw in de zalen gebracht.
Was het omwille van de genadeloze kritiek op de eerste twee prequels, óf omdat Revenge of the Sith de rechtstreekse brug vormt naar de originele Star Wars–trilogie, dat bedenker George Lucas een deel van zijn inspiratie terugvond? Feit is dat deze episode III een pak beter is dan de zoutloze voorgangers en dat er weer iets in terug te vinden is – al is het maar een sprankel – van de ruimtesaga die Lucas ooit voor ogen moet hebben gehad. De mythologie die de ruggengraat van de films vormt, komt eindelijk weer wat tot leven, de regisseur houdt zijn bedenkelijke voorliefde voor hopeloos overladen actie en flauwe humor behoorlijk in toom en ook visueel valt er eindelijk weer eens iets meer te beleven dan eindeloze variaties op hetzelfde thema.
Het zwakste deel van de film is de opening waarin alle hoger genoemde tekortkomingen nog eens rijkelijk aan bod komen, maar vanaf dat moment valt er een sombere sluier én een sérieux over de film die eindelijk weer eens meer gemeen hebben met The Empire Strikes Back dan met de onnozelheden uit The Phantom Menace. Veel heeft wellicht te maken met het feit dat dit de film is waarin de figuur van Anakin Skywalker finaal zwicht voor de verleidingen van het kwaad, wat hem uiteindelijk zal omvormen tot de gevreesde Darth Vader: sowieso altijd al het interessantste personage uit het universum dat Lucas creëerde. Het laatste deel van de film, dat zich volledig toespitst op de transformatie van Skywalker, levert ook een aantal oprecht geïnspireerde momenten op – het soort beelden dat de sage al jaren moest ontberen. Hoogtepunt is ongetwijfeld het moment waarop de zwaargewonde jongeling voor het eerst het kunstmatige harnas aangemeten krijgt dat hem in leven zal houden. Na het aanbrengen van het sluitstuk – de aan de Japanse krijgsuitrusting ontleende iconische helm – weerklinkt voor het eerst de dreigende mechanische ademhaling van Vader, de antagonist wiens schaduw de rest van het verhaal (verteld in de eerdere films) zal domineren.
Het hele laatste uur gooit Lucas de banale en generisch puberale SF die episodes 1 en 2 tekende, overboord om te kiezen voor een ingetogener en bijna hiëratische stijl, die een absolute verademing is in vergelijking met de frenetieke onzin van wat vooraf ging. Zelfs de digitale decors ogen een pak meer bezield, mede dankzij het uitgekiende kleurenpalet (vurig rood en diep zwart) dat de gebeurtenissen een extra, aan de opera ontleende lyriek verschaft.
Tegen het eind worden alle losse eindjes aan elkaar geknoopt die de prequel-trilogie linken aan de originele films, waardoor de terugkerende patronen van verlies, zelfopoffering en dood extra in de verf worden gezet.
Revenge of the Sith kampt nog steeds met houterige dialogen en acteurs die als willoze poppetjes doorheen de plot dwalen, maar het is wellicht de enige van de prequels die er in slaagt enige vorm van eigen persoonlijkheid te tonen en ook op filmisch vlak ten minste een zekere creativiteit ten toon spreidt.
