Eind december doorkliefde een ruimtevaarder, die alvast minder opzichtig gekleed gaat dan de kerstman, het zwerk boven België: Logan Spaceman, een tot dan toe nobele onbekende, loste zijn aangenaam wegluisterende EP Logan’s Journey. Deze kortspeler verzoop een beetje in de drukte van de eindejaarsdagen, maar verdient beter: de muziek lost moeiteloos de verwachtingen in die een zo raak gekozen artiestennaam creëert.
In het pak van Logan Spaceman huist eigenlijk gewoon sterveling Simon Dewaele, die na vijftien jaar lang muziek te absorberen en ideeën uit te proberen medio 2021 de sprong waagde naar een meer gedreven muzikantenschap. Wie niet op de maan mikt, zal nooit een ster worden – zoiets. Elke maand postte hij op zijn patreonpagina een afgewerkt nummer (die hij overigens helemaal DIY zelf inspeelde, opnam en mixte), en deze ep verzamelt vier van deze fijne luisternummers waarin Dewaeles invloeden (zoals Kurt Vile, John Prine en Mac DeMarco) duidelijk hoorbaar meespelen.
Logan is immers geen Spaceman die reist op het tempo van warp speed, maar eerder op het gezapige hobbelige ritme van een paard en kar op de prairie. Wees dus niet verbaasd wanneer je een warme wind doorheen deze plaat hoort waaien. Je hoort het ook in die rafelige gitaarsolo in “Down We Go”, die gruist en knarst als dat fijn laagje woestijnstof dat in augustus als een sepia instagramfilter op je auto en fiets neerdaalt. Het verschil is dat het hier wél authentiek aandoet, met veel liefde en diepgang. Less is more in Logans universum en vaak worden vaste structuren van strofe-refrein-bruggetje-en-weer-terug ingeruild voor een rustig voorthobbelende song vol eerlijke simpliciteit. Zo plaatst “Early Morning” de dagelijkse confrontatie met het al te bekende in een vervormend licht van de felle ochtendzon. Helder sprankelend gitaargetokkel knispert vrolijk op een bedje van subtiele percussie.
De reis die Logan hier aflegt is al even cinematoscopisch als het Morricone-eske gefluit aan het begin van “Down We Go”. In slechts vier nummers tijd zoomen we uit van de mijmeringen in Logans hoofd tot helemaal in de ruimte met een overzicht over de hele aardbol, waarbij de toenemende afstand het besef met zich meebrengt dat niet alles rond jezelf draait. Overgiet dat alles met Dewaele’s stem die zo zacht is dat producenten van wasverzachter ze zullen willen bottelen. Het geheel ademt een gracieuze sierlijkheid die nergens fake of geforceerd aanvoelt.
Logan’s Journey straalt een rust en gezapigheid uit die zéér welkom is in deze verhitte tijden van gepolariseerde discussies. Een kwartiertje luisteren naar deze mentale massage en je kan er weer tegenaan. Was iedereen maar wat meer Logan Spaceman.
