Na een matig Wanderer en goed tien jaar trage, doch gestage afname in relevantie, grijpt Chan Marshall terug naar een beproefd recept: de coverplaat.
Nieuw is dat allerminst. Jukebox (2008) en The Covers Record (2000) gaan haar derde (!) coverplaat voor en qua muzikale stijl grijpt Marshall op deze Covers terug naar een ander veilig bevonden recept. Wars van kwetsbare sadcore of minimalisme muntte ze in 2006 al een rijker gearrangeerde versie van zichzelf, toen ze met een uitstekend The Greatest onder de arm op tour ging met The Memphis Rhythm Band.
Maar dat waren andere tijden. Sindsdien bracht Cat Power enkel met Sun (2012) een plaat van niveau uit, al is deze een stuk minder goed oud geworden dan haar echte klassiekers. Tijdens liveshows in de periode na Sun greep ze opvallend vaak terug naar (soms niet-uitgebrachte) covers. Het waren sets – zie Cirque Royal in 2014 en de Roma een jaar later – die tjokvol emotie zaten, met een Marshall die zich overduidelijk op de rand van een zenuwinzinking bevond.
Het betekent niet dat het nog steeds slecht met haar gaat, verre van. Het voornaamste gebrek van deze Covers is evenmin dat het alwéér een coveralbum betreft. Er is maar een groot probleem met Covers, en dat is het inconsistente niveau van die, euhm, covers. Hoewel ze vlammend start met “Bad Religion” (Frank Ocean) en de enige originele song op de plaat, een revisionistische versie van haar eigen “Hate”, verzandt Cat Power heel snel in hit-or-miss tracks. En hoewel “Unhate” geruststellend is voor de toestand waarin Marshall zich op bijna 50-jarige leeftijd bevindt, is het nummer ook symptomatisch: weg muzikale en emotionele naaktheid, hallo office job annex college money.
We zijn bereid tot veel om nog eens iets van het niveau “(I Can’t get no) satisfaction” te horen. Dat was Cat Power in haar meest pure vorm: solo op gitaar en met een doorblowde stem die ze nu steeds meer lijkt kwijt te raken. Op Covers komen “These Days” (Nico) en vooral “Here Comes a Regular” (The Replacements) nog het meest in de buurt, maar hoewel mooi, blijven het uitvoeringen waar de scherpe randjes van afgevijld zijn.
We leven in inherent cynische tijden. Dat moet wel, want anders zou Chan Marshall nooit Lana Del Rey coveren. Los van het schoolvoorbeeld-industry plant die Del Rey is, wat ze muzikaal om het lijf heeft (en dat is niet veel), haalt ze steevast bij Cat Power. De rollen worden nu omgedraaid, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat dit een opportunistische cover is en niet zozeer een blijk van erkenning of bewondering. Naast Frank Ocean, Dead Man’s Bones (“Pa Pa Power”) en Del Rey worden geen hedendaagse artiesten gecoverd. De diverse selectie grijpt terug naar muziek die Marshall in haar jeugd inspireerde: van The Pogues over Iggy Pop tot de onvermijdelijke Billie Holiday, waarmee ze dit matige album prachtig afsluit. “Seeing You” is inderdaad het hoogtepunt van Covers en maakt veel goed.
Toch is het contrast tussen de gevarieerde selectie – duidelijk niet in functie van de kwaliteit van de covers, maar vooral heel persoonlijk en soms wat gemakzuchtig – en het trio songs “Bad Religion” – “Pa Pa Power” – “White Mustang” groot. Ondanks het How do you do, fellow kids?-gehalte zijn Marshalls covers van die jongere artiesten ook de meest geslaagde. Het geeft aan dat ze nood heeft aan een eigen, meer gevatte sound. Aan oorspronkelijkheid. Geen idee of Cat Power het nog in zich heeft, maar ooit was ze een van de meest inspirerende popartiesten en dat kan net volstaan om haar ook na dit album alsnog een pass te geven.
