De Vlaams-Roemeense Teodora Ana Mihai debuteert met La Civil en wint al meteen de Audacity Award (prijs voor durf) in Cannes. Doordat Mihai op jonge leeftijd met haar ouders gevlucht is van Roemenië naar België, heeft ze er al een leven vol spanning en strijd opzitten. Met La Civil brengt ze zelf een schrijnend verhaal over een moeder die vecht als een leeuwin voor haar dochter.
Teodora Ana Mihai heeft een verleden in documentaire en fictie. Internationaal werd ze bekend met Waiting for August uit 2014, een film die onder meer een nominatie voor de ‘Europese Film Awards’ in de wacht sleepte. Die documentaire achtergrond zien we terug in La Civil, waarin ze inzoomt op Cielo (Arcelia Ramírez), een Mexicaanse moeder die haar dochter verliest aan kartelgeweld. Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten die plaatsvinden in de Mexicaanse drugswereld en die vooraf grondig bestudeerd werden.
Dit schrijnende verhaal wordt in beeld gebracht aan de hand van meeslepende beelden en ijzersterke dialogen. De film begint met een luchtige scène waarin de band tussen moeder en dochter speels wordt weergegeven. De levensgenietende Laura maakt zich op om te gaan feesten terwijl Cielo haar met een typisch bezorgd moederhart veel plezier wenst. Maar al snel verandert de toon van de film wanneer een ietwat maffioos type aan Cielo komt vragen of zij Laura’s moeder is. Vanaf dat moment zal Cielo’s leven nooit meer hetzelfde zijn.
De regie van de cineaste is eerder klassiek en verre van vernieuwend, maar de inhoudelijke elementen zijn hier zeker even belangrijk als de regie. Die slaagt er nochtands in om de angst die gepaard gaat met strijd, visueel zichtbaar te maken in Cielo’s mimiek en daar ook gretig op in te zoomen. Aan de hand van enkele close-ups kan de tristesse van de onverschrokken moeder je als kijker niet onberoerd laten. Elke hoopvolle stap die Cielo zet, leidt alleen maar tot meer vragen dan tot antwoorden. Al snel evolueert het hoofdpersonage van een koele, rustige moeder naar een onverschrokken vrouw die strijdt voor haar eigen vlees en bloed. La Civil kan gezien worden als feministische cinema aangezien de rol van Laura’s vader eerder passief is. Het strijdlustige perspectief is bij hem afwezig en hij mist ook in zekere zin zijn verantwoordelijkheidsgevoel. Zijn focus ligt eerder bij zijn veel jongere vriendin dan bij de zoektocht van zijn dochter.
Naast het verhaal van Cielo en Laura, legt Mihai ook nog een diepere structuur in haar film bloot, die van de Mexicaanse gruwel die pijnlijk actueel is. De overdaad aan geweld, de corruptie van het staatsbeleid en de misselijkmakende beelden van het mortuarium zijn slechts enkele voorbeelden hiervan. De regisseur toont deze taferelen aan haar kijkers via rake observaties die grimmig en grauw aanvoelen, ondersteund door trillende klanken die lang nazinderen. Daaruit groeit een behoorlijk sterke film, maar de teleurstellende afwikkeling doet je als kijker wel behoorlijk twijfelen of het de moeite waard was om 140 minuten aan La Civil te spenderen, waardoor het eindbilan toch enigszins tegenvalt.
