Une Vie Démente van het Belgische regisseursduo Raphaël Balboni en Ann Sirot, opent met een frontaal ‘shot’ van Alex en Noémie (Jean Le Peltier en Lucie Debay) die met een – voor de kijker onzichtbare – gynaecoloog praten over het verwekken van hun eerste kind. De scène is zakelijk, maar ook een beetje amusant van toon: al snel ontaardt het gesprek in een discussie over het beste standje om zwanger te kunnen raken en hoe de voorkeuren van Alex daar niet bij aansluiten.
Die opening voert meteen een van de leukste elementen op van Une Vie Démente: een aantal keer komen deze wat bizarre momenten (met wisselend kleurenpalet) terug in verschillende fases van het verhaal en op verschillende locaties: een bank, een kliniek, een sociale dienst … De rode draad doorheen die transitiemomenten is het verhaal van de moeder van Alex, directrice van een kunstencentrum, die symptomen begint te vertonen van ‘semantische dementie’ en het steeds moeilijker krijgt om een normale relatie te blijven onderhouden met de wereld en de mensen rondom haar. De tragikomische gesprekken die als interludes fungeren, vermijden dat het allemaal al te zwaar op de hand wordt en bewerkstelligen een wat lichtere toon die de film zeker ten goede komt.
Het gevaar op zwaar opgeklopte dramatiek ligt voor de hand: de ziekte die steeds meer terrein wint veroorzaakt spanningen in de relatie van het jonge koppel, vooral omdat Alex helemaal niet opgewassen lijkt tegen de situatie. Ook wanneer een thuishulp wordt ingehuurd (de voorafgaande interviews zijn hilarisch) slaagt de door stress overmande zoon er nog steeds niet in om grip te krijgen op wat met zijn moeder aan het gebeuren is. Dat leidt gelukkig nooit tot overdreven melodramatische ontboezemingen, wel tot kleine veelzeggende details in blikken, handelingen en dialogen. Heel vaak zitten er behoorlijke ellipsen in de verhaalstructuur die voortbouwen op korte momenten die we eerder zagen en waarvan de kijker de afloop en inleiding tot een nieuwe situatie, zelf dient in te vullen.
Raphaël Balboni en Ann Sirot draaiden sinds 2006 vooral korte komedies en die achtergrond bewijst hier zeer duidelijk zijn dienst inzake ritme en sfeeropbouw. Het tweetal heeft ook oog voor visuele details die hun relativerende toon versterken, zoals grappige patronen en harmonieën in kledij en decors die zelfs meer deprimerende momenten weten te verlichten.
Ondanks al die kwaliteiten schiet Une Vie Démente uiteindelijk toch wat tekort in subtiliteit. Voor elk terughoudend detail is er immers ook een even nadrukkelijk illustratieve metafoor of een vermoeiende herhaling. De achtergrond in de kunsten van Alex’ moeder wordt gebruikt voor een steeds terugkerend beeld van een foto die oplost in water (deel van een museuminstallatie) en ook de relatie met de wat excentrieke maar goedhartige thuishulp, wordt vaak wat te gemakzuchtig gebruikt om bepaalde punten in de verf te zetten.
De balans tussen beide uitersten – subtiliteit botsend met illustratieve nadruk – zorgt ervoor dat Une Vie Démente zichzelf al te veel vastrijdt. Dit is een charmante en bij momenten innemende kijk op een menselijke tragedie, maar echt boven zichzelf uitstijgen doet de film nooit.
