Het als horrorfilm vermomde familiedrama A Quiet Place uit 2018 verraste zowel publiek als critici in uitermate positieve zin. Zelfs regisseur John Krasinski bleef verdwaasd achter: “Horror interesseert me eigenlijk niet zo” herhaalde hij in interviews. Het succes ontging uiteraard ook de studiobonzen niet en dus werd snel alles in paraatheid gebracht voor deel twee en is ondertussen deel drie reeds in pre-productie.
In de proloog lijkt deze film even de richting uit te gaan van een prequel in de vorm van een groots opgezette rampenfilm, maar al snel pikt de film de draad op waar het origineel hem liet liggen. We bevinden ons bij wat er nog overblijft van de familie Abbott, Lee’s weduwe Evelyn Abbott (Emily Blunt, in het echte leven ook getrouwd met Krasinski), hun dove dochter Regan (nog steeds Millicent Simmonds), jongste overgeblevene, Marcus (Jupe) en hun pasgeboren baby. Dat we het zonder de protagonist van deel één moeten stellen hoeft geenszins een probleem te zijn. Vooral Blunt en Simmonds gaven in deel één immers blijk van sterk vertolkte en erg interessante personages en leken meer dan bekwaam om de fakkel over te nemen. In deel twee botsen ze op voormalige vriend des huizes Emmett (Cillian Murphy) die al snel al snel de leemte van de overleden pater familias dient te vullen, maar duidelijk niet uit hetzelfde hout gesneden blijkt.
A Quiet Place Part II knipoogt in zijn titel naar The Godfather Part II. Ook het voor de zoveelste keer gebruiken van sinaasappelen om onheil aan te kondigen startte ooit bij The Godfather. Helaas past A Quiet Place Part II niet in dat schaarse rijtje van sequels die het origineel overtreffen, zoals wel het geval was in die Godfather sequel of bv. The Empire Strikes Back. Het origineel wist vriend en vijand te overtuigen met zijn tot razernij drijvende gebruik van stilte, strakke regie van Krasinski en een uitmuntende cast. Als er dan wat kritiek kwam, was dat meestal over inconsequente en domme keuzes van de personages. Dit tweede deel kabbelt voornamelijk verder op hetzelfde elan als zijn voorganger, maar doet dat consequent nét iets minder goed: wie zich bij deel één reeds ergerde aan dwaze keuzes van de personages, gaat het verdomd moeilijk hebben in deze zit.
Ook wat spanning betreft, is er net te weinig frisse insteek en iets teveel herkauwen van eerder geziene trucjes om dit een bestaanswaardige sequel te noemen. Iets te gemakkelijk wordt er gebruik gemaakt van leeggemolken ‘horror tropes’: een eng skelet dat plots omvalt als goedkope ‘jump scare’ is nu eenmaal een klasse lager dan wat we eerder hadden gezien. Begrijp dit niet verkeerd: Krasinski weet nog steeds hoe je de kijker de stuipen op het lijf moet jagen. Het gebruik van stilte, afgewisseld met oorverdovend gedonder blijft een ervaring die je blij gaat maken dat je deze film in de cinema mag meemaken. Verder blijft ook Part II een prachtig staaltje van misschien wel dé vuistregel uit het Grote Handboek der Cinema: ‘Show, don’t tell’. Voor dit medium is het dan ook eerder een zegen dan een vloek dat je te maken hebt met een wereld waarin nauwelijks een woord gerept mag worden.
In het tweede deel van de film wordt de verhaallijn netjes in twee gespleten in een poging om zo een frisse insteek te geven aan dit vervolg. Aan de ene kant hebben we de uitmuntende Regan (Simmonds) die samen met vervangvader Emmett (Murphy) op pad trekt, gewapend met een hoorapparaat dat een voor de aliens onuitstaanbare frequentie zou kunnen uitzenden. Aan de andere kant van het verhaal treffen we de geblesseerde Marcus met zijn pasgeboren broertje. De verhalen langs beide kanten volgen qua thematiek en ritme een gelijkaardig stramien dat tot tweemaal knap wordt weergegeven in parallelle montagesequenties. Helaas steekt het relaas van Regan behoorlijk hard af tegen dat van haar broertje Marcus, die eigenlijk nauwelijks actie te ondernemen krijgt. De film eindigt daardoor op een halfslachtige climax in één van die parallelle montagesequenties: Terwijl we getuige zijn van een behoorlijk heroïsche strijd in het kamp Simmonds-Murphy geheel passend bij de karakterboog die we waarnamen bij hun personages, volgt een behoorlijk slappe ontknoping in het kamp Jupe-Blunt.
