The Handmaid’s Tale – Seizoen 4

Het boek van Margaret Atwood is al lang gecoverd, maar Hulu laat het prijswinnende The Handmaid’s Tale lustig voortdenderen. Dat lijkt in het vierde seizoen even fout te lopen, maar de serie trekt zichzelf op indrukwekkende wijze recht en maakt van het zwart-wit in één beweging een indrukwekkend grijs.

De start van dit vierde seizoen laat nochtans het ergste vermoeden en daar gaan we nu eens gewoon niet omheen draaien. June Osborne ontsnapt nog maar eens uit de klauwen van het gruwelijke Gilead, wordt weer gevangen genomen en ontsnapt opnieuw. Dat is niet eens meer geloofwaardig, en The Handmaid’s Tale verliest in dat eerste stuk  van zijn vierde seizoen best wel wat pluimen. Maar dan begint het pas. En na een aflevering of drie zijn we vertrokken voor wat misschien een van de meest intense seizoenen sinds dat eerste is.

Want voor het eerst wordt de Heilige June in vraag gesteld. Gaat ze niet wat manipulatief te werk in haar omgang met haar mede-handmaids? En is die focus op wraak zo gezond? Het antwoord is niet bepaald bemoedigend, maar misschien is het wel tekenend voor deze tijden. Kon het eerste seizoen nog gezien worden als een soort progressieve nachtmerrie in volle Trumptijd, dit seizoen laat zich wat lezen als de wraakfantasie met de overwinning van Biden in het achterhoofd; iemand moet betalen.

“Why can’t we be as furious as we feel?” vraagt Osborne tijdens een therapiesessie, en daar zit de crux. Waarom niet? Omdat woede niet de meest constructieve emotie is, misschien? Gevangen in haar eigen trauma’s kiest de protagoniste echter wel voor de afdaling in die hel, en dat geeft dit vierde seizoen een griezelig kantje: iedereen moet er aan geloven, niemand blijft gespaard, ook geen medestanders. Ik heb het niet precies geteld, maar de dodentol in dit seizoen zou wel eens aan de hoge kant kunnen zijn.

Elisabeth Moss, die voor een aantal afleveringen zelf in de regiestoel ging zitten, speelt Osbornes tocht naar de duisternis met een niets-ontziende overgave. Nog steeds is zij een van die actrices die met een intens blikkenspel een wereld van emoties kan oproepen. Wanneer ze in een Canadese rechtbank tegen Fred en Serena  Waterford getuigt, heeft de camera maar in te zoomen op haar gezicht om van die monoloog sterke televisie te maken. Ontroerend is ook het spel een aflevering eerder, wanneer Osborne opnieuw is herenigd met haar echtgenoot Luke en je het koppel ziet zoeken naar verwerking. Zij: getraumatiseerd. Hij: onzeker in hoe daar mee om te gaan. Het zijn claustrofobische scenes vol ongemak en pijn, en Moss en O-T Fagbente spelen ze vol subtiliteit.

Er is meer acteervuurwerk, want ook het ondertussen gescheiden koppel Joseph Fiennes (Fred Waterford) en Yvonne Strahovski (Serena Waterford) krijgt meer dan genoeg steekspelminuten om zich uit te leven. En hoeveel lof kan een mens Ann Dowd geven voor haar briljante Aunt Lydia voor het te veel is? Ze laat het personage schitteren in haar hele spectrum, van sadistisch monster naar manipulatieve moederfiguur en alles daartussenin. Daardoor krijgt ook Madeline Brewer de ruimte om van haar Janine eindelijk meer te maken dan het getraumatiseerde aanhangsteltje van Osborne dat ze soms was.

Visueel heeft The Handmaid’s Tale de lat van het begin op duizelingwekkend hoog niveau gelegd, en daar wordt dit seizoen niet onder gedoken. Opnieuw worden de meest verbluffende tableaus geschilderd. Dat daarbij de grens van de geloofwaardigheid – waarom zouden dertien ‘aunts’ in godsnaam Laatste Avondmaalgewijs aan één kant van een tafel dineren? – wordt overgestoken is bijzaak; wat een beeld!

Maar het is dat balanceren op de rand dat The Handmaid’s Tale zo goed doet. Zo slecht als dit vierde seizoen begon, zo sterk eindigde het. Een vijfde is aangekondigd, want het verhaal is nog steeds niet afgerond en opnieuw voel je hoe riskant die beslissing is. Het zou zonde zijn als een serie die zo sterk begon House Of Cardsgewijs in zijn laatste seizoen helemaal zou instorten. Het feit dat de schrijvers dit rampzalig begonnen seizoen op verbluffende manier hebben rechtgetrokken doet hopen dat het kan.

7.5
Met:
Elisabeth Moss, Joseph Fiennes, Ann Dowd
Regie:
various
Duur:
60
Usa

aanraders

True Detective – Night Country (Seizoen 4)

Dit vierde seizoen van True Detective is een donkere...

Reacher – Seizoen 2

Het eerste seizoen van Reacher, gebaseerd op de boeken van...

verwant

De 10 Beste Series van 2022 (Deel 2)

Zoals elk jaar ben ik meer recensies van een...

The Handmaid’s Tale (Seizoen 5)

Zoals de jeugd in Iran dezer dagen ondervindt: een...

Shirley

Filmische biografieën over het leven van een artiest –...

The Invisible Man

Hoe langer het naar het gelijknamige productiehuis verwijzende ‘Blumhouse...

Us

Jordan Peele is terug. Wie Get Out niet eng...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in