De zalen blijven nog steeds dicht en dus wachten alle verdelers af en verschijnen voorlopig ook via VOD nauwelijks nieuwe titels in België. Wel sinds kort te zien via Netflix is het gelauwerde Pieces of a Woman van de Hongaarse filmmaker Kornél Mundruczó. Mundruczó werkte zichzelf op het wereldwijde festivalcircuit in de kijker met White God, Johanna en Jupiter’s Moon, vooraleer in 2020 in Venetië tweemaal in de prijzen te vallen met Pieces of a Woman.
Dit intense drama opent met een behoorlijke ‘tour de force’: na vage introducties van de twee hoofdpersonages (Martha en Sean, een koppel gespeeld door Vanessa Kirby en Shia LaBeouf), volgen we meer dan twintig minuten lang de thuisbevalling van Martha. De manier waarop dat gebeurt dwingt bewondering af: zonder de blik af te wenden – alles is gefilmd in een lang ononderbroken ‘shot’ – registreert Mundruczó een moment dat meestal enkel in korte herkenbare beelden wordt gevat. Hier blijven we echter onafgebroken kijken naar een intiem gebeuren dat langzamerhand onrustwekkende elementen begint te vertonen: terwijl de rusteloze camera heen en weer glijdt, zien we de bezorgde blik in de ogen van de vroedvrouw, een streep bloed wanneer we het niet verwachten, opluchting op de gezichten en paniek … dit is een pijnlijke kijk op een onaanvaardbare waarheid: dat alles perfect kan lopen en de dingen toch kunnen misgaan. Het moet gezegd dat wat de regisseur en zijn team van technici en acteurs hiermee klaarspelen, bepaald indruk maakt. De scène is beklijvend en aangrijpend, zonder ook maar eens te vissen naar goedkoop sentiment. Wanneer na de lange proloog toch uiteindelijk de titel Pieces of a Woman verschijnt, blijven we dan ook net als de personages achter met een onwezenlijk gevoel. Dat gevoel blijft hangen en wordt in de volgende minuten opnieuw bijzonder raak geëvoceerd: de veelbetekenende blikken die de collega’s van Martha elkaar toewerpen of de woordeloze observatie van de pamper die ze nog steeds draagt. Alles wordt gevat op afstandelijke wijze zonder het drama op te drijven. Ook de plot weet op rustige manier een aantal zaken mooi te vatten: de druk van buitenaf op Martha en Sean om toch maar een zaak aan te spannen tegen de gedoodverfde ‘schuldige’ – de vroedvrouw die de bevalling begeleidde – maar ook de steeds moeilijker conversaties tussen beide partners. Door gebruik te maken van een zeer ondiepe focus waarbij slechts één persoon echt zichtbaar is tijdens een gesprek, illustreert Mundruczó ook visueel de groeiende afstand.
Dat er ook donkerder dingen opduiken tijdens de verwerking roept onvrijwillig echo’s op van de beschuldigingen waarmee Shia LaBeouf in eigen leven werd geconfronteerd, maar als Pieces of a Woman iets toont dan is het wel hoe complex dergelijke situaties zijn en hoe – als in een spiegelbeeld van de proloog – alles aanwezig kan zijn om de dingen te helen en de zaken toch misgaan wanneer elke vorm van communicatie onmogelijk geworden is.
Omdat al die zaken zo sterk uitgewerkt zijn, is het heel erg jammer dat gaandeweg de film toch de trappers ietwat lijkt te verliezen. Het eerst uur mag nog zo subtiel zijn, wanneer nadien beelden van verwelkte planten moeten illustreren hoe slecht het gaat met de protagonisten, dan besef je als kijker dat de neergang is ingezet. Dat blijkt helaas al te waar: de symboliek van een steeds verder afgewerkte brug, een emotionele uitbarsting tijdens een familiediner en een louterend moment in de rechtbank: plots maakt afstandelijke observatie plaats voor nadrukkelijke emotie, wat de kwaliteiten van het eerste deel helaas voor een stuk tenietdoet. Dat geeft een wat zure nasmaak, maar neemt niet weg dat gedurende ruim een uur deze Pieces of a Woman meer dan de moeite waard is en erin slaagt diep onder de huid te kruipen – ook al weet de prent daar vervolgens niet te blijven.
