Calexico zag in het voorjaar hun tournee in het water vallen en besloot in de zomer bij wijze van tegengif een kerstplaat op te nemen. Seasonal Shift is een warm album geworden, vol goede bedoelingen – maar goede bedoelingen maken nog geen goed album.
Kerstmis verdeelt mensen in lovers en haters. Strikt genomen is het alleen maar leuk als je het bloedserieus méént en bereid bent om gewillig mee te stappen in die opgeklopte en geformatteerde gezelligheid. Neem die bereidheid weg en wat rest zijn plastic verlichting in de straten, sociaal aanvaard overdadig alcoholgebruik en lollig bedoelde, maar lelijke wollen truien. Ga erin mee en er openbaart zich een wereld waarin het wekenlang kritiekloos fijn vertoeven is. De wereld is kut, maar navelstaarderij en ontkenning van de realiteit kan ons doorheen de korte donkere dagen loodsen.
Bovendien heb je ook de obligate kerstmuziek, die heerlijk zoetsappige mengeling van vertrouwde nostalgie en het gelijktijdige verlangen naar iets nieuws. Kerstalbums zijn daarom geen sinecure. Het mag niet al te jolig overkomen, en tegelijk mag het niet kreunen onder zwaarwichtigheid. Beide sentimenten vatten is enkel de beste kerstalbums gegeven en Calexico mixt met wisselend succes traditie, covers en vernieuwing. Halverwege de bloedhete Sonorawoestijn ontmoeten onze westerse kersttradities de feestelijke naweeën van de Dia de los Muertos die de chicanos in de VS vieren. Op Seasonal Shift worden oma’s kroketten op ons kerstmenu vervangen door unusual suspects als burrito’s en frozen tamale’s en die nieuwe seasoning laat een frissere bries waaien dan de winderigheid de ochtend erna doet vermoeden.
Zo is het openingssalvo er pál op. “Hear The Bells” confronteert het glockenspiel met statige blazers en cowboytragiek (“Drinking mezcal and tears in our eyes”) om ongestoord als tuimelkruid verder te hobbelen. Eén nummer ver nog maar en al onze verlangens zijn al ingelost. “Christmas All Over Again” volgt het origineel van Tom Petty getrouw, maar krijgt met een lap Mariachi-trompetten een extra laag woestijnstof en patina. De Guatemalteekse zangeres Gaby Moreno bezingt in “Mi Burrito Sabanero” haar ezeltje op de prairie en zorgt voor een perfect gemikte portie ongein om op te dansen terwijl je het kerstdiner kookt.
Een woestijn – of die zich nu in Tucson of in Niger bevindt – is een state of mind. Gelijkgestemde ziel Bombino plaatst de “Heart of Downtown” in weids uitwaaierende landschappen waarover de gitaren wijdbeens en met de ogen dichtgeknepen tegen de zanderige woestijnwind kunnen galopperen. “Peace of Mind” wordt dan weer smaakvol geïnjecteerd met een shot Ry Cooder.
Maar daarna is het grotendeels uit met de pret. “Glory’s Hope” en “Tanta Tristeza” halen nog net meer dan een voldoende. Het eerste is een mooi instrumentaaltje: mysterieus als een door ratelslangen bevolkte woestijnnacht en het tweede is een mooie trage sleper. De brug van – alweer – fijne blazers kan het titelnummer niet redden van de middelmaat en “Nature’s Domain” laat als de gevreesde sfeerspons het gesprek op een feestje stilvallen. “Happy Xmas (War Is Over)” voegt weinig tot niets toe aan het origineel – en dat was al op het randje. “Sonoran Snoball” is het grappig bedoeld cadeautje onder de kerstboom waar achteraf gezien niemand om kan lachen en de reprise van “Mi Burrito Sabanero” moest er al helemaal niet bij. Zet deze gerust bij op het grote muzikale kerkhof van ongewenste hernemingen.
Zo zitten we hier met een album dat uit zijn voegen barst van de vele bedoelingen. De vijf of zes beste nummers zouden samen een zéér goede ep hebben gevormd, maar nu blijven we, ondanks de veelbelovende start, achteraf toch vooral zitten met een opgeblazen gevoel. Een beetje zoals bij een kerstfeest, quoi.
