Neen, het is niet omdat Spotify besluit dat 2020 begin december al eindigt, dat er in de donkerste weken van het jaar geen fijne platen meer uitkomen. Terwijl het algoritme alvast een strik rond uw jaaroverzicht bond, leverde King Hannah immers nog een ep af die het allesbehalve verdient om onopgemerkt tussen de plooien te vallen.
Uit Liverpool komen ze, dit duo, maar op Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine is er weinig dat die afkomst verraadt. King Hannah zet de blik op oneindig en kijkt ver voorbij de Britse grenzen, richting het Amerika van Sharon Van Etten, Mazzy Star en The War on Drugs. In het beklemmend ruisende miniatuurtje “And Then Out Of Nowhere It Rained”, dat eerder aan Daughter verwant is, valt daar aanvankelijk niet zoveel van te merken. Het is een héél langzame aanloop met uiterst spaarzame gitaar, maar wel meteen die fascinerende stem van Hannah Merrick die je de plaat in lokt – mooi, maar het gooit je toch enigszins onvoorbereid in het prachtige drietal songs dat zal volgen.
Want oh, wat is het ook na ettelijke luisterbeurten moeilijk om een favoriet te kiezen uit het rijkelijk uitgesponnen trio dat het hart van deze ep vormt. “Meal Deal”, dat zonder merkbare overgang met zijn voorganger verweven is, maakt het de rest meteen ondraaglijk moeilijk. De zang van Merrick bevindt zich op precies het juiste snijpunt van verveling en verleiding, zelfs al vraagt ze eigenlijk gewoon om de spinnen uit het bad te halen en klaagt ze over het teveel aan badkamers in het huis waar ze wil gaan wonen – first world problems, maar wie maalt daarom als ze zo bezongen worden?
Muzikaal is dit oerklassiek opgebouwde americana die zich aan een aangenaam sukkeldrafje voortbeweegt, maar dan, halverwege, komt het nummer even tot stilstand: Merricks stem echoot plots door de ruimte, en de gitaar van Craig Whittle mag voor het eerst écht naar voren treden voor een epische instrumentale trip van een paar minuten. Meer van dat in “Crème Brûlée”, waar het langoureuze “I need you so bad” om onverklaarbare reden afgewisseld wordt met een meisjesachtig stukje over het terugbrengen van kleren die je niet mooi vindt. Het geeft een wat alledaags en huiselijk tintje aan het nummer, wat niet gezegd kan worden van de gitaarpartij die ook hier de song weer vakkundig doormidden klieft, en vervolgens terreinen verkent die toch vooral toebehoren aan Neil Young.
Het zou een trucje kunnen lijken – meisje zingt, song barst open in gitaarsolo, iedereen blij – maar King Hannah voert het zo vakkundig uit dat je toch keer op keer overrompeld wordt wanneer het gebeurt, in “Bill Tench” misschien nog wel het meest van al. Aanvankelijk heupwiegt het nummer nog even richting “Seventeen” van Sharon Van Etten, met Merrick die je in een paar zinnen om haar vinger windt – doe jezelf een plezier, en beluister met een koptelefoon hoe ze “I want a piece of your mind” in je oren fluistert. Algauw versnelt echter het tempo, en wanneer een enthousiast drumroffeltje na een kleine twee minuten op onsubtiele wijze de gitaarsolo van Whittle inluidt, gaat King Hannah met overtuiging voor het soort wide open road-geluid waar Adam Granduciel ook zo goed in is – alleen een welgemikte “Wooh!” hier en daar moet je er nog zelf bij bedenken.
Wat dan nog volgt, kan onmogelijk opboksen tegen de vorige drie zwaargewichten. “The Sea Has Stretchmarks” is een ietwat onopvallend rustpunt, net lang genoeg om op adem te komen zonder dat er tijd is om de verveling te doen toeslaan, waarna “Reprise (Moving Day)” nog één keer voluit voor haast postrockachtig gitaargeweld mag gaan voor Merrick de plaat fluisterend uitgeleide doet. Nauwelijks dertig minuten heeft Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine daarmee geduurd, voor meer is het wachten tot eind 2021 – eerder is King Hannah voorlopig niet van plan om een volledige plaat uit te brengen. Met een ep van dit kaliber is dat iets om héél ongeduldig naar uit te kijken.
