Agnes Obel teert niet op vorige platen, laat staan op het debuuthitje “Riverside” van een decennium geleden. Integendeel, ze laat zich leiden door een eigenzinnigheid die ook van Myopia geen hapklare brok maakt, maar eens te meer een paradijs voor kompasloze dwalers is.
“Camera’s Rolling” zet de toon met een fijngeweven web van diepe klanken en melodieën, waarbij elke vluchtpoging ontmoedigd en de adem afgesneden wordt. De onderkoelde zanglijn klinkt dreigend kalm en tegelijk urgent, als een raadsel dat je niet kunt oplossen, het pistool tegen de slaap: “The script is burning / On heavy fuel / No time to lose / What will you do?” Het nummer, en bij uitbreiding het hele album, is een masterclass desolate sfeerschepping, waarmee we Obel door de jaren heen zijn gaan associëren.
“Broken Sleep” is een makkelijkere toegangsdeur tot het – buzzwordalarm – universum van Agnes Obel, met een zekere lichtvoetigheid, herkenbaarheid van virtuoze pianoriedels en breed uitgesmeerde strijkers. Toch smokkelt Obel er haar vervormde en gepitchte stemklanken in, waarmee ze uitgesproken experimenteert op dit album. Ook “Island Of Doom” nestelt zich makkelijker in het oor. Het is niet ons favoriete nummer, maar we begrijpen de keuze wel voor dit duo als vooruitgeschoven singles.
Hier en daar zet Obel zichzelf meer uitgesproken op de kaart als componist, met instrumentale nummers als “Roscian”, dat klinkt als een blootsvoetse wandeling over een vers sneeuwtapijt, of “Drosera’, een titel die aan “Game Of Thrones” doet denken maar qua sfeerschepping een nummer dat zo een Scandinavische thriller kan complementeren. Door hun vrij korte duur is het geen onbegonnen werk je aandacht erbij te houden. Ook “Parliament Of Owls” blinkt uit in soundtrackwaardigheid en doet vermoeden, hopen zelfs, dan Agnes Obel ook op dat vlak nog gezonde ambities heeft.
“Would you go, would you go along?”, beroept Obel zicht op uw intuïtie in het Enya-achtige titelnummer. Het is een sirene die je wenkt vanuit een dichte mist, maar die in “Won’t You Call Me” de rollen omdraait: “Won’t you call me / When the seconds are laughing” en ons filosofisch door de baard doet strijken met zinsneden als “Miracles of fate got no enemy but time”. Want tijd, zou dat niet het verschil maken tussen twijfel en vertrouwen?
Hoe dan ook, Agnes Obel blijft ook nu, wars van alle trends, van binnenuit muziek maken. Myopia, of bijziendheid, doelt op de kortzichtigheid van de mens waarbij ieder zijn eigen verhaal of invulling van de waarheid creëert, door de dingen niet eens van een afstand te bekijken. In het geval van Agnes Obel kunnen we dat alleen maar toejuichen: door non-conformistisch haar eigen weg te gaan, slaagt ze er moeiteloos in om een van de relevante artiesten van deze tijd te blijven op het kruispunt van klassiek en pop.
Het uitverkochte concert van Agnes Obel in het Koninklijk Circus is om gekende redenen uitgesteld naar zaterdag 22 augustus 2020. Aangekochte tickets blijven geldig.
