Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Trouw aan jezelf blijven kan iets heel waardevols zijn. Tegelijk is de grens met het blijven hangen in wat overduidelijk voorbij is soms flinterdun. Het leven is een pad van keuzes, en voor sommigen loopt dat al wat beter af dan voor anderen. Ondertussen loopt de piano over van de tristesse. Dit jaar zijn wij nooit zo midscheeps getroffen als toen “I Am Easy To Find” voor het eerst door onze hoofdtelefoon weerklonk.
The National heeft altijd synoniem gestaan met weemoed. I Am Easy To Find bracht echter een nieuw soort melancholie in het universum van de band: dat van het achterom kijken, van het gedwongen worden te accepteren wat er in feite al jaren was. Ook als dat betekent dat dat je keihard geconfronteerd wordt met het feit dat je ergens achtergebleven bent, terwijl iedereen je langs links en rechts voorbijgestoken is. Dit titelnummer is de pijn van het besef dat een verloren liefde al lang een nieuw hoofdstuk begonnen is, terwijl je zelf nog hopeloos ter plaatse staat te trappen.
“I Am Easy To Find” is dat beseffen maar er niets aan kunnen doen, en je dan maar optrekken aan het idee, of beter de illusie, dat het verleden ooit op een dag nog wel eens komt aankloppen: “I’m not going anywhere/ who do I think I’m kidding?/ I’m still standing in the same place/ where you left me standing”. Een strofe later staat iemand “in the middle of the street” te wachten op niets, terwijl iedereen anders verdwenen is. En toch weet je op het einde van het nummer niet helemaal of het hoofdpersonage nu écht alleen staat, of toch ook een soort vertrouwde rots in de branding is voor iemand, iemand bij wie je altijd terecht kan hoe nachtelijk het uur ook is. “I am easy to find” klinkt het telkens opnieuw, wat ergens ook als een troost aanvoelt. De dialoog tussen Matt Berninger en Kate Stables (This Is The Kit) versterkt alleen maar deze dualiteit.
Het is die gelaagdheid, die mature overpeinzingen die alleen met de jaren kunnen komen, die The National pas met I Am Easy To Find in hun songs konden leggen. De muziek is subtiel, met een piano die wel centraal staat maar ook haar plaats kent. De noten weerklinken eerst aarzelend, alsof ze zich een indringer in de song wanen. Knisperende, nauwelijks aanwezige elektronica maken de emotionele desolaatheid van het nummer compleet. Mooi is ook de dialoog die je – eventueel – kan lezen tussen dit titelnummer en het al even in zichzelf gekeerde “So Far So Fast”, waarin juist de haast van het ouder worden moedeloos aanschouwd wordt. Maar ook in dit nummer zit weer de troost van het idee dat er altijd wel iemand is waar je naar kan terugkeren, niet nu dan wel later.
Zo weet The National met de titelsong en met uitbreiding de hele plaat I Am Easy To Find een verpletterend meesterwerkje af te leveren waar wij nog jaren mee verder kunnen. “I Am Easy To Find” is een song om telkens weer naar terug te grijpen – in de nachtelijke uren, wanneer het hoofd begint te tobben over wat had kunnen zijn, over wat al lang niet meer is, over wat nooit terugkomt. Zo zijn er “a million little battles that I’m never gonna win, anyway”. Want de paradox is dat verloren figuren soms nog het makkelijkst terug te vinden zijn. Je moet gewoon even achterom kijken.
