Alle techno, house, “urban”, generische Spotify-indie of neoklassiek ten spijt: als er mensen in de straten moeten slapen, de hoofdsteden van Europa in brand staan, onze toekomst naar de zak gaat en de politiek weer te veel naar zijn eigen navel staart, is er maar één genre muziek dat écht noodzakelijk is. Shame heeft dat goed begrepen.
Joy As An Act Of Resistance: het is een plaattitel van bloodbrothers Idles, maar het is misschien nog meer van toepassing op Shame. Woede ja, de wereld uit zijn hengsels laten hangen, maar tegelijk ook het leven vieren. Terwijl politici en bedrijven ons vooral waarschuwen voor wat we niet mogen doen en zij wel, waarvoor we bang moeten zijn en waarvoor zij ons proberen te beschermen, danst Shame boos de pogo. Want wat de samenleving en haar leiders vertikken te doen, daar zorgt de moshpit wel voor: respect hebben voor elkaar en diegenen oppikken die toch op de vloer belanden.
Openingsduo “Dust On Trial” en “Concrete” kreeg in de AB dezelfde taak als op het geweldige Songs Of Praise: het vuur bliksemsnel in het kruitvat laten slaan. Charlie Steen maakte al een eerste keer kennis met een gretig publiek. De snedige gitaarlijn van “Concrete” wordt dan ook al op enthousiast gebrul onthaald. De eerste helft van de zaal verandert in een kolkend geheel. Het is duidelijk waarvoor zowel groep als publiek gekomen is. Tijdens het nieuwe “Human, For A Minute” gaat het hemd van Steen nog een knoopje verder open. Het is punk met het hart op de goede plaats. Humanisme als schop tegen de schenen van zij die migranten laten doodvriezen in de straten van de stad waar ze optreden. Hoewel het nummer misschien wat de vaart uit de set haalt, toont het wel dat Shame zonder moeite het nihilisme van een Fat White Family overstijgt. Ook later tijdens het optreden lijkt nieuweling “Exhale” aan te geven dat de band in de toekomst de melodie meer wil ontdekken.
”One Rizla” doet de boel daarna echter weer moeiteloos ontploffen. Woord voor woord wordt het nummer meegebruld en terwijl Steen als een sater aan zijn tepels prutst, gaat het publiek wild. Elke zin is dan ook een slogan die zowel als graffiti op de muur van een multinational kan dienen (“ You’re clinging to conflict”) als op de muur van een slaapkamer van een kwade tiener of twintiger met teenage angst (“I’d rather be fucked than sad”). Het is het anthemgehalte van dit soort nummers dat Shame naar de AB katapulteerde, ook al is het dan nog in de Box. “The Lick” eert zonder schaamrood op de wangen The Birthday Party (die baslijn!), terwijl Steen zijn gif voor zich uit ratelt. Trouwens: als Steen de onnavolgbare kapitein van dit stelletje is, mag bassist Josh Finerty zijn springerige korporaal genoemd worden. Aan weerszijde van dat duo: twee gitaristen die het boeltje bij elkaar houden — altijd met de blik op de melodische kant van de zaak gericht.
”Tasteless” is een zoveelste hoogtepunt dat eindigt in een massaal meegebruld “I like you better when you’re not around”. De baksteen genaamd ”Friction”, “Lampoon” en afsluiter “Golden Hole”, een laatste moshpit, blijven nagels met koppen op de juiste zere plekken slaan. Shame weet dat zolang ze voortdonderen, niemand zich daar vragen bij stelt. “Donk” is vervolgens de finale aanval. Lijf en leden zouden het geweten hebben, maar fuck it: hier telt enkel een prangend nu. Steen wordt nog even aan zijn bretellen in het publiek gehouden, maar laat zich uiteindelijk toch terug meevoeren naar het podium. De band had daarna nog een half uur kunnen krijgen. Ze hadden maar een uur in de aanbieding. Shame had ook niet meer dan een uur nodig. De heren beloofden nog een nieuwe plaat, snel. Ze hadden er zin in, duidelijk, en het publiek ook.
Shame was donderdagavond weer het bewijs dat er — naast elektronica om te dansen op de rand van de vulkaan of soundtracks bij koffiebarbezoeken — ook nog nood is aan gierend lawaai met het hart op de tong en schuim op de lippen. “It’s only friction”. Niet dansen om te vergeten, maar wel om te onthouden dat niemand illegaal is, dat betogen meer dan ooit nodig is — desnoods met herhaling — en dat woede nog een plaats heeft. Omdat niets ooit verloren is.
