Je had hen moeten zien stralen, daar op het podium van Jazz Middelheim vorige zomer: Chantal Acda en Bill Frisell, elkaar even omarmend als hun muziekpartijen dat net gedaan hadden. Jazz is het niet, maar geen ziel in de tent die daar die avond om maalde. Dankzij deze liveopname kunnen we nu ook van in onze zetel heerlijk laagjes krabben van dat hartverwarmende concert.
Bill Frisell, die naam kreeg Chantal Acda maar niet uit haar hoofd terwijl ze werkte aan haar recentste album Bounce Back. En kijk, soms is gewoon even vragen of iemand wil meedoen het enige wat nodig is. Acda trok een paar dagen naar de Verenigde Staten en de twee hielden sindsdien contact. Ze kregen in 2017 de kans om samen te spelen op Jazz Middelheim en stapten met handen en voeten in het moment.
Snel nog even backstage de nummers doornemen: het klinkt nonchalant, maar het geeft net genoeg ruimte voor verbinding tussen twee wezens die muziek ademen. De reden waarom de combinatie tussen Acda en Frisell zo goed werkt, is omdat beide artiesten een mooie spontaniteit in hun muziek leggen. De zwevende zanglijn van Acda is als een mooi krullende golf waarop de gitaarriedels van Frisell in alle vrijheid kunnen surfen.
Acda bewees al eerder dat haar nummers meerdere levens en gedaantes hebben met de livealbums die ze de voorbije jaren uitbracht. De bezetting van haar band verandert regelmatig, vooral tussen de studio- en tourmuzikanten, maar de geest van de nummers laat zich niet vangen. Doorwinterd gitarist Frisell, zelf minstens dertig albums onder de arm en een Grammy Award op de schouw, amuseert zich merkbaar als een kind in een speeltuin wanneer hij een arpeggio hier en een flageolet daar tussen de partij van Acda mag loslaten.
Met nummers uit Bounce Back en The Sparkle In Our Flaws komt vooral recent werk aan bod, maar ook de recent uitgebrachte single “Son” staat op deze registratie. “Notice” heeft in vergelijking met de studioversie leren vliegen — doordat de percusie wegvalt misschien — en “Memories” is geen herinnering aan Bounce Back maar de geboorte van een nieuw nummer. Vergeet Esperanto: muziek is de universele taal en dit duo verstaat elkaar op een heel natuurlijke manier.
”Endless”, zoals het openingsnummer, is dit album niet. Maar dat hoeft ook niet, want wat er in 28 minuten gebeurt, is genoeg. Je stapt toch ook niet het Louvre binnen om alles te zien? Nee, veel liever zes topwerken en uitkijken naar de volgende keer.
