“Uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren”, zo valt in het Bijbelse scheppingsverhaal te lezen. Of de Afro-Cubaanse Yorubareligie van Ibeyi een gelijkaardige vertelling kent, weten niet. Wel stellen de zussen op hun nieuwe album vergankelijkheid centraal, al vormt Ash tegelijk een lofzang aan het leven.
Hun debuutplaat (2015) schreven de tweelingzussen Naomi en Lisa-Kaindé Diaz toen ze tieners waren. Op korte tijd verloren ze zowel hun vader als hun zus Yanira. Wij herinneren ons nog hoe ontroerend ze voor ieder optreden twee kaarsjes aanstaken op het podium, om beiden te eren. Op opvolger Ash omarmen Naomi en Lisa-Kaindé het leven opnieuw na die moeilijke periode, zelf omschrijven ze dit album dan ook als minder melancholisch. In plaats van bij de pakken te blijven zitten, trokken de zussen vanuit Parijs naar hun vaderland Cuba. Met “Vale” schreven ze er een pracht van een slaapliedje voor hun vijf jaar oude nichtje, het dochtertje van hun overleden zus: “You’ve been loved, you still are.”
Ibeyi stelt zich op dit album strijdvaardiger dan tevoren op. “Whatever happens, whatever happened, we are deathless”, zingen de zussen strijdhaftig in koor op “Deathless”, geruggensteund door de koene saxofoon van Kamasi Washington. Dit nummer beschrijft hoe Lisa-Kaindé op haar zestiende aangehouden werd in de Parijse metro, waar de politie haar ervan verdacht deel uit te maken van een drugscircuit. In werkelijkheid was ze op weg naar haar pianoles. “She was innocent, sweet sixteen, frozen with fear”, klinkt het.
Neen, schattig zijn is niet langer waar deze tweeling om bekend wil staan. Sinds ze door Beyoncé gevraagd werden om mee te werken aan haar audiovisuele project Lemonade, laten Naomi en Lisa-Kaindé zich graag omringen met en inspireren door sterke vrouwen. In “No Man Is Big Enough For My Arms” zit een flard van een speech van Michelle Obama uit 2016 verwerkt, waarin ze de visie en het beleid van Trump op de korrel neemt: “The measure of any society is how it treats its women and girls.” In “Transmission/Michaelion” leest de moeder van de tweeling stukken voor uit het dagboek van Frida Kahlo, misschien wel het ultieme voorbeeld van Naomi en Lisa-Kaindé.
Muzikaal is er niet zo gek veel veranderd in vergelijking met het debuut. Richard Russel, labelbaas van XL Recordings, kroop opnieuw achter de knoppen en de (samen)zang van de zussen, aangevuld met veel latinpercussie met elektronische drumpatronen, voert nog steeds de boventoon. Het (minimale) gebruik van de autotune op “Away Away” is nieuw, en op “Me Voy”, een samenwerking met rapster Mala Rodriguez, zingen Naomi en Lisa-Kaindé voor het eerst in het Spaans. Ook heel erg mooi zijn de warme pianotoetsen van Chilly Gonzales op “When Will I Learn”.
De zussen Diaz sluiten Ash af met hetzelfde gebed waarmee ze hun debuutplaat openden, een ode aan de Yorubagod Elegua, de beschermheer van de kruispunten van het leven. Naomi en Lisa-Kaindé zijn met dit album alvast de goede weg ingeslagen, meer bepaald die van de vooruitgang, zonder daarbij aan puurheid en oprechtheid in te boeten.