Niets nieuws onder de zon op de nieuwste worp van Hiss Golden Messenger. Maar wie zijn wij om daarover te klagen?
Hiss Golden Messenger is de naam van de band bestaande uit steeds wisselende muzikanten waarmee de uit North Carolina afkomstige Michael “MC” Taylor ondertussen al ruim een decennium aan de weg timmert. Hoewel hij oorspronkelijk deel uitmaakte van de de hardcore punkscene (met de band Ex-Ignota) en later een indierockbandje oprichtte (The Court & Spark), maakt hij onder de noemer Hiss Golden Messenger muziek die vooral nauw aansluit bij folk en singer-songwriters van de vroege jaren zeventig.
Amper een jaar na voorganger Heart Like A Levee komt Taylor nu al op de proppen met opvolger Hallelujah Anyhow. Een album dat weinig verrassingen biedt, maar weer een ideale soundtrack is bij een zonnige nazomer. Hiss Golden Messenger brengt muziek die grossiert in pasteltinten en een aanstekelijke feelgoodsfeer lijkt uit te ademen. De inspiratiebronnen blijven Bob Dylan, Van Morrison, Tom Petty of – recenter – Bonnie “Prince” Billy. Niet dat Taylor daar een groot geheim van probeert te maken, want sommige songtitels refereren nogal uitdrukkelijk aan Bob Dylan (“Gulfport You’ve Been On My Mind”, “Harder Rain”) of Van Morrison (“Domino (Time Will Tell)”, “Caledonia, My Love”).
Neem nu een nummer als “Jenny Of The Roses”, dat het album opent. Een op het eerste gezicht weinig in het oog springende mid-tempo rocksong, die zich na herhaalde luisterbeurten langzaamaan ontpopt tot een wat weemoedig nummer over gemis en verlangen naar iemand die je misschien nooit meer zal zien. En dat is iets wat wel meer nummers hebben. Op het eerste gehoor klinkt het warm en opgewekt, maar tekstueel pakken er soms donkere wolken samen boven het hoofd van MC Taylor. Zo hangt de schaduw van depressie over “Lost Out In The Darkness”, al blijft er altijd hoop, zoals in “Harder Rain” (“Harder rain / Darker darkness / If it’s up to me / A little love would go a long way”).
Toch wordt Hallelujah Anyhow vooral gekenmerkt door warm aanvoelende muziek en een sobere productie. De instrumentatie wordt meestal sober gehouden. Slechts af en toe wordt er een wat voller geluid neergezet, zoals de saxofoon en trompet die in “John The Gun” — folk op een drafje — voor een melancholische en soulvolle noot zorgen. “Caledonia, My Love” is dan weer een klein, ingetogen nummer dat filmisch aanvoelt.
Slotnummer “When The Wall Comes Down” is — hoe kan het ook anders met nummers die tegenwoordig het woord “wall” in de titel dragen — de politieke song van de plaat. Aan expliciete verwijzingen doet Taylor niet. Nee, het is een schuchtere poging om op te roepen het hoofd niet te laten zakken, want ooit komen er weer betere tijden aan (“What’cha gonna do / When the shackles fall / When the shackles fall / What you oughta do /Is melt them down”). Bovenal is het een van de beste nummers op het album.
Hallelujah Anyhow is een album geworden waar Hiss Golden Messenger op de ingeslagen weg verdergaat, maar waar Taylor toch zijn eigen accenten weet te leggen met verzorgd vakmanschap. Soms moet het niet meer zijn.