Northern Escorts wordt ergens omschreven als een combinatie van jazz, geweld en elektronica. Vrij accuraat, maar dan valt die jazz wel met een korrel zout te nemen, want Impeccable Class is een ranzig hoorspel met contraire bedoelingen.
De band brengt trouwens een fraai zootje bij elkaar, met Teun Verbruggen op drums, Thijs Troch op synth, Jan Daelman op tenorsax en Sigfried Burroughs op zang en bas. Volk met een conservatoriumdiploma op zak en heel wat ervaring binnen de jazz en aanverwanten, maar die hier toch een andere focus hebben, want het live ingespeelde album laat geteisem aan het werk horen dat duidelijk aan de startmeet kwam met een up yours-attitude en een hardnekkige weigering om verwachtingen, van welke soort dan ook, in te lossen. Ironische titel dus, want dit is opzettelijk lelijke muziek.
Geen probleem voor ons, want lelijk kan confronterend en spannend zijn. Maar als je klassieke spanning verwacht, kom je misschien toch van een kale reis terug, want doorheen twee helften nemen de vier een loopje met genreconventies, om uiteindelijk te belanden bij iets tussen ontregelde rock, vrije bricolage, elektronische gekte, brute noise en vervreemde(nde) soundscape. Niet dat het voortdurend alles tegelijk is, of de hele tijd op het gaspedaal wordt gestampt.
Eerste albumhelft “Je choisis le facon dont je m’habille” komt nog relatief rustig op gang met zoemende synth, resonerende cimbalen en zacht aangetikte bas. Het is een gezapig, vrij uitwaaierende aanloop die vrij en spacey klinkt met onidentificeerbare effecten. Het begint na een tijdje wat te pruttelen, maar echt aan de kook geraakt het niet, tot na een abrupte stilte uitgehaald wordt met een stop/start-muilpeer van jankende tenorsax, kletterende drums en sonische smurrie. En dan komt de smeerboel pas echt op gang met synthwaanzin, allerhande overstuurde vuiligheid en vocale foefelarij à la Gibby Haynes. Alles wordt duchtig door elkaar gerammeld en het wordt duidelijk dat het project een buitenkans is om te fucken met opgespaarde slechte manieren.
De speelzone is dan zowat afgebakend. Er duiken wat repetitieve elementen op, de boel schakelt over op een kleinere vlam, Burroughs slaat aan het mompelen met de incoherentie van een bezopen straathoekprofeet en de laatste vijf minuten flikkert opnieuw een kolkende finale van geblafte bevelen bij elkaar die abrupt de kop ingedrukt wordt. “Le laquais doit couper ses etoiles” lijkt het aan de andere kant iets conventioneler te doen. De band klinkt hier, vooral door het (iets) meer rechtlijnige drumwerk, als een relatief samenhangende rockband, een beetje zoals The Fall met een sax erbij en Mark Smith opgesloten in een stofzuiger. Opnieuw goed voor een grand guignol met een hardnekkig doorreutelende sax, fluitende elektronica, verkouden beats en een totale systeemfout.
Impeccable Class is een beetje een hufter van een plaat. Niet zozeer een non-stop aanval, als een etterige dwarsligger die geen toegevingen wil doen, soms minutenlang dreigt met een ontlading die maar niet wil komen, en vervolgens het boeltje naar de reet probeert te jagen. Totaal non-conformistisch, maar daardoor ook nogal vermoeiend of misschien zelfs enerverend, zeker voor oren die nood hebben aan meer houvast of structuur. Vermoedelijk iets dat je best live ziet, omdat de lijfelijkheid en urgentie dan tastbaar wordt, maar als er intussen volk buitengejaagd moet worden, dan is dit een garantie op succes. Beloofd.
Het album verscheen in beperkte vinyloplage via Verbruggens RAT Records. Northern Escorts speelt op 3 oktober samen met Crowd Of Chairs en Gruppo di Pawlowski in Nest (Gent).