Als zelfs een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, welk excuus kan een recensent die dat euvel wel begaat dan inroepen? In 2015 werd My Love Is Cool lange tijd over het hoofd gezien; dit jaar was het de beurt aan Visions Of A Life om stiefmoederlijk te worden genegeerd.
Of Ellie Rowsell nu zingt, krijst of een hypnotiserend parlando nastreeft, niets van wat er op je afkomt, laat je onbewogen achter. “Heavenward”, het openingsnummer, zet op die manier de toon voor een klein uur aan pop met geslepen weerhaken. Traag, slepend en agressief venijnig zonder dat opzettelijk te willen zijn. Alles aan het nummer baadt in een vervlogen vorm van melancholie, waarbij onwillekeurige herinneringen aan een verdrongen kindertijd worden opgeroepen. Luister je naar “Don’t Delete The Kisses” en “St. Purple & Green”, dan hoor je al snel dat die kinderlijke verlangens omslaan in zwaarmoedige thema’s als verlatingsangst of zelf gedwongen afscheid. Ook daarin hoor je makkelijk het potentieel waarover Wolf Alice beschikt; het lukt de Britten moeiteloos om aan de hand van niets meer dan een aantal ideeën en eerder vage suggesties een doolhof te vormen waarin je achter elke hoek weer wat nieuws ontdekt.
Dat het ook niet altijd zo zoetsappig of dramatisch moet zijn, hoor je dan weer aan “Yuk Foo” en “Beautifully Unconventional”; twee nummers die eerder wat uit de boot vallen als je rekening houdt met het geheel dat Visions Of A Life aanreikt. In “Yuk Foo” gaat het tempo brutaal de hoogte en hoor je onmiddellijk hoe female powered punk anno 2017 zou moeten klinken. “Beautifully Unconventional” flirt dan weer met de grenzen van iets dat je zou kunnen omschrijven als commerciële bagger, maar kan dankzij zijn eerder atypische karakter toch overtuigen.
Voor er van geloofwaardigheid zelfs geen sprake meer is; het tweede album van het Londense viertal heeft alles dat je maar kan verwachten van een opvolger. Elk individueel punt dat van My Love Is Cool een van de beste platen van 2015 maakte, wordt intensief doorgedreven op Visions Of A Life, zonder ook maar een enkele keer blijk te geven van ongeïnspireerd knip-en plakwerk. De rode draad doorheen het album is ook deze keer de hypernervositeit die nummer na nummer op de spits wordt gedreven door de ijle tonen die het geluid van de band nu al zo uniek maken. Misschien is het net daarom dat het laatste nummer op het album werd vormgegeven als een allesomvattend muzikaal beeld van waar Wolf Alice voor staat; elk idee, elk gevoel en elk geluid dat zowel My Love Is Cool als Visions Of A Life typeerde, wordt samengebald tot een smeltkroes aan essentiële onderdelen. Benieuwd wie het in die laatste weken van 2017 nog beter doet.
