Jonge liefde, het is iets schoons. Alleen jammer dat het soms voor albums zorgt die een angel missen.
Met zijn drie voorgaande, allen in eigen beheer uitgebrachte, albums wist John Moreland zich een geheel eigen niche te kerven in de wereld van de Americana en rootsmuziek. Het waren platen die gekenmerkt werden door een sobere, zelfs Spartaanse, inkleding. Moreland speelde bijna alle instrumenten zelf in en de nummers waren een toonbeeld van een doorgedreven less is more-aanpak. Songtitels als “Break My Heart Sweetly” en “You Don’t Care Enough For Me To Cry” maakten duidelijk dat Moreland op plaat niet meteen de vrolijkste Frans was en dat hij vooral de donkere kant van relaties bezong.
Sinds de release van voorganger High On Tulsa Heat in 2015 is er heel wat gebeurd in het leven van John Moreland. Door onophoudelijk te touren bouwde hij stilaan een naam voor zichzelf op bij een wat groter publiek, wat uiteindelijk resulteerde in een platencontract bij het befaamde Engelse label 4AD. Maar ook op persoonlijk gebied vond hij de liefde en trad hij in het huwelijksbootje. Het resultaat van dat alles is zijn vierde album, Big Bad Luv, waarop hij niet alleen een iets luchtiger toontje aanslaat, maar waarin de muzikale omkadering veel rijker is geworden. Voor de eerste keer wordt Moreland bijgestaan door een hele groep, zij het een die vooral bestaat uit muzikanten waarmee hij al jaren in contact staat. Het album werd opgenomen over een periode van een tiental maanden, en werd stukje bij beetje opgenomen tussen verschillende concerttours in.
En toch. Wie gehoopt had dat Moreland door dit alles een stap vooruit zou zetten in zijn muzikale evolutie komt van een kale reis terug. Het uiteindelijke resultaat is eerder een zijstap is geworden waarmee hij wat ter plaatse blijft trappelen. Let wel, geen enkel nummer is slecht te noemen, maar te vaak voelt het net iets te vrijblijvend aan. Nummers als “Lies I Chose To Believe” of “Amen, So Be it” zijn mid-tempo rockers die net iets te gezapig voorbij passeren. Het is een euvel waaraan een te groot deel van het album lijdt. Aangename nummers die wat verdrinken in een net iets te eentonige uitvoering.
Slechts occasioneel krijgen we een glimp van de oude Moreland te horen. Het uitstekende “Sallisaw Blue” bevindt zich in het grensgebied tussen country en gesjeesde rockabilly waar Steve Earle vaak vertoeft. In “No Glory In Regret” krijgen we de ingetogen Moreland terug te horen en dat doet deugd. “Ain’t We Gold”, een uptempo rocker, is misschien wel een ongegeneerd liefdesliedje (“Baby, it’s a good thing / I got you”) maar met zijn voorbij denderend pianospel is het het soort nummer dat op concerten de vlam in de pan kan doen uitslaan.
Big Bad Luv mag dan wel minder claustrofobisch aanvoelen dan zijn voorgangers en voorzien zijn van een rijker kleurenpalet, toch weet Moreland veel minder te overtuigen. Sneed hij op zijn voorgaande platen door je ziel, dan komt hij op Big Bad Luv niet verder dan wat zachte aanrakingen. Aangenaam is dat wel, maar ook weer veel te spoedig vergeten. En dat is toch te weinig voor iemand als John Moreland. Daar verandert de overigens knappe hoesfoto helemaal niets aan.
Op 31 augustus staat John Moreland in het voorprogramma van Lucinda Williams in OLT Rivierenhof (Deurne).
