Drie jaar na Coming Apart, een plaat waarmee het terrein tussen abstracte gitaarmuziek en geïmproviseerde herrie verkend werd, zijn Kim Gordon en Bill Nace terug met opvolger No Waves. Die concertregistratie laat een compromislozer geluid horen en toont nog maar eens aan dat een live-ervaring soms heel wat anders is.
No Waves bevat opnames uit een van de relatief zeldzame optredens van het duo. Plaats van gebeuren is het Big Ears Festival in Knoxville, Tennessee (het moet immers niet altijd New York zijn). En hoewel het duo grotendeels teruggrijpt naar eerder uitgebracht materiaal, heeft het album alles van een lange improvisatiesessie. Dan wordt meteen ook duidelijk dat songs startpunten zijn, geen eindbestemmingen. Was de studioversie van “The Show Is Over”, die in 2014 op 7” verscheen, een ingetogen, zelfs mooie bedoening die op gang gebracht werd door een harmonica en een steeds inniger samengaan van twee gitaren, dan is de transformatie binnen deze context behoorlijk drastisch. Body/Head kiest voor een meer extreme en abstracte aanpak, met grovere texturen en kervende uithalen, waarnaast de aanwezigheid van de harmonica plots een komisch effect krijgt en de zangpartijen van Gordon aanvoelen als de wartaal van iemand die mentaal op de dool is.
Daarvoor was er als aanloop al “Sugar Water”, dat van start gaat met bedeesde, folkachtige aanslagen met de belofte van een zacht meanderende trip. Het is vervolgens interessant om te horen hoe de twee gitaren, ondanks de onvoorspelbaarheid, toch lijken te functioneren als één orgaan van gemanipuleerde feedback, spaarzaam rondgestrooide riffs en snijdende en/of breed uitwaaierende gitaareffecten. Maar als dat voor de gemiddelde Sonic Youth-liefhebber vermoedelijk net iets te vrijblijvend klinkt, dan zal het slotdeel van het album al helemaal een uitdaging vormen.
Het tweeluik “Abstract/Actress” grijpt terug naar twee stukken van Coming Apart, maar zelfs met een grondige kennis van die plaat schiet je eigenlijk niet veel op, want ze ondergaan een grondige gedaantewisseling. Of beter nog: ze worden resoluut verminkt, opengescheurd en binnenstebuiten gekeerd in een compositie die meer dan 23 minuten lang ongemakkelijk wringt, kruipt, schuurt en giert. Gordons stem is opnieuw een instrument voor mantra-achtige lettergrepen en gekermde slogans, terwijl de twee zich te buiten gaan aan dissonante golven en een ontregelde blues waarin zelfs die harmonica weer opduikt.
Dat alles maakt van No Waves — gehuld in artwork van Raymond Pettibon en terloops verwijzend naar de scene waarin Sonic Youth groot werd — een werkstuk dat voorbestemd is voor een klein publiek van avant-gardeliefhebbers. Als Coming Apart, ondanks de experimenteerdrift, nog beschouwd kon worden als een verzameling songs, dan is dit eigenlijk een kleine veertig minuten geïmproviseerde noise. Van twee zwaargewichten die er duidelijk in thuis zijn, dat wel, al gaat het nu ook niet om het soort langspeler dat regelmatig op de draaitafel zal belanden, want zelfs met volle concentratie is het soms moeilijk om er een duidelijke, gebalde focus in terug te vinden.