Twee jaar geleden maakte het gitaristenduo Karl Van Deun en Ruben Machtelinckx een opgemerkte debuutplaat met Ask Me Don’t Ask Me, een plaat waarvan gemakkelijker viel te zeggen wat het niet was, dan wat het wél was. Maar het was een aanpak die werkte, ook live, en die nu een vervolg krijgt met Shapes.
Ook deze keer word je als luisteraar in de luren gelegd door belemmerende neiging om de dingen in een vakje te stoppen, iets dat Shapes zich niet echt laat welgevallen. Het is geen tegendraads wringend album, maar ook geen behaaglijke affaire, geen kampvuurfolk of verzameling rustieke mooiigheden. Opener “The Guitar” is een even vanzelfsprekende als allesomvattende en misschien ook nietszeggende titel, maar de muziek ontwijkt vervolgens behendig een label. Het biedt geen duidelijke structuur, maar je voelt wel dat er heel wat arrangeerwerk achter steekt, dat er wat bladmuziek aan te pas komt om het uit te voeren. Soms ontmoeten de gitaren elkaar even, maar hier worden vooral individuele paden bewandeld en lijkt het heel even alsof er een vaag mystiek kantje aan te pas komt. Een schijnbaar gave, simpele buitenkant, die een vrij complex raderwerk herbergt.
En zo zijn er nog: stukken als het bedrukte “Don’t Ask Me, Ask Me” (een omkering van de vorige albumtitel) en het grillige “The Marriage” (met Machtelinckx op banjo) laten zich evenmin ontsluiten en lijken soms op de tast uitgevoerd door spinnenloopjes. Daartegenover staan echter ook songs die wel wat sneller in hun kaarten laten kijken of niet zo nadrukkelijk de abstractie uitspelen. Zo is “Slaaplied Voor Grote Mensen” een ronduit prachtig kleinood, melancholisch en delicaat als een mooi stukje origami. Andere stukken hebben dan weer gepaste titels opgeplakt gekregen die al een en ander suggereren: “Medieval” heeft de antieke statigheid van een eeuwenoude compositie, “Warme Streken” glooit als de heuvels van een Zuiderse bestemming, en “Astor Zolla” draagt ergens misschien nog de sporen van een Argentijnse tango.
“Rap For Michael Gregory Jackson” is vermoedelijk opgedragen aan de gitarist die in de jaren zeventig speelde aan de zijde van o.m. David Murray en Wadada Leo Smith, en het is dan ook de meest jazzy compositie van het album. De tweede albumhelft heeft bovendien nog een paar verrassingen in de aanbieding (maar verwacht geen bruuske wendingen): zo spelen Van Deun en Machtelinckx elk een solostuk. Gaven we ooit aan dat de leraar een ietwat stekeliger stijl heeft dan de voormalige leerling, dan is het contrast hier eigenlijk niet zo heel groot. Dat is wel iets nadrukkelijker aanwezig in de composities die Machtelinckx aandroeg: “Beek” is met z’n warme sound en melancholische stijl hét buitenbeetje van de plaat, eentje die nauw aansluit bij de songs van Linus en Machtelinckx’ kwartet, waar de weemoed duidelijker aanwezig is dan in Van Deuns wat meer strenge en klassieker klinkende composities. “Wyble” start een beetje hoekig en speels, maar laat ook wat meer poppy geluiden horen, terwijl het brokje “Done Gone” het album afsluit, inclusief banjogetokkel.
Shapes meer van hetzelfde noemen, zou oneerbiedig zijn, maar het is wel zo dat de sfeer en verhoudingen op beide albums gelijklopend zijn, al lijkt dit nieuwe werkstuk hier en daar wat complexer, en nog behendiger gebruik te maken van die merkwaardige duosymbiose. Voor wie uit is op makkelijk in het gehoor liggende sofamuziek is dit dan ook geen aanrader. Het klinkt gemoedelijk en speelt zich regelmatig af op fluisterniveau, maar is net iets te stekelig en onvoorspelbaar om naar het achterplan gedrongen te worden. Wie echter al overtuigd was door Ask Me, Don’t Ask Me en de koers die Machtelinckx & co. recent lieten horen bij het uitgebreide Linus en het kwartet, die vindt hier opnieuw een puzzelwerkje met een heel eigen sfeer en zorgvuldig uitgewerkte diepgang, die opnieuw erg knap werd vastgelegd – het mag gerust nog eens benadrukt geworden – door Christophe Albertijn, en verpakt werd in opvallend artwork van Charif Benhelima. Mooi.
Het album is digitaal, op cd en vinyl verkrijgbaar.
