Bijna hadden ze ‘m als vermist opgegeven. Het was tenslotte alweer bijna twee jaar geleden dat Robert Pollard nog met nieuw materiaal op de proppen kwam. Gelukkig maar vals alarm. De godfather van de bizarre lo-fi is ondertussen 58 maar nog steeds hyperactief. Please Be Honest heet ’s mans laatste. Klinkt zowaar eens niet vergezocht absurd!
En er zijn meer nieuwigheden. Hoewel Guided By Voices als band zelden écht meer inhield dan Pollard en om het even welke muzikale vriend die in de buurt was toen hij een ongetwijfeld geniale ingeving had, was de samenwerking met de losse kern aan satellietmuzikanten een belangrijke constante. Nu, voor het eerst in de 23-jarige geschiedenis (met in die tijd net zoveel albums: productief zijn ze wel) van de band, hebben we een album onder de GBV-noemer waarop de eeuwig energieke frontman alles alleen doet. Net daarom misschien is Please Be Honest alvast opnieuw een Guided By Voicesplaat als van weleer, à la klassieker Bee Thousand. De elementen zijn dan gekend: cryptische, pseudopoëtische lyrics, melodieuze zanglijnen met dat kenmerkende stemgeluid, en minimale one-takeproductie. Da’s best wel iets anders dan de meer gepolijste pogingen uit de recentere GBV-catalogus.
Voor alle albums van Guided By Voices geldt een verdelende factor. De één zal er een intrigerend en uitdagend studieobject in vinden, de ander zal het van de hand doen als nodeloze weirdness die kant noch wal raakt. Maar er is ook deze keer iets dat zelfs die tweede categorie ten minste eventjes kan aantrekken. Dankzij de vloeiende melodieën en simpele, klare lijnen, krijgen enkele songs een zekere catchiness met de universele aantrekkingskracht van, waarom ook niet, een radiohit. In dat opzicht is Please Be Honest geen extreem moeilijke plaat. Neem bijvoorbeeld “Kid On A Ladder”, misschien nog de meest toegankelijke song. Of het vlot rockende “Glittering Parliaments”. Elders (pakweg “The Caterpillar Workforce”) ontbreekt het evenwel aan die melodische vloeiendheid.
Een oude vos verleert zijn streken niet: Pollard naait nog steeds graag willekeurige begrippen stream of consciousness-gewijs aan elkaar in zijn teksten, in plaats van een afgerond verhaal te vertellen. Een voorbeeld, voor wie nog niet ingewijd is in de wereld van Guided By Voices of hoe het er daar aan toe kan gaan? “Sad Baby Eyes” gaat als volgt: “In the gloomy palace / Sad baby eyes / Sad baby eyes /Enough horror of the eyes / Doom and gloom / On a second hand piano”. Da’s de volledige song, een vullertje van 34 seconden halverwege, maar kan tellen als what-the-fuck voor GBV-maagden. Hier en daar lijkt Pollard zelfs bewust de relevantie te mijden. Ach, het is ‘m gegund.
Want het is knap van de krasse vijftiger dat hij zijn extreem eigenzinnige, vaak gewoonweg ondoordringbare knutselarij koppig blijft slijten, met relatief succes. Feit is dat Guided By Voices misschien wel de laatste nog actieve outsider-cultband is, ook al is het nu blijkbaar alleen nog Pollard die er zin in heeft. Koesteren, die handel.