De voormalige Madame Moloko liet acht jaar tussen plaat twee en drie, maar dropt nummer vier amper een jaar later. Daarop danst ze nog verder weg van de mainstream discotronica die haar groot maakte. Ze blijft immers op haar best wanneer ze geen compromissen tracht te sluiten om de massa te behagen.
Take Her Up To Monto — een referentie aan een Ierse folksong met daarin Dublins rosse buurt vervat — put meer materiaal uit de opnamesessies van Hairless Toys, maar is tegelijk ook meer dan een collectie overblijvers. “Mastermind” sluit nochtans naadloos aan bij de sfeer van de voorganger en katapulteert je meteen terug naar een louche club in de vroege uurtjes. De opener kronkelt heen en weer tussen hypnotiserende Italodisco — de lyrics richten zich niet toevallig tot Murphy’s echtgenoot, de Italiaanse producer Sebastian Properzi — en troebele droomtronica.
Gaandeweg ontvouwt zich echter een album met een eigen karakter, dat vaker de club uittrekt. “Pretty Gardens”, een boude zelfrelativering van uiterlijk en innerlijk, blikt zelfs even terug naar de Moloko van Things To Make And Do en giet daar een orkestraler sausje overheen. Het duurt nog tot halverwege de plaat eer ze met “Ten Miles High” terug op de dansvloer landt. Laat je echter niet misleiden door de zware beats van de introducerende strofe, want ook al ruikt die even naar “Forever More”, voor het refrein stapt Murphy verrassend genoeg op de rem en gooit ze wat rock in de mix, terwijl ze haar fantasievlucht boven London verderzet. Ze geeft zich duidelijk niet zo snel meer gewonnen aan de commerce dan vroeger. “Romantic Comedy” telt het hoogste aantal bpm van de plaat, maar laat verschillende melodielagen kakofonisch met elkaar vechten, waardoor deze interessante compositie zich eerder als antidance laat labelen.
Murphy laat haar nummers nog weelderiger woekeren dan op de voorganger. Neem nu het prachtige “Thoughts Wanted”, dat van Grace Jones doorheen een toets modern klassiek gefilterd wordt tot barokpop waarop Bowie trots was geweest. Ze neigt naar de dansbaarheid van Overpowered, maar laat nooit een anthemisch refrein losbarsten, en kiest in plaats daarvan voor de minder geforceerde vorm van de artpop van Ruby Blue. Op die manier lijkt Take Her Up To Monto dus het album waarop ze alle eindjes van haar carrière verbindt.
Zo’n volta had “Nervous Sleep”, ironisch genoeg tegelijkertijd het langste en meest eenzijdige nummer, ook kunnen gebruiken. De broeierige roadmovie voelt door zijn aanslepende lage beats op deze manier weliswaar aan als een kleine koortsdroom die als voorlaatste nummer naar de ontnuchterende finale heen siddert, maar zal als losse track maar weinigen de volle zeven minuten boeien. Als droomsegment werkt de balansopmakende belletjesballade “Sitting & Counting”, die de barsten in de hemel probeert te plamuren, een pak beter. Ware het niet dat Hairless Toys op dezelfde manier zijn trip afsloot, de stijlgreep had nog beter gelukt. In kop en staart hoort je dus het best dat Take Her Up To Monto geen eigen ontwikkelingsproces doormaakte, maar uiteindelijk verdient het toch een eigen spotlight in het steeds puikere oeuvre van Roísín Murphy. Graag meer van dat binnen een twaalftal maanden!
Take yourself up to Pukkelpop op vrijdag 19 augustus om la Murphy live aan de slag te zien.
