Al minstens sinds doorbraakplaat The Midnight Organ Fight (2008) staat de band op de kaart van muziekliefhebbers aller lande. Maar wie weet waar de naam Frightened Rabbit, al 13 jaar lang al de vaandeldrager van de Schotse indie rock die een tijd terug zijn vijfde album getiteld Painting Of A Panic Attack uitbracht, toch vandaan komt?
Frontman Scott Hutchison zou als kind extreem verlegen geweest zijn, en dus gaf zijn moeder hem de koosnaam Frightened Rabbit. Vandaar! Gelukkig is die randinformatie nog steeds stukken luchtiger dan de band zelf. Frightened Rabbit liet zijn indie rock altijd al typeren door een smachtende zwaarmoedigheid en een gevoelige rusteloosheid, en dat is nu niet anders. Painting Of A Panic Attack start relatief ingetogen met “Death Dream”, en zinsneden als “You died in my sleep last night” maken meteen duidelijk dat dat depressieve kantje gaaf gebleven is. Maar best ook, dankuwel, er mag al eens wat bloed vloeien. Spijt en hoop flirten nog altijd met elkaar als waren het de gedoemde geliefden die Hutchison zo graag laat opdraven in zijn songs.
Hoewel: anders dan op eerder werk lijkt een zekere gemakzucht door te schemeren, alsof de sympathieke Schotten dachten dat de top bereikt was met Pedestrian Verse uit 2013, en op dat elan te willen uitbollen. Nu, met kleppers als “Backyard Skulls” en zeker “Holy” (live steevast een klassieker in het oeuvre van de band, weet ook iedereen die er bij was op Rock Werchter) mag die vierde poging gerust als een richtsnoer dienen. Fans van het meer uitbundige The Winter Of Mixed Drinks (2010) zullen evenwel op hun honger blijven zitten voor het leeuwendeel van de plaat. Voor die laatsten zal een song als “400 Bones”, een wat melige trage over “another French death” (la petite morte, weet u wel), opgebouwd uit voornamelijk piano en stem, overbodig en te frêle klinken.
Nochtans heeft Painting Of A Panic Attack voldoende potentieel om iedereen blij te maken. “Wish That I Was Sober” is Frightened Rabbit pur sang: krachtig maar gevoelig, en luid zoals een bedeesde jongeman op z’n eenzame slaapkamer zingt. De sterkste song moet wel “Die Like A Rich Boy” zijn: “I won’t die in the bony arms of the state to be laid to rest in the wake of a faded clown”, zingt Hutchison daar om zijn verzuchting naar een beter leven kracht bij te zetten. Zonder meer mooi. En “Lump Street” is muzikaal een knap huwelijk tussen rusten en razen.
Over de hele lijn voelt Painting Of A Panic Attack nog steeds ontegensprekelijk als Frightened Rabbit aan, al zal wie echt goed luistert iets ontwaren waar de vinger moeilijk op te leggen valt. Da’s heus geen spook: niemand minder dan Aaron Dessner boetseerde achter de schermen het geluid. Maar zelfs wie echt diep wil graven, mag zijn gang gaan. Voldoende gelijkenissen met The National om daar een punt van kritiek uit te puren zijn er nu ook weer niet. Songs als “Woke Up Hurting” of “An Otherwise Disappointing Life” hebben het typerende geluid van The Winter Of Mixed Drinks zonder de groei van Pedestrian Verse te verloochenen. Of “Blood Under The Bridge”: vergevingsgezindheid klonk zelden zo bloederig direct.
Painting Of A Panic Attack lijkt zo’n album waarvan Hutchison en co met gemeende trots zal zeggen dat het zijn beste werk tot nog toe is. Of dat ook effectief zo is, zal de tijd moeten uitwijzen. Frightened Rabbit kan alvast nog wel een paar goeie albums mee, we zien dus nog wel.
