De langverwachte terugkeer van The Avalanches begon met een valse noot. Groot was onze teleurstelling toen de Australiërs begin juni op het festival Primavera, waar ze na vijftien jaar hun terugkeer op het podium vierden, ons niet op een liveshow maar op een fletse DJ-set trakteerden. “VISA-problemen”, zo probeerde The Avalanches zich te verschonen. Nou, moe.
We schrijven 2000. In het schap elektronische muziek van uw platenboer stikt het van de lounge- en R&B-platen. Tot er plots een producerscollectief uit Australië opduikt, dat de hele muziekwereld op zijn kop zet. Hun debuut Since I Left You was een huzarenstuk. Het unieke aan die langspeler was dat hij volledig opgetrokken was uit samples (zang, riffs, drums, …) uit maar liefst 3500 andere nummers. Een collageplaat, zoals u wil. DJ Shadow deed het hen vier jaar eerder voor, maar waar hij zich vooral op sfeer richtte, bricoleerden The Avalanches er compleet nieuwe liedjes mee. Over de band zelf was weinig geweten. Internet kwam toen nog traag binnen via de telefoonlijn, laat staan dat er sprake was van sociale media. Ook vandaag heerst nog steeds wat mysterie rond de band. Zo maken Robbie Chater en Tony Di Blasi nog steeds deel uit van de groep, maar blijven ze vaag rond derde groepslid James Dela Cruz. In een recent interview met radiomaker Zane Low reageerde de band onbeslist: “We zijn allemaal avalanches“.
Verder was het vooral de buitenwereld die zich maar bleef afvragen wat er van The Avalanches geworden was. De Australiërs bleven nummers schrijven, zo lag “Saturday Night Inside Out”, dat dit nieuwe album afsluit, al zestien jaar op de planken. Ook “Frankie Sinatra”, het nummer dat hun terugkeer een paar weken geleden aankondigde, is een van de oudste tracks van Wildflower. Er werden meer dan honderd versies van het nummer opgenomen, dat her en der onterecht als makkelijk wordt omschreven, wellicht omdat het zich razendsnel in je hoofd nestelt. Maar luister ernaar met de hoofdtelefoon op en verplaats je van het strand van Copacabana en de kermis wat verderop in Rio naar een Oostenrijkse Alpenweide – die “Favourite Things”-sample! – en terug.
De overige nummers van Wildflower zijn een pak minder hitgevoelig, maar daarom niet minder intrigerend. De heren hebben er hun werk van gemaakt, en nog meer dan op Since I Left You zijn ze erin geslaagd een overkoepelende stemming te scheppen. Ditmaal is het er een van vreugde en verrukking, maar tegelijk van genegenheid en geborgenheid. The Beach Boys vormen de grootste inspiratie, luister maar naar “If I Was A Folkstar”, ingezongen door Toro Y Moi, nadat hij op het strand aan de LSD heeft gezeten. Ook “Colours”, met zang van Jonathan Donahue (Mercury Rev) is perfecte poppsychedelica.
Opvallend veel gasten maken hun opwaching op Wildflower, al zijn het de samples die het verschil maken en het album zijn uniciteit meegeven. Zo hoor je op “The Noisy Eater”, met raps van Biz Markie, plots een kinderkoor “Come Together” van The Beatles zingen. Naar verluidt zou Sir Paul McCartney fan zijn van The Avalanches en meteen toestemming gegeven hebben voor het gebruik ervan. De samples zorgen ook voor onverwachte wendingen; zo zit in het vederlichte “If I Was A Folkstar”, naast heel wat obscure samples, ook een flard van de gitaargeweldenaars van Queens Of The Stone Age verstopt. The Avalanches blijft echter ook overeind zonder samples, zo speelden ze voor “Colours”, een van de rijkere nummers van de plaat, alles zelf in.
Wildflower is het album dat de zomer van 2016 (extra) kleur zal geven. Of ze zo sterk is als Since I Left You, om erna opnieuw zestien jaar lang de honger naar nieuw werk te blijven opwekken, zal nog moeten blijken. Maar van druk of last op de schouders is hier alleszins geen sprake, The Avalanches is erin geslaagd hun klassieker op te volgen met een puike tweede plaat waarop ze nostalgie verwerken tot euforie.
