Brighton: de Engelse uitvalsbasis van onder andere Nick Cave is al jarenlang op muzikaal vlak een bijzonder vruchtbare grond. De lijst van noemenswaardige bands is een aardig premisse voor wat een boeiende feature in uw favoriete online muziekmagazine kan worden. Met hun tweede album Fall Forever probeert creatief drietal Fear Of Men die lijst te halen. Achteraan aanschuiven, alstublieft!
Fear Of Men is in hoofdzaak Jessica Weiss, Daniel Falvey en Michael Miles: die kern werd in 2011 gevormd in kunststudentenkringen. Na enkele EP’s bracht het trio in 2014 een eerste langspeler, Loom uit, vol melancholische dreampop die toen vergelijkingen met pakweg Young Marble Giants durfde uitlokken. Met de goedkeuring van de verzamelde muziekpers op zak gaat Fear Of Men met Fall Forever nu door op dat elan. Toch zijn de verschillen met eerder materiaal zeker aanwezig op deze nieuwe plaat.
In eerste instantie is dat te merken aan de instrumentatie: die bevat deze keer bijna geen gitaar meer. Die ruilde Falvey in voor elektronische vegen en minimalistisch aangehouden synthnoten. De melodieën die hij zo tot stand brengt, maken deel uit van een klassiek triumviraat van gelijke machten: geen van de drie componenten kunnen zonder de andere twee functioneren. De zachte, vloeiende synthmelodieën volgen de hoge, soms zelfs spookachtige zang van dichtbij, terwijl de drumpartijen veel vaker dienen om accenten te leggen dan om autoritair de maat aan te geven.
De reden dat alle songs op Fall Forever in meer of mindere mate een gerichtere esthetiek hebben, die vaagweg refereert naar de klassieke oudheid, moet dan wellicht in die kunstachtergrond te zoeken zijn. De verleidende opener “Vesta” heeft weinig om het lijf, op de meest positieve manier. “Oh I’m set alight/How I burn for you” zingt Weiss, een klassieke sirene imiterend. Als we het objectief beschouwen, resulteert het in een schitterende opener: heel strategisch en weinig organisch, maar een schitterende opener desalniettemin. De sfeerzetting is in elk geval geslaagd: Fall Forever gaat meteen in de kleren kruipen.
Of ook, om het in elementaire sferen te zoeken: waar Loom water was, is Fall Forever aarde. Meermaals haalt Weiss de metafoor “steen” aan om menselijke emoties te beschrijven: “I wasn’t born at all/This vile body was rendered in stone”, klinkt dat op “Until You”. Tijdens een eerste luisterbeurt valt die zwaarheid niet op door de bedrieglijke lichtheid van Weiss’ stem. Op “Sane” komt dat motief terug als “I see you drowning/Half flesh half stone”, waar Weiss zichzelf iets verder tot “monument to myself” kroont. Het vormt opnieuw een geslaagd huwelijk tussen broos en diep snijdend.
Ondanks de mysterieuze, sluimerende gewichtigheid, is Fall Forever geen nodeloos ontoegankelijk of moeilijk album geworden. Enkele songs, zoals uitblinker “Trauma”, zijn bijvoorbeeld wel vlot genoeg om simpelweg te werken. Over de hele lijn scoort de plaat toch vooral op sfeer, maar goed: er is tenminste gescoord. Een vermelding op de lijst uit onze eerste paragraaf is een stap dichterbij gekomen voor Fear Of Men.