Een recensie van een plaat van Eleanora schrijven zonder te refereren naar Amenra? Onmogelijk. Maar er valt meer te vertellen over zijn overdonderende debuut Allure. Veel meer.
Allure is zo’n plaat die je van begin tot einde onderdompelt in een beklemmende sfeer. En dat was even geleden. Zo’n gevoel zegt u niets? Welkom in de duistere wereld van Converge, Neurosis en andere inspiratiebronnen, waarmee elke jongere band in dit (deze) genre(s) automatisch geassocieerd wordt. Ook voor zijn optredens heeft Eleanora duidelijk inspiratie gehaald bij Amenra en co. En dat is beuken, rammen en iedereen overrompelen. Dat bewees het collectief onlangs nog op Dunk!festival.
Maar er is nog meer. Veel bands in de post-scene willen eclectisch klinken, maar het resultaat is al te vaak gekunsteld knip- en plakwerk. Bij Eleanora worden de hardcore, sludge en screamo samengebald tot een organisch geheel, dat als het ware minder nihilistisch klinkt dan pakweg Neurosis. Het is zo samenhangend tot het verschroeiend intens klinkt. Verantwoordelijk daarvoor: brulboei Mathieu Joyeux, gitaristen Christophe De Ridder en Robin Broché en een ritmesectie die de impact heeft van een bulldozer.
Onze favoriet is “My Scepter Sword Of Vengeance”, een brok donkere energie met hardcore, post-metal en doom hoofdbestanddelen. We horen zelf instrumentale breaks met laag gestemde gitaren die op je middenrif beuken. Lang geleden dat we nog zo van flarden Belgische hardcore genoten hebben. Het betere sloopwerk is de band dus op het lijf geschreven, maar de muziek snijdt evengoed diep in de ziel.
Neem nu “Menis” waarin zowel traag, slepend gitaarwerk en door merg en been gaande melodieën duisternis en een sprankeltje hoop — in die volgorde — laten samenkomen. Of de meeslepende intro van “Sovereign In Mind Subjected In Kind”, die na ruim twee minuten uitmondt in een emotionele uitbarsting. Het nummer dikt verder aan tot hondsbrutale sludge metal — in het vagevuur was het nog nooit zo aangenaam vertoeven. Ook in “Telos”, waarvan de lengte naar nummers van Isis neigt, gaat Eleanora nooit vervelen. Integendeel: er is geen ontsnappen aan het pad naar het pandemonium.
Toen Eleanora’s EP in 2014 verscheen, was het nog iets moeilijker om de band te onderscheiden van ander donker muzikaal geweld. Nu is het besluit anders: Allure laat een eigen smoelwerk horen. Wat ons betreft, mag Eleanora meteen in het rijtje van de beste Belgische muziekreleases van het jaar.