Hooverphonic :: In Wonderland

82806581

Na twintig jaar behoort Hooverphonic tot het meubilair van de Belgische pop, dat zowel in het huis van Radio 2 als in dat van Studio Brussel past. Ook de zoveelste vervelling na het vertrek van NoƩmie Wolfs zal daar niets aan veranderen. Dat Wolfs een onzeker avontuur verkoos boven deze veilige habitat, is echter veelzeggend.

Want zoals meubilair is Hooverphonic ondertussen zo salonfƤhig als wat. Destijds geworteld in de triphop, volop experimenterend om dat uit te huwelijken aan melodie op het nog steeds fantastische Blue Wonder Power Milk, waarna de melodie scheidde van het experiment in sterke songs op het grote succes The Magnificent Tree. Daarna werd Hooverphonic een geoliede singlesmachine, met als brandstof professioneel gemaakte designpop. Enkel onderbroken door het licht psychedelisch experimenterende The Presidents Of The LSD Golf Club, waarvan u vooral nog prachtsingles ā€œCirclesā€ en ā€œGentle Stormā€ onthoudt.

Dat hoefde echter geen probleem te zijn, tot er in het Wolfs-tijdperk wel heel nadrukkelijk geteerd werd op die stevige back catalogue. Er was The Night Before, dat klonk als een best of met nieuwe nummers, om Wolfs gerodeerd te krijgen in de machine. Vervolgens een orkestrale best of, een orkestrale live best of. En dan was er het strijkersloze Reflection: nog voorafgegaan door de statige kathedraal ā€œAmalfiā€, was het echter een plaat die bleef steken in goede bedoelingen. Ze moest vooral goed klinken, waarbij de vorm leek te primeren op de inhoud. Een dodelijke perceptie.

Reflection klonk, op ā€œAmalfiā€ na, vooral als een dood punt. En evenzo klinkt Hooverphonic op In Wonderland als een band die bevrijd is, bijna gestikt in haar eigen format waarin songs geschreven werden op maat van steevast sterke zangeressen met stem en smoel. Nu zijn de stemmen weer ondergeschikt aan de song. Hooverphonic kan weer ademen op In Wonderland en durft weer tegen de lijntjes te kleuren ā€“ erbuiten is veel gezegd. Het is wellicht dan ook geen toeval dat de cover dicht naast die van The Magnificent Tree kan liggen. Want beide platen zoeken hetzelfde evenwicht en markeren een nieuw hoofdstuk in ā€™s bands geschiedenis.

Alleen komt Callier er nu gewoon voor uit dat dit negende album rond vijf singles is opgebouwd, met telkens een B-kant. Deze plaat heet dan ā€œeclectischā€ te zijn, vaak niet meer dan een eufemisme voor een rommeltje. Want het nadeel is dat In Wonderland lijdt aan hetzelfde euvel der wisselvalligheid als zijn voorgangers. En dat ook deze plaat weer een sfeer ontbeert die de eerste drie platen zo sterk maakte, zelfs nog los van de songs an sich. En wat vooral weer opvalt: de meeste nummers hadden zo op vorige albums kunnen staan.

Zoals openingsnummer en titelsong ā€œIn Wonderlandā€ bijvoorbeeld, dat The Magnificent Tree gracieus had geopend, met dito strijkers en zangeres Bird die Hooverphonic voor het eerst sinds lang nog eens iets kwetsbaars meegeeft in plaats van perfectie. ā€œDeep Forestā€ knipoogt naar de triphop van de beginjaren, ā€œGodā€™s Giftā€ knipoogt niet naar ā€œJackie Caneā€ maar doet haar in de begintonen meteen stevig binnen. Het mogen dan veelal songs zijn die de afgelopen jaren waren blijven liggen, de meerwaarde is al eens zoek. Of het moet in de prachtige weidse afsluiter ā€œMovingā€ zijn, mee geschreven door Felix Howard (Amy Winehouse, Sugababes, Kylie), die vocaal opvallend hard aan Damon Albarn doet denken.

Hooverphonic klinkt weer als een band die wil proberen, maar dat is zoals steeds een verhaal van hit en bijwijlen ferm miss. Zoals in het boeltje ā€œBadaboumā€ en ā€œCocaine Kidsā€, waarvan de relevantie zich wellicht zal beperken tot stijloefeningen die de schrijfkramp van de afgelopen jaren wegmasseren. Je hoort Callier zich amuseren, maar het is vooral zijn feestje. Nee, dan liever het tweeluik ā€œHiding In A Songā€ en vooral ā€œPraise Beā€, waarin strijkers nog eens verrassend klinken. Als dit samen met ā€œMovingā€ de blik op de toekomst is, kan Hooverphonic nog eens echt verrassen.

Probleem is dat de afgelopen jaren die belofte nooit werd ingelost met meer dan een overgangsplaat. Want dat is ook In Wonderland. De voorspelbaarheid van de zangeres is weg, nu de voorspelbaarheid van de songs nog. De singlescollectie van Hooverphonic tikt weer mooi aan, maar het is hopen dat het de volgende keer toch meer wordt dan dat. Al is dat het lot van meubilair: het is wat het is, zonder meer.

5.5
Release:
2016
http://www.hooverphonic.com
Sony Music

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ā€˜de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ā„$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carriĆØre zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp ā€“ de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past StƩphane BrizƩ binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarriĆØre gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in