Na de liefdesbreuk die hij verwerkte op Elbows laatste plaat The Take Off And Landing Of Everything, vond Guy Garvey een nieuwe liefde om te bezingen. Met de rest van Elbow in wittebroodsweken en/of tussen de luiers, besloot hij het alleen te doen. Of althans met enkele bevriende muzikanten. Het resultaat is een uitstekende evenwichtsoefening tussen herkenbaar en verfrissend.
Garvey maakte er met zijn vrienden, waaronder Pete Jobson van I Am Kloot en Nathan Sudders van The Whip, acht weken lang een fijne opnamesessie van. De rode wijn vloeide rijkelijk en er werd voldoende gepauzeerd door naar de pub af te zakken. Plaatopnames bij Garvey zullen gezellig zijn of er helemaal niet zijn. En dat is er ook aan te horen. Courting The Squall is een ontzettend aangename plaat, met Garveys unieke stemgeluid als een pub waar het licht altijd brandt en de deur altijd los is.
Ook op zijn soloplaat laat Garvey zich weer gelden als een van de beste muzikale verhalenvertellers van het moment. Met een openingszin als “The rain stopped coming round seven and the heavens were gold as a gong and robin’s egg blue with a memory of you” in “Juggernaut” toont hij zich wederom als een van de beste tekstdichters anno 2015. Tel daar zijn stem bij en u weet dat het weer aangenaam toeven is in het gezelschap van Noenkel Guy. Zijn stem en zanglijnen doen droefenis troostend klinken en innige blijdschap weemoedig. En dat hoort bij Elbow als doornen bij een roos. Daardoor was het niet denkbeeldig dat z’n soloplaat zou flirten met de overbodigheid. Niets daarvan.
De eerste single “Angela’s Eyes” deed het beste hopen voor deze plaat: dat het geen doorslagje van het gekende, weidse Elbowgeluid zou worden, maar een plaat met eigen frisse accenten. Jazzy drums en een synth met geldingsdrang jakkeren het nummer naar voren, een bijna zichtbaar dansende en kreten slakende Garvey gooit woorden als “I’m a believer in a perfect girl in a world full of brazen lies” als rozenblaadjes in het rond. Meer van dat? Meer van dat: hoogtepunt is namelijk “Harder Edges”, dat halverwege ontbolstert door fantastische, funky blazersarrangementen, strak aan de teugels gehouden door drummer Alex Reeves. Zo uitbundig klonk een song met Garvey zelden. Aan het andere uiterste van het spectrum is er het bloedmooie “Electricity”, een doorrookt jazzy duet met Jolie Holland (referentiepunt: Tom Waits is fan van haar). Het zijn deze uitstapjes die Garvey’s soloplaat een echte meerwaarde geven.
Maar ook wanneer de songs zomaar op een Elbowplaat zouden kunnen staan, gebeuren er mooie dingen. Ze zouden namelijk opvallen op die plaat: er is geen strijker te horen op heel dit album. In de plaats daarvan krijgt het verstillend mooie titelnummer bijvoorbeeld als ondersteuning voor Garvey’s typische, breed omarmende zanglijn een harp mee. Het verraderlijk kabbelende “Unwind” had dan weer zomaar op Cast Of Thousands kunnen staan, met een van de mooiste teksten dan nog (“Can I see your face like a waking dream / Can I hear your heart / Can I see my years folding into yours” klinkt het als een liefdevol mantra). Na het mijmerende begin van “Broken Bottles And Chandeliers” ontpopt Garvey zich tot een uitbundige Guy die ’s morgens de dingen groet, als na die eerste liefdevolle nacht (“There’s bliss in the kiss of the sunshine”).
Ja, uitstekende plaat hoor, dit Courting The Squall. Met een opvallend gelukkige, bezadigde Garvey die schijnbaar los uit de pols een eigen klankkleur vindt die voldoende dicht bij en ver genoeg van Elbow af staat om vertrouwd en verfrissend te klinken. Alle wegen liggen open, Garvey heeft nog veel te vertellen. Of zoals hij zelf zegt: “I am reborn / ‘Cause my girl loves yesterday / And lives for tomorrow”. Zo is het maar net.
