Soms zijn er van die bands die vanaf dag één hun hebben en houden inzetten op imago, in de hoop dat de rest wel zal volgen – met wisselend succes, uiteraard. Op die wind komt ons The Bohicas aanwaaien: vier hippe jonge Britten die met de juiste visuele flair een strak zwartleren vest en jeans kunnen vullen. Hoog boybandgehalte daargelaten: ze maken nog zelf muziek ook!
Maar vergeet dus de looks, ’t gaat hem om de sound. The Bohicas pakt op debuutplaat The Making Of, vers van de pers bij label Domino, uit met een best wel interessant geluid, ondanks duidelijke rockclichés. Eerste wapenfeit van de plaat “I Do It For Your Love” start rustig, bouwt gestaag op, en komt best goed met een refrein dat minstens tot meeknikken stemt. Onmiddellijk valt al een bepaalde gretigheid op: The Bohicas voelt er weinig voor om genuanceerd of belerend voor de dag te komen. Met typische rock‑’n‑rollbravoure moet alles zo rechttoe rechtaan als een slag in het gezicht arriveren. “Sucker punches”, noemt frontman Dominic McGuinness zijn songs zelf, want hij kan het weten.
Die in‑your‑face levering is natuurlijk niets nieuws onder de zon. De sound van de Britten is ergens onder te brengen bij wat er pakweg vijftien jaar geleden de internationale podia opeiste. Denk aan Kaiser Chiefs of Franz Ferdinand, maar dan nog gladder en nog meer uitgekiend. Zodanig zelfs dat ze twijfel zaaien over hun eigenheid. Waarom bijvoorbeeld die wij‑vorm hanteren op “To Die For”? “You’ve heard it all before but baby we’re just to die for”, zingt McGuinness aldaar, zonder humor. ’t Lijken bijna niet echt zijn eigen woorden, alsof een of andere muziekmarketeer in een subliminale bui hem de tekstflard aanraadde, zo niet opdrong. En toch. Elke keer de lijn “Fool me like a bank robber with a fake gun” passeert op de song, vraagt dat om meeschreeuwen. Ook verder biedt The Making Of vlot dansbaar gerief dat zo op de playlist van elke zichzelf respecterende rock dj kan (pakweg “XXX” en “Swarm”, hoewel die twee onderling een beetje inwisselbaar zijn). Missie geslaagd, wat binnenstormen en murw entertainen betreft.
Van Franz Ferdinand gesproken, daarnet: Alex Kapranos zou fan van het eerste uur zijn, en gaf de carrière van McGuinness en co een niet te onderschatten duwtje in de rug (tweede optreden ooit was op Ibiza voor een massa Britse comazuipers!). Een dergelijk endorsement kan tellen voor wie dat wil, natuurlijk, maar Kapranos’ enthousiasme is verklaarbaar. Er is iets dat balanceert op de rand van aanstekelijk en irritant in de muziek van The Bohicas, en dat werkt instant verdelend: love ‘em or hate ‘em, dus, en niets grijs tussenin. Da’s wellicht eigen aan bands die hun toekomst zo stevig in de hand willen nemen. Ook qua productie: alles moet zo hi‑fi mogelijk zijn, niets aan het toeval overgelaten. Kwestie van het stijlconcept niet te bezoedelen met zelfrelativering, natuurlijk. Bijgevolg klinkt The Making Of heel gemaakt, maar ook heel goed gemaakt.
Hoewel de Britten op The Making Of wel gretig met clichés werken, bestaat er weinig twijfel of The Bohicas zal slagen in zijn opzet. De hype komt op gang en weerstand is nutteloos. Laat u dus maar gerust volledig gaan, niemand zal raar opkijken.
