Het Gentse Wofo kan intussen bijna tien kaarsjes uitblazen en viert dat gepast met zijn vierde album. Dat laat net als zijn voorgangers The Complete Hamsessions (2007), Tweedt (2009) en Bark! (2011) horen dat het kwintet niet liever doet dan tappen uit verschillende vaatjes om er vervolgens zijn eigen draai aan te geven.
De band heeft intussen wat personeelswissels achter de rug, al lijken er wel wat sterkhouders over te blijven. Dat zijn elektrisch bassist en componist Xavier Verhelst, tenorsaxofonist Michel Mast en klarinettist Mattias Laga. Op dit album met opnames uit 2014 worden ze bijgestaan door pianist Pieter Baert en drummer Simon Raman, ook al zijn die laatste twee intussen alweer vervangen door oudgediende Stijn Engels (piano) en Antoon Kindekens (drums, ook van Gentrifuge). Maar al bijna net even belangrijk als de vijf van Wofo, zijn The Wofettes: violistes Cécile Broché en Anouk Sanczuk en celliste Eline Duerinck. Zij zijn veel meer dan gastmuzikanten die hier en daar wat kleur of diepgang toevoegen, en zitten verweven in de groepsidentiteit.
De muziek valt naar goede gewoonte niet zomaar vast te pinnen. Hebben ze met hun Raymond Scott-programma een uitlaatklep voor oudere swing en exotica, dan worden die hier ook gebruikt, maar dan nog sterker vermengd met jazz in allerlei geuren en kleuren, pop, kamermuziek en volkmuziek uit diverse oorden. Het ene moment wordt inspiratie opgedaan bij de Balkanblues, even later zijn het flarden uit de tangotraditie die passeren. Het zorgt ervoor dat de muziek vol beweging en schwung blijft, uitpakt met een aanstekelijke zwier, en het risico om al te pompeus te gaan klinken behendig mijdt met een gezond gevoel voor zelfrelativering.
Die humor zit er natuurlijk ingebakken, want anders laat je je niet beïnvloeden door negentiende-eeuwse nonsensdichters (“Whether The Shrimps, Or Crawfish Grey…” is geïnspireerd op werk van ene Edward Lear) of een dorp uit Macedonië (“Galičnik”), en speel je niet met titels als “Koelkastsmeerbaar”, eentje van hen debuutalbum uit 2007 die ze hier hernemen. Alles daarover kan je bovendien lezen in de uitvoerige liner notes op de website. Hier en daar zijn er verwantschappen met andere inheemse soorten, bvb. met de kamerjazz van Tricyle, Flat Earth Society of Too Noisy Fish, maar Wofo bekokstooft vanaf “The Rabbist Are Restess Tonight” een idiosyncratische combinatie van filmische schwung, weelderige en melodische solo’s, en klare arrangementen.
Soms wordt er wel eens geflirt met de grenzen van de kitsch of het melodramatische, zoals in “Whether The Shrimps, Or Crawfish Grey…” of “Koelkastsmeerbaar”, maar iets later word je dan weermeegenomen op een tripje door Zuiderse regionen, waar zorgvuldig uitgeschreven strijkerspartijen een organisch verbond aangaan met lustig toeterende blazers, waarbij zowel Laga (vooral op basklarinet) als Mast kunnen uitpakken met een herkenbare, soms ongepolijste sound. In “Minor Mistakes” is die laatste het meest prominent aanwezig met een lekker scheurende en bokkig springende solo. Opmerkelijk, zeker met de lijzige bassolo en zwaarmoedige strijkers die eraan vooraf gingen in het achterhoofd.
En zo heeft elk van de zeven tracks wel iets dat voor een nieuwe insteek zorgt, of het nu gaat om de eigenaardige vorm van “Enneapodia” of de potige en opzwepende ritmes van “Galičnik”. Echt ontsporen of over de rooie gaan, doet het eigenlijk zelden. Wofo schurkt tegen de grenzen aan, maar explodeert nergens. Ze blijven allemaal erg muzikaal en creatief in de weer met het materiaal van Verhelst. Die heeft een neus voor thema’s die spontaan zorgen voor tikkende vingers en op en neer wippende benen, en werd hier omringd door muzikanten die blijkbaar heel goed aanvoelden waar hij naartoe wilde. De kleurrijke hoes weerspiegelt de speelse vibegoed, al schuilt er achter de kinderlijke façade wel een band die weet waar hij mee bezig is.
Op zondag 17 mei stelt Wofo het nieuwe album voor tijdens de tiende editie van de Ham Sessions. Meer info over de concerten HIER
