Het was met enige gezonde verwachting dat Lifer van de Amerikaanse noiserockers Dope Body in onze cd-speler werd geschoven. Maar het werd eerder een verrassing in de negatieve richting, want Dope Body klinkt anno 2014 een stukje minder spannend dan op hun vorige releases.
Nupping en vooral Natural History uit 2012 waren lekker smerige hutsepotjes van grunge, punk en noiserock. Niet extreem revolutionair allemaal, maar wel erg aangenaam luistervoer voor zij die The Black Keys maar slappe kost voor op bingoavonden vinden. Het is met pijn in het hart dat we het zeggen, maar Lifer voelt dan toch wel als een stapje terug voor de vier langharigen uit Baltimore. De intro van de plaat is alleszins nog veelbelovend met hyperactieve drumsalvo’s en een lekker snedige gitaarsound. De intro is echter het interessantste stukje muziek van het eerste kwartier van de plaat: het eerste hoopje nummers van deze plaat maken een weinig verpletterende indruk.
“Repo Man” is psychedelische rock geheel volgens het boekje, met een wel erg generisch refrein zoals er duizenden werden geschreven door aspirant-rocksterren doorheen de jaren ’90. “Hired Gun” klinkt zeker niet slecht, maar komt lang niet in de buurt van de energiestoten die Dope Body eerder al voortbracht. En “Echo” — volledig aan het toeval te wijten, maar dit nummer klinkt wel enorm als een nummer van onze eigenste Double Veterans, zij het een zwakkere versie — is al helemaal skipmateriaal. Het is eerlijk gezegd erg lang wachten, tot aan nummer zeven “Day By Day” en nummer acht “Toy”, voor de gedopeerde grunge van Dope Body ons echt een keer onder de gordel weet te raken. Het gros van de overige nummers is niet slecht, de productie is ook zeker niet slecht, maar toch is er geen enkel nummer dat echt gensters weet te slaan en op repeat blijft steken. Het dichtst in de buurt komt nog de afsluiter “Even in the End”, waarin een jolige baslijn de toon zet voor een opzwepend kat- en muisspelletje waar de band geregeld in het rood gaat. Hier klinkt de band wel als een spontaan zootje ongeregeld, en niet, zoals op te veel andere nummers, als een samenraapsel van enkele halfwassen ideeën.
Dope Body klinkt op Lifer meer als een doorsnee rockband en minder als een bende vuilgebekte smeerlappen, en dat is wat ons betreft een zeer jammere zaak. Te vaak overheerst het gevoel als luisteraar slechts een toeschouwer te zijn bij de oorlogsvoering, in plaats van er middenin te worden gesleurd. Volgende keer mag het dan ook wat meer zijn.
