Twintig jaar geleden stond het Noorse collectief Jaga Jazzist voor het eerst op de planken. Label Ninja Tune zag daar wel brood in en kwam op de proppen met ’94-‘14: een reissue van de belangrijke plaat A Livingroom Hush in een fancy vinylboxset met enkele digitale demo’s en twee extra 12” platen vol remixes.
A Livingroom Hush (oorspronkelijk uitgekomen in 2001 in Noorwegen en in 2002 internationaal bij Ninja Tune) was de eerste van een trio platen waarmee Jaga Jazzist zichzelf onomstotelijk op de troon van de vooruitstrevende Noorse muziekscene plaatste en ook internationaal hoge ogen gooide. Het was nochtans niet de eerste plaat van het collectief (die eer valt te beurt aan het wat obscure Jævla Jazzist Grete Stitz), maar wel de eerste waarop zijn typische muzikale identiteit tot volle wasdom kwam.
Het is dus zeker de moeite waard om de plaat opnieuw onder de aandacht te brengen, want zelfs binnen het rijke Ninja Tune oeuvre is dit een creatief en inventief hoogtepunt van jewelste. Tegelijkertijd is het ook een beetje een uitzonderlijk geval. Rond de eeuwwisseling grossierde Ninja Tune nog vooral in downtempo muziek vol wazige breakbeats en galmende jazzsamples. Jaga Jazzist brak dat geluid open samen met enkel andere opmerkelijke nieuwkomers zoals Amon Tobin en Cinematic Orchestra, met een heel eigen kijk op de werelden van jazz, electronica en ettelijke andere genres.
A Livingroom Hush is daar een goed voorbeeld van, omdat het doordrongen is van die typische Jaga Jazzist aanpak, maar ook een opmerkelijke stijlbreedte aan de dag legt. The Stix (2002) en zeker What We Must (2005) zouden later een meer eenvormig geluid laten horen, een grotere focus op een bepaalde overkoepelende albumsound. Deze eerste volwaardige plaat was vooral een bonte verzameling muzikale ideeën met nogal wat improvisatie die door de ongekende voortvarendheid van de band wel tot een coherent geheel werden gesmeed. Vanaf de hyperkinetische opener “Animal Chin” tot het iconisch openbloeiende “Lithuania” en de sfeervolle naar ambient neigende afsluiter “Cinematic” brengt Jaga Jazzist hier muziek van bijzonder hoog niveau, maar vooral met een volledig eigen karakter.
Daarin vormt jazz een belangrijk onderdeel, zoals de bandnaam al suggereert, maar ook electronica, postrock en filmmuziek kregen prominente plaatsen toebedeeld. Het klinkt een beetje alsof Aphex Twin de muziek van Charles Mingus of Sun Ra zou gaan remixen, maar toch vooral als Lars Horntveth en de zijnen die een stevig potje muzikaal plezier trappen met een typisch melodiegevoel dat de band volledig apart zet van de concurrentie. Dat blijft ook dertien jaar later volledig waar voor A Livingroom Hush.
Hernieuwde aandacht voor deze bescheiden klassieker is dus zeker verdiend, maar bij de koppeling ervan aan de nogal flauwe remix-cd in deze heruitgave kunnen wel wat vragen gesteld worden. De remixen hier gaan allemaal terug op de recente liveplaat van de band waarop de confrontatie met het symfonisch orkest Britten Sinfonia werd aangegaan. Leuke plaat was dat, maar nu ook weer geen hoogvlieger. Dat kan evenmin gezegd worden van deze remixen, al zetten de remixers van dienst wel allemaal een op zijn minst verdienstelijke prestatie neer en weten ze elke hun typische stempel te drukken op de tracks.
Zowel Clark als Big Black Delta brengen zo bijvoorbeeld beide remixes die slechts in de verte nog refereren aan de originele songs en vooral steek houden binnen de sound van de remixers zelf. De vier verschillende interpretaties van “Toccata” — een wazig ruisende versie van Teebs, een orkestrale bewerking door Miguel Atwood-Ferguson, een lekkere bouncer door Illum Sphere en een al even ophitsend stuiterende remix van Invader Ace — tonen zo ook een opvallend verschillende aanpak. Zoals met zoveel remixplaten is het probleem echter niet zozeer dat de remixes op zich slecht zijn, maar wel dat de meerwaarde ervan eerder klein is.
Dat gevoel is bovendien alleen maar sterker in de context van een heruitgave van A Livingroom Hush waaruit geen enkel nummer geremixt werd (op Live With Britten Sinfonia werden immers geen nummers uit die plaat gespeeld). Een aantal andere opties lijken zich zelfs aan te dienen voor een interessantere heruitgave: waarom bijvoorbeeld geen koppeling aan de Magazine ep die voorbode was van de sound op A Livingroom Hush, of met de extra’s die destijds al op de singles van de plaat te horen vielen? A Livingroom Hush is uitstekend en verdient uw centen, maar u kan evengoed de originele versie kopen, want deze heruitgave voegt helaas maar weinig interessants toe.
