Net voor de kerstperiode komen de geflipte Aussies van King Gizzard & The Lizard Wizard met een conceptplaat die een heel nieuw spectrum van ‘scheuren’ op de kaart zet. Schizofreen als vanouds slingert de plaat tussen twee extremen die bevestigen dat rivaliteit en liefde geen geheel tegenstrijdige begrippen zijn.
Opener “In Your Mind” zorgt al meteen voor een Boem Paukeslag in onze grijze massa. De zenuwen gaan aan het knetteren, de gitaar geeft plankgas en een mondharmonica stuurt ons roekeloos vooruit. We stuiven weg voor een avontuur van drie nummers lang, want “I’m Not In Your Mind” en de single “Cellophane” banen zich een weg door een gelijkaardig muzikaal landschap. Het zijn viriele gitaarnummers met een onmiskenbare vleug blues en hier en daar wat zand, overgevlogen met de passaatwinden.
Vanaf “Empty” krijgen we tijd om op adem te komen. We schakelen terug en genieten van een dartele melodie met een hoogtepunt dat wel wat weg heeft van een refrein en dat bovendien meer radio-fähig is. Aan het einde daalt het tempo, als een plaat die plots minder toeren draait. Een trucje dat de band doorheen de hele plaat gebruikt en dat de boel levendig en speels houdt. Het volgende nummer bevindt zich — mede dankzij de inbreng van de dwarsfluit — in dezelfde hogere regionen, met nog steeds een uptempo rammelende drum in een uitgelaten sfeer. Dat de Gizzards de mosterd wel ergens vandaan moeten halen (bij Unknown Mortal Orchestra bijvoorbeeld) wordt duidelijk in “Am I In Heaven”. Het meest laidback nummer op de plaat heeft een hoog popgehalte en zweeft voor 2 minuten en 55 seconden rond in een psychedelische wolk, met de nodige reverb en andere effecten die bijdragen tot algehele lichthoofdigheid.
Naarmate het einde nadert, zijn we getuige van een hete strijd tussen melancholie en rockmachismo die vechten om het hart van de luisteraar. “Slow Jam 1” verleidt de zachtmoedige folkliefhebber om zijn oor te luisteren te leggen aan de luidspreker, waarna alle duivels opnieuw razendsnel ontbonden worden, met de bekende mondharmonica en bloedgeile drumpartij als voortrekkers van het demonenlegioen. Compleet het noorden kwijt tuimelen we van fluwelen klanken in stampende ritmes en zien en horen we alles daartussen. Zo zijn we snel zeven minuten verder. “Satan Speeds Up” doet in de verte denken aan Connan Mockasin, wiens voorprogramma de Gizzards meermaals hebben mogen verzorgen. Vooral de hoge stemmen en de onwil tot definitieve tempokeuze klinken bekend, maar storen niet.
Het orgelpunt is alles wat de rest van de plaat weigert te zijn. Dromerig en naïef eindigen we met een krakend geluid dat ons terugstuurt naar midden vorige eeuw. Wie goed luistert, hoort ukeleles en het ruisen van de zee. Of misschien is dat gewoon de trip.
Wie na het beluisteren van I’m In Your Mind Fuzz nog niet weet waar King Gizzard & The Lizard Wizard het in godsnaam over hebben, heeft niet goed geluisterd. De smeltkroes van stijlen, gecombineerd met een fijngevoelige antenne voor alles wat hip en goed is, levert een opwindend en beeldend hoorspel op waar menig muziekliefhebber zich in zal kunnen vinden. Met het achterliggende idee ‘voor ieder wat wils’ balanceren de Gizzards hier af en toe op de rand van kakofonie, maar dat wordt bijna helemaal goedgemaakt door hun grootste troef: de muziek verveelt nooit.
Een lekker gestoord plaatje voor mensen met een sterke maag.
