Een van de bekendste sporten in Australië is Aussie rules: een gesjeesde mix van voetbal, rugby en Gaelic football die wordt gespeeld op een cricketveld met regels en een scoresysteem waar geen levende ziel iets van begrijpt. King Gizzard & The Lizard Wizard toonde in de AB dat er ook een muzikale variant van Aussie rules bestaat en dat die minstens even geschift als amusant is.
Het was alweer van hun opgemerkte optreden van Pukkelpop 2018 geleden dat King Gizzard & The Lizard Wizard door Europa toerde. De band sloeg in 2017 de muziekwereld met verstomming door maar liefst vijf uitstekende platen op een jaar uit te brengen en toerde daarmee in 2018 een paar keer de wereld rond met stuk voor stuk weergaloze liveshows. Dit jaar volgden er wéér twee albums en een fikse wereldtournee. Aan de werklust van het zevental zal het in ieder geval niet liggen.
De tweedaagse halte van het King Gizzard-circus valt middenin een tjokvolle Europese tournee die nog geen maand na een enorme tour van de Verenigde Staten volgt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat frontman Stu Mackenzie zo hees als een kraai klinkt. Gelukkig is dat euvel niet onoverkomelijk, maar de hoge noten waarmee sommige nummers gelardeerd zijn, komen er deze avond helaas niet uit. Chapeau wel dat de groep die nummers wel gewoon in de setlijst liet, hoewel Mackenzies stembanden daar waarschijnlijk wel anders over zullen gedacht hebben.
Want King Gizzard heeft qua songkeuze natuurlijk l’embarras du choix. Met – hou u vast – maar liefst vijftien (15!!) LP’s in nog geen tien jaar heeft het gezelschap in recordtempo een enorme catalogus bij elkaar geschreven. Het is achteraf dan soms ook een beetje kniezen over wat we allemaal niét gehoord hebben. Niks uit de eerste vier platen en ook geen enkel nummer uit het recentere Gumboot Soup of het meesterwerk Polygondwanaland. Maar gelukkig staat daar een flinke grabbelton aan nummers over die in het uur en drie kwartier over ons worden uitgestrooid.
De set begint met “Venusian 2” en “Superbug” uit de laatste worp Infest The Rat’s Nest: twee lekkere lappen old school metal waarvan bij het tweede nummer de Sabbath worship overduidelijk aanwezig is. Maar al snel wordt er omgeschakeld naar de potige psychrock waar King Gizzard het meest om gekend staat. Met een flinke greep uit Murder The Universe en het geweldige “People-Vultures” uit doorbraakplaat Nonagon Infinity sleurt de band de ganse AB mee in een kolkende psychedelische maalstroom vol stuwende ritmiek, intergalactische gitaren en bakken vol tomeloze energie.
Daarna schakelt het zevental gelukkig een versnelling lager om meer ruimte te geven aan de wat meer jazzgerichte kant van het oeuvre. Met een erg knap “This Thing”, gezongen door leadgitarist Joey Walker (die wél uitstekend bij stem is en daarboven nog eens geweldig gitaar staat te spelen), een mooi “Sense” en een ijzersterke uitvoering van het bijna vijftien minuten durende “The River” spreidt King Gizzard niet enkel hun geweldige muzikale variatie tentoon, maar geeft het ook nog eens een demonstratie van hoe zalig het kan zijn als je als band feilloos op elkaar ingespeeld bent.
Wanneer de knalgele, microtonale gitaar verschijnt, weet je dat het tijd is voor een greep uit Flying Microtonal Banana, de tour de force waarin de heren wild experimenteren met vreemdsoortige toonaarden en gitaargeluiden. “Billabong Valley” wordt door toetsenist Ambrose Kenny-Smith op gitaar en zang vakkundig de nek omgewrongen, maar een strak “Doom City” en een schitterende uitvoering van het pompende, dreigende “Open Water” doen dit schitterende album helemaal recht aan – ook met dank aan de (misschien overbodige, maar wel heel erg leuke) solo van drummer Michael Cavanagh.
De eindspurt wordt ingezet met een verschroeiende lap metal van “Perihelion” uit Infest The Rat’s Nest, waarna afgesloten wordt met “Am I In Heaven?” uit I’m In Your Mind Fuzz, meteen het oudste nummer van de hele set. Oorspronkelijk was dat al geen kort lied, maar de groep rekt het geheel uit tot bijna twintig minuten door zich in een rollercoaster van een jamsessie te storten waar stukken uit andere nummers worden tussen gedraaid (zo hoorden we bijvoorbeeld toch nog een stukje “Cyboogie”), maar die bij momenten ook dreigt uit te monden in doelloos gepingel. Gelukkig weet de band zich op tijd te herpakken, om een euforische AB uitzinnig feestend de Brusselse nacht in te sturen. Want zelfs al is King Gizzard & The Lizard Wizard duidelijk niet in topvorm, deze kerels hebben met hun eigenzinnigheid, muzikale kwaliteiten en speelplezier weinig moeite om een knap concert in elkaar te steken. Aussie rules, mate!
