A song a month for one year; that’s the pledge. Met weinig poespas maakte Gabriel Rios een jaar geleden de opzet van zijn nieuwe project bekend. Een twaalfdelige cyclus van songs die uiteindelijk in This Marauder’s Midnight uitmondde. Was het een naïef idee? Eén jaar na datum met een dozijn samenhangende parels zien we de verdienste van zijn gespreide aanpak.
Twaalf maanden hebben we de tijd gehad om een stapsgewijs oordeel te vormen. Een gigantisch tijdsbestek dat geenszins te vergelijken valt met de gebruikelijke releases die zo vlug mogelijk een oordeel vergen. Rios gaat niet voor de quick bang, maar verkiest dat zijn luisteraars de tijd nemen om over tekst en melodie te reflecteren. Nogal een ongewone beslissing die ons uiteindelijk ook doet mijmeren over de invloed van tijd en vergankelijkheid op muziek.
Denk aan de Before-trilogie van de cineast Richard Linklater, een prachtige reeks films die niet enkel de continuïteit van levensverhalen in de verf zet, alsook een licht werpt op de welgekozen tijdsintervallen tussen de films. Onderwijl groeien we met de protagonisten mee en ontvouwen we een andere kijk op wat er rondom ons plaatsvindt. Rios lijkt met This Marauder’s Midnight iets soortgelijk teweeg te brengen. Hoe klinkt de eerste single “Gold” twaalf maanden na de eerste luisterbeurt? Voelen we nog diezelfde oorspronkelijke prikkel, nu al deze tijd is verstreken? Dat deze Porto Ricaanse muzikant het aandurft om ons die vraag te laten beantwoorden, getuigt van lef en een creatieve geest.
Drie jaar geleden zocht Rios met A Dangerous Return voornamelijk op vlak van vormelijke structuur het avontuur op. Van een bolero of andere exotische invloeden is er deze keer geen sprake: dankzij de keuze voor ontwapenende folk is This Marauder’s Midnight een bij uitstek coherente plaat geworden. Geen salsa of hiphop, wel een akoestische gitaar die prominent op alle nummers te horen te valt. Niettemin doet de Porto Ricaan ook regelmatig een beroep op het strijkwerk van Ruben Samama (contrabas) en Amber Docters van Leeuwen (cello) om alsnog een orkestrale noot aan het geheel toe te voegen. Rios laat bij “Madstone” als vanouds zijn gemoedelijke gitaarpop tot een fenomenaal tutti-moment uitgroeien.
De voornaamste kracht van This Marauder’s Midnight ligt in de intimiteit waarmee het merendeel van de songs zijn opgenomen. Van groots tot klein schemert er een tastbare breekbaarheid doorheen de muziek, die een innige atmosfeer weet te scheppen. “Apprentice” is een poëtische schets van engelachtige pracht terwijl “City Song” de luisteraar eerder gemoedelijk laat onderdompelen. Iedere song moedigt eerder luisteren dan bewegen aan en vestigt telkenmaal de aandacht op de tekst. “I make my entry through your shadow”, het is met die kleine zinsnede van “Skip The Intro” dat Rios de essentie van subtiliteit voor muziek aandraagt.
Folk blijft gedurende This Marauder’s Midnight de meest opvallende leidraad, her en der zelfs tot een resolute soberheid teruggebracht. “Work Song” laat zich dragen door een penetrante stem en gitaar strums die een soort van contemplatieve kalmte uitstralen. De ietwat huilerige meerstemmigheid aan het begin maakt het plaatje compleet. Dat type van songs op This Marauder’s Midnight tonen duidelijk dat Rios zijn songs lang genoeg heeft laten rijpen en eerder voor meer diepgang dan vorm kiest.
Puntjes van kritiek zijn miniem en wegen niet tegen de algehele teneur op. Enkel de punkrock van “Police Sounds” valt mogelijk wat lichter uit, de enige uitzondering in een collectie van songs die zich door melodieuze gelaagdheid laat kenmerken. Voorts blijftThis Marauder’s Midnight met een sterk gevoel van betrokkenheid voortdrijven. “Young Gods” en “All Is Fair” weten elk op hun beurt met een afwisselende ritmische cadans of een pittig strijkspel de spanning en beleving tot het einde op te drijven.
Coherentie troef bij This Marauder’s Midnight: een collectie folkmuziek die weinig of geen compromissen toelaat. Twaalf maanden later en van “Gold” tot “Swing Low” steekt er een doordringende dynamiek de kop op die de songs tot een complex en heerlijk spel van klank, ritme en magie herleiden. Gabriel Rios is tegenwoordig into folk en dat doet hij met verve. Zijn meest volgroeide plaat tot dusver. “Like you were made to be” en het einde is nog lang niet in zicht.
