Toen dit jaar in Cannes de prijs “Un Certain Regard” werd uitgereikt, viel het sociaal realistisch drama Party Girl in de prijzen. Het trio regisseurs (Marie Amachoukeli, Claire Burger en Samuel Theis) ontvingen hun prijs in het kader van de Prix Ensemble, ofwel voor het best samengestelde groepje acteurs en actrices. Party Girl is deels gebaseerd op de jeugdjaren van regisseur Samuel Theis en het leven van zijn moeder, hier gespeeld door Angélique Litzenburger. Dat autobiografische aspect geeft het verhaal een niet altijd even prettige weerbarstigheid, maar ook een soort fragiliteit. De film-affiche doet een beetje denken aan het eerder uitgebrachte Gloria, dat een gelijkaardig onderwerp aansnijdt maar toch nét iets vrolijker is. Wie bij de titel “Party Girl” een happy-go-lucky verhaallijn verwacht over het sociaal ongemakkelijke leven van een dame op leeftijd à la Lena Dunham, kan zich immers wel eens lelijk vergissen.
Angélique (vertolkt door Angélique Litzenburger) is namelijk geen ludiek vrolijk oud vrouwtje, maar een voormalig stripster in verschillende discotheken rond de Duits-Franse grens. Ze toont ons het schoolvoorbeeld van vergane glorie: een rijpe vrouw van zestig die vroeger misschien dé revelatie van de streek was (bij een select publiek), maar zich nu wanhopig (én feestend) probeert op te trekken aan wat ze nog te bieden heeft. En dat is niet veel meer. Vroeger was ze een knappe, jonge (én vrije) vedette maar ook een moeder van vier kinderen. Een verantwoordelijkheid waaraan ze wel eens durfde ontsnappen, merken we, want Angélique heeft een dochter van zestien die ze al meer dan tien jaar niet meer gesproken heeft en in een pleeggezin opgroeit. Het feestje loopt langzamerhand op zijn eind en Angélique blijft als laatste plakken op een barkruk met een glas sterke drank, een geplamuurd gezicht en vingers vol ordinaire ringen. Tot op het ogenblik dat Michel, één van haar klanten (Joseph Bour) smoorverliefd op haar wordt en om haar hand vraagt. Eindelijk krijgt Angélique de kans om haar leven op poten te krijgen en haar moederrol alsnog op zich te nemen.
De film begint met Angélique in haar natuurlijke habitat: klanten ronselen in de nachtclub met een obligatoire fles champagne, om hen zo door te schuiven naar de begeerlijke jonge danseressen. ’s Nachts is Angélique wie ze wil zijn, en deze scènes worden dan ook gekenmerkt door neonverlichting, shots van kronkelende vrouwenlichamen en een overdosis geile mannen. De morning after en het zonlicht staan symbool voor haar nuchterheid en de opdoffer die gepaard gaat met een nachtje zwaar doorzakken. Maar of Angélique nu aan het feesten of aan het uitkateren is, de cinematografie wordt sowieso 96 minuten lang overheerst door de sobere stijl die hedendaagse sociale drama’s zo typeert. Er is gekozen voor een zo bescheiden mogelijke atmosfeer, zowel in de interieurs (overheerst door leer, porseleinen poppen en postuurtjes) als in de kledingstijl (gedomineerd door tijgerprints, foute tattoos en piercings). In het verlengde van de cinematografie, blijft ook Angélique erg bescheiden, vooral op seksueel vlak. Bizar, want de branche waarin ze aan het werk is, is net heel seksueel beladen. Ook opvallend: Angélique’s kinderen worden gespeeld door de echte kinderen van de actrice, wat alleen maar bijdraagt aan de hyperrealistische sfeer van de film.
Angélique is een dankbaar personage voor films over de zoektocht naar tweede kansen in het leven: ze is koppig, zit vol slechte gewoontes en slaagt er niet in om haar leven over een andere boeg te gooien. De film begint dus met aanzienlijk veel potentieel, maar eindigt jammer genoeg op dezelfde plek waar hij begonnen is. In haar zwakke poging tot verbetering heeft ze alleen nog meer mensen gekwetst met haar koppigheid, haar naïef idealisme en vooral haar egoïsme. Dat maakt het uitdagend om als toeschouwer mee te leven met zo’n grimmig personage, maar het circulaire narratief stelt uiteindelijk teleur, omdat een personage nu eenmaal interessanter wordt naarmate er ruimte voor verandering is. Party Girl had zelfs een female-empowermentfilm kunnen worden, maar die kans laten de regisseurs liggen. En dat is best jammer.
Een ding kunnen we het drietal regisseurs alvast niet kwalijk nemen en dat is hun assortiment acteurs. Hun beslissing om familieleden en wildvreemden naast elkaar op de set te zetten was een wilde gok en had in een fiasco kunnen uitmonden. In een interview met Cineuropa vertelt het regisseurstrio dat ze hun spelers wel heel vrij lieten. Voelde iets niet goed (een stuk tekst, een kus met een medespeler), dan moesten ze het niet forceren en pasten ze gewoon het script aan. Dat is riskant, maar in Party Girl zie je wel dat het om een hechte groep gaat die elkaar goed kent en aanvoelt en dat de regisseurs in hun opzet geslaagd zijn. Zoiets maakt het geheel er net iets draaglijker op, als het verhaal je na een uur absoluut niet meer kan boeien.
Ben je fan van sociale drama’s à la de gebroeders Dardenne, minus de socio-politieke boodschap? Hou je van neo-realisme of naturalistische films? Dan is Party Girl wellicht iets voor jou. Het is erg belangrijk dat je deze film bekijkt met de juiste verwachtingen, want als je een ontroerend drama met het hart op de juiste plaats verwacht, dan laat de prent enkel een bittere nasmaak achter. De sets, de acteurs en de sfeer van de film zijn goede vertrekpunten voor een aangrijpend drama. Maar in plaats van meegesleurd te worden in de rollercoaster van het Frans-Duitse decadente nachtleven, krijgen we een acceptabel drama voorgeschoteld met een teleurstellend einde.
